تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۷/۲۷ ساعت ۱۰:۵۸
کد مطلب : ۱۱۸۸۱۲
مشكل‌گشاي سوريه ميگ‌ها و سوخوها نيستند
تنها راه حل جنگ داخلي سوريه مذاكره است
محمد توکلی
گروه سياسي: نشست لوزان با هر نتیجه‌ای که تمام شده باشد تنها مدلی است که می‌توان بر اساس آن به راه حلی برای بحران سوریه که تبدیل به فاجعه‌ای انسانی شده است رسید. مدلی که در آن همه‌ی بازیگران منطقه‌ای و قدرت‌های فرا منطقه‌ای درگیر در این بحران با مذاکره به راه حلی برد – برد برای حل و فصل این مسئله برسند. اساسا در دنیای امروز برای حل معضلات جهانی راهی جز این وجود ندارد و دشمنان خونی هم دیر یا زود باید به میز مذاکره پناه بیاورند.
برای آن که بتوان در چنین نشست هایی نقشی اثرگذار را ایفا نمود ابتدا به ساکن باید در آن شرکت کرد که خوشبختانه بعد از حرف و حدیث هایی تیمی از ایران به این اجلاس اعزام شد. امری که تا چند ساعت مانده به شروع این اجلاس هم در هاله‌ای از ابهام قرار داشت که این موضوع نمی‌تواند نشانه‌ی خوبی برای نظام تصمیم گیری کشور باشد. قدم دوم برای اثرگذاری، دست بالا داشتن در صحنه‌ی میدانی است که در این موضوع هم نقش آفرینان مختلف حاضر در سوریه چندان تفاوتی با هم ندارند و همه‌ی اطراف موضوع در باتلاقی که بر سوریه ایجاد شده است گرفتارند.
گام سوم اثرگذاری بر این نوع مذاکرات، گفتگوهایی است که در حاشیه‌ی آن به شکل دو جانبه یا چند جانبه انجام می‌شود که گاه تاثیرش بر نتیجه‌ی این گونه نشست‌ها از مذاکرات اصلی بیشتر است. برای تحققِ این گامِ سوم تیم سیاست خارجی دولت روحانی با مانع ممنوعیت مذاکره با یکی از طرف‌ها روبروست و این مانع می‌تواند از اثرگذاری ایران در چنین نشست‌هایی بکاهد.
برای برطرف کردن این ممنوعیت دو راه پیش‌روی روحانی است، یا اینکه با رایزنی‌های داخلی این منع را مانند مذاکرات هسته‌ای از سر راه تیم دیپلماسی بردارد یا اینکه به جای مذاکرات دو جانبه‌ی با امریکا که ممنوع است آن را تبدیل به مذاکراتی سه جانبه با طرفی ثالث مثل مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا یا کشوری دیگر نماید. زیرا بدون گفتگوی مستقیم طرف‌های درگیر در قضیه‌ی سوریه امکان رسیدن به راه حلی برای این بحران بعید است.
نکته‌ی جالب توجه این است که در موضوع سوریه، امریکایی‌ها و روس‌ها که اختلافاتی عمیق‌تر از ایران و امریکا در این موضوع با هم دارند به سادگی با هم مذاکره می‌کنند و گاه حتی به توافقاتی هم می‌رسند اما متاسفانه بواسطه‌ی آن که برخی اوقات برای ما مفهوم مذاکره برابر با سازش شده است خود را از این ابزار اثرگذار محروم کرده ایم. سخن آخر اینکه بحران سوریه و هر بحران دیگری در جهان حل شدنی است به شرط مذاکره‌ی جدی و پیدا کردن راه حل هایی که در آن اطراف موضوع مذاکره احساس شکست نکنند. باید همیشه یادمان باشد که انتهای هر جنگی مذاکره خواهد بود.
گروه سياسي: نشست لوزان با هر نتیجه‌ای که تمام شده باشد تنها مدلی است که می‌توان بر اساس آن به راه حلی برای بحران سوریه که تبدیل به فاجعه‌ای انسانی شده است رسید. مدلی که در آن همه‌ی بازیگران منطقه‌ای و قدرت‌های فرا منطقه‌ای درگیر در این بحران با مذاکره به راه حلی برد – برد برای حل و فصل این مسئله برسند. اساسا در دنیای امروز برای حل معضلات جهانی راهی جز این وجود ندارد و دشمنان خونی هم دیر یا زود باید به میز مذاکره پناه بیاورند.
برای آن که بتوان در چنین نشست هایی نقشی اثرگذار را ایفا نمود ابتدا به ساکن باید در آن شرکت کرد که خوشبختانه بعد از حرف و حدیث هایی تیمی از ایران به این اجلاس اعزام شد. امری که تا چند ساعت مانده به شروع این اجلاس هم در هاله‌ای از ابهام قرار داشت که این موضوع نمی‌تواند نشانه‌ی خوبی برای نظام تصمیم گیری کشور باشد. قدم دوم برای اثرگذاری، دست بالا داشتن در صحنه‌ی میدانی است که در این موضوع هم نقش آفرینان مختلف حاضر در سوریه چندان تفاوتی با هم ندارند و همه‌ی اطراف موضوع در باتلاقی که بر سوریه ایجاد شده است گرفتارند.
گام سوم اثرگذاری بر این نوع مذاکرات، گفتگوهایی است که در حاشیه‌ی آن به شکل دو جانبه یا چند جانبه انجام می‌شود که گاه تاثیرش بر نتیجه‌ی این گونه نشست‌ها از مذاکرات اصلی بیشتر است. برای تحققِ این گامِ سوم تیم سیاست خارجی دولت روحانی با مانع ممنوعیت مذاکره با یکی از طرف‌ها روبروست و این مانع می‌تواند از اثرگذاری ایران در چنین نشست‌هایی بکاهد.
برای برطرف کردن این ممنوعیت دو راه پیش‌روی روحانی است، یا اینکه با رایزنی‌های داخلی این منع را مانند مذاکرات هسته‌ای از سر راه تیم دیپلماسی بردارد یا اینکه به جای مذاکرات دو جانبه‌ی با امریکا که ممنوع است آن را تبدیل به مذاکراتی سه جانبه با طرفی ثالث مثل مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا یا کشوری دیگر نماید. زیرا بدون گفتگوی مستقیم طرف‌های درگیر در قضیه‌ی سوریه امکان رسیدن به راه حلی برای این بحران بعید است.
نکته‌ی جالب توجه این است که در موضوع سوریه، امریکایی‌ها و روس‌ها که اختلافاتی عمیق‌تر از ایران و امریکا در این موضوع با هم دارند به سادگی با هم مذاکره می‌کنند و گاه حتی به توافقاتی هم می‌رسند اما متاسفانه بواسطه‌ی آن که برخی اوقات برای ما مفهوم مذاکره برابر با سازش شده است خود را از این ابزار اثرگذار محروم کرده ایم. سخن آخر اینکه بحران سوریه و هر بحران دیگری در جهان حل شدنی است به شرط مذاکره‌ی جدی و پیدا کردن راه حل هایی که در آن اطراف موضوع مذاکره احساس شکست نکنند. باید همیشه یادمان باشد که انتهای هر جنگی مذاکره خواهد بود.
