تناقضات دلواپسانه

داریوش احمدیان

---

برجام و پس از آن صحنه‌ای است از رفتارهای پر از تناقض جماعتی که خود را دلواپس می‌نامند. آن‌ها از یک سو هر گونه مذاکره، گفتگو، دیدار اتفاقی، ارتباط مجازی و... بین مقامات ایرانی و امریکایی را نشانه‌ی نفوذی بودن آن مسئول تلقی می‌کنند و با رسانه‌های پرشمارشان شروع به اعتراض می‌کنند و از سوی دیگر خواهان این هستند که بواسطه‌ی برجام که راه حلی برای موضوع هسته‌ای بوده است امریکا دست از خصومت‌هایش علیه کشورمان بردارد.

فی‌الواقع مشخص نیست که اگر این حضرات امریکا را دشمن می‌دانند پس چگونه انتظار دارند که با حل شدن یک پرونده‌ی اختلافی بین دو کشور سایر موارد هم خود به خود حل شده باشد؟ اگر امریکا در نظر این عده دشمن است پس از دشمن نباید انتظاری جز دشمنی داشت مخصوصا در زمانی که ما دست رو دست گذاشته باشیم و به جای آنکه با استفاده از توان دیپلمات هایمان از تحریم‌های جدید جلوگیری کنیم منتظر باشیم تا به اصطلاح تحریم جدیدی رخ دهد تا برجام را به کناری نهیم و دولت منتخب اکثریت را شکست خورده معرفی کنیم.

هنگامی که پایه و اساس تصمیم گیری‌ها و اظهار نظرها به جای منافع ملی بر تمایلات جناحی زودگذر استوار شود آنگاه باید هم شاهد این باشیم که مدیر مسئول به اصطلاح ارزشی یک روزنامه که هتاکی جز لاینفک آن شده است از‌ترامپ بخواهد که زود‌تر برجام را پاره کند که نتیجه‌ی قطعی اش آغاز دور جدیدی از تحریم‌های جدید و شدید علیه کشورمان خواهد بود. این حضرات اگر ذره‌ای به فکر خود باشند هم باید این نکته‌ی ساده را متوجه شوند که فضای تحریم به ضرر همه خواهد بود مگر برای افرادی که در چنین فضایی به نان و نوایی رسیده باشند.

گاهی آدمی به چنین نتیجه‌ای می‌رسد که بهتر آن است که رییس جمهور، قدرت را به محبوبان این جماعت واگذار کند شاید در چنان وضعیتی اجازه دهند که از فضای پسابرجام که در آن از بسیاری از تحریم‌ها که زندگی و معیشت مردم را هدف گرفته بود خبری نیست استفاده لازم شود. باید تا بیش از این دیر نشده این تناقضات را حل کرد. اگر دولت موظف است مانع از تحریم‌های جدید شود خب طبیعتا با دست روی دست گذاشتن هیچ ابَر انسانی هم نمی‌تواند مانع تصمیم گیری‌های دولت‌های دیگر شود و می‌بایست اگر واقعا خواهان برداشته شدن تحریم‌های غیر هسته‌ای باقی مانده هستیم اجازه‌ی کافی را برای فعالیت‌های دولت در سیاست خارجی صادر کنیم اگر هم معتقدیم که نیازی به چنین مذاکراتی نیست طبیعتا نمی‌توان دولت را مقصر وقایعی دانست که برای جلوگیری از آن‌ها دستانش بسته بوده است.