تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۱۲/۲۳ ساعت ۱۵:۵۶
کد مطلب : ۱۲۷۰۵۸
تلاش برای اتحادی ناپایدار
رضا صادقیان
براساس خبرهای منتشر شده، تکذیب نشده و بسیار عجیب، روز گذشته جبهه مردمی نیروهای انقلاب لیست نهایی خود را با چهارده نام منتشر کرد. چندی قبل و براساس رای‌گیری اعضای جمنا با ده نام به نشست خود پایان داد، ده شخصیتی که از میان بیست و یک اسم موفق به کسب بالاترین آرا شده بودند. گویا آن شیوه تغییر کرده است و به‌ترتیبی دیگر چهارده نفر منتشر شده است. آنچه در میان خبرها روشن نیست ارتباط انتخاب نخست و دوم است، اگر یک‌بار رای‌گیری صورت گرفته و کاندیدای این جبهه مشخص شدند براساس کدام رفتار سیاسی انتخابی دیگر از راه رسید و نام چهار نفر دیگر به لیست افزدوه شدند؟ به عبارتی به جای کاستن از شمار کاندیدا مدعی کسب صندلی ریاست جمهوری به سوی افزایش آن رفته‌اند.
رسما با پدیده‌ای جدید در دنیای سیاست‌ورزی روبه‌رو هستیم. این چیدمان هر معنایی می‌تواند به همراه داشته باشد، مگر نشانه پایداری و اتحاد در بزنگاه سیاسی. شاید امکان جمع‌کردن و رسیدن به یک اتحاد نیم‌بند در میان ده نفر بیشتر مقدور بود ولی با وجود چهارده نفر در میدان انتخابات به سختی بتوان نیروهای اصلی را کنار گذاشت و به اتحاد رسید، همین الان هم بیش از هفت مدعی اصلی در لیست حضور دارند و احتمال دارد در صورتی که نامشان در میان اسامی اصلی نباشد به صورت کاندیدای مستقل وارد انتخابات شوند. برخلاف نظر برخی دوستان که گمان دارند اصولگرایان در حال سنجش شرایط موجود و اقبال کاندیدای معرفی شده از سوی شهروندان می‌باشند، گمان می‌کنم جبهه مردمی نیروهای انقلاب ناخواسته به سوی دامن زدن به اختلاف‌های درون گروهی گام برمی‌دارد. رفتاری که تصویری غیرمنسجم، پر از اختلاف و سرانجام چند تکه کردن عرصه سیاسی در کشور را به دنبال دارد. شاید با تشکل جمنا در صدد انسجام بخشی بیشتر به نیروهای اصولگرا بوده ولی در عرصه عمل راهی متفاوت را طی می‌کند. از منظر فضای انتخاباتی و کوتاه مدت، پراکندگی در میان یکی از نیروهای سیاسی کشور که منجر به معرفی بیش از 2 کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شود عاقبت به نفع جریان مقابل به پایان خواهد رسید.
در واقع وجود چنین شکاف‌های پرناشدنی سبب می‌گردد تیم ما با کمترین چالش در بخش ارائه برنامه و تدوین شعارهای جذاب‌تر برنده انتخابات شود. می‌توان مسئله را به صورت بلند مدت نیز نگریست، تجربه انتخابات دوره‌های قبل نشان داده باز شدن این اختلاف‌ها با آمدن فصل انتخابات آغاز و دامنه آن کشمکش‌ها تا سال‌های بعد دامان بسیاری از مسئولان و سیاستمداران را رها نخواهد کرد. به عبارتی، در آستانه انتخابات آغاز نزاع‌های سیاسی کاشته و ادامه‌دار خواهد شد. گویا با برگزار شدن هر انتخابات مرزبندی‌ها میان نیروهای وابسته به یک جریان سیاسی براساس علایق شخصی و گروهی باز تعریف می‌گردد، تعریفی که هیچ‌کدام از عناصر انسجام و اتحاد را ندارد.
رفتارهای سیاسی و خصوصا رفتارهای انتخاباتی که از سوی جریان‌های سیاسی در عرصه عمومی بروز می‌یابد، می‌بایست نقد شود و مورد بازخوانی قرار گیرد. تفاوتی نمی‌کند این نقد به جریان اصولگرا وارد باشد و یا به نیروهای اصلاح‌طلب. هرگونه رفتاری که مسیر پراکندگی نیروهای سیاسی را خواسته یا ناخواسته دنبال کند، در نهایت امر اینگونه رفتار به سود هیچ‌کدام از جریان‌های سیاسی کشور نخواهد بود. وضعیت نیروهای سیاسی نمی‌بایست آنقدر ناپایدار و ژله‌ای باشد که با رسیدن فصل انتخابات صدها هزار اختلاف از درون جریان‌های سیاسی بروز کند.
اگر خواهان انسجام بیشتر و برطرف شدن برخی اختلاف نظرها و تغییرات فکری هستیم، راهی نیست مگر هر دو جریان سیاسی اصلی در کشور از توانایی بیشتری برخوردار باشند. طیف سیاسی که تقسیم‌بندی زمان را بهتر درک کند و نیازمند اتخاذ تصمیم‌های دقیقه نود نباشد راه خود را بهتر از رقبا می‌داند. جریانی که بتواند با یک یا دو کاندیدا در انتخابات ریاست جمهوری حضور پیدا کند و تا پایان کارزار انتخابات از آنها حمایت به عمل آورد. مهمتر اینکه اگر جبهه‌ای در عرصه انتخابات با تابلوی جدید اعلام حضور می‌کند و ادعای نقش «برادر بزرگ» را دارد نمی‌بایست به دلیل کسب رضایت برخی نیروهای سیاسی که فعالیت حزبی و جبهه‌ای را برنمی‌تابند به جای کاستن از شمار نامزدها به افزایش آن اقدام کنند، از دل چنین تحرکات سیاسی گام‌های استوار بیرون نخواهد آمد. «جمنا» نه تنها به سود جریان اصولگرایی تمام نخواهد شد، بلکه امیدی به بهبود بخشی و‌ترسیم تابلوی سیاست‌ورزی در ایران امروز هم نیست. آنچه تا کنون به دست جمنا در فضا رسانه‌های کشور‌ترسیم شده نمایی به شدت آشفته و پراکنده از وضعیت سیاسی است. نمی‌توان صرفا به گفته‌ها و مصاحبه‌ها نگریست و رفتارهای سیاسی را در کنار گفتارهای سیاسی سنجش نکرد. همخوانی و هماهنگی را نمی‌توان صرفا در نوشتار جست و خبری از آن در عملکرد سیاسی نگرفت، بروز این تناقض‌ها از سوی جریان اصلاح‌طلب و اصولگرا مستحق نکوهش است.
هنگامه انتخابات زمان تمرین سیاست و کسب رضایت هم‌حزبی‌ها نیست. سیاست‌ورزی جایش در زمانی دیگر است، انتخابات عرصه ارایه برنامه و حضور با تمام قدرت است. ناگفته هویداست؛ افزایش خبرهای حاشیه علیه چیدمان نهایی در انتخابات ریاست جمهوری نتایج قابل قبولی به همراه ندارد. چنانچه با صدها و بلکه هزاران اختلاف به وسط میدان انتخابات ظاهر شویم و همچنان سعی کنیم به شهروندان نشان دهیم رقیب ما در بدترین وضع و اوج بی‌کفایتی به سر می‌برد و شایسته نیست اهرم هدایت دولت را برای چهار سال به آنان بسپاریم، این ادعا به سادگی قابل بیان است ولی صاحبان چنین گفتاری در عمل از سوی شهروندان با نهی روبرو خواهند شد. مردم به جریانی رای خواهند داد که ناچیزترین درگیری، اختلاف و پراکندگی در گفتار و رفتار را در میان جریان سیاسی شاهد باشند. بر این اساس بخشی از جریان اصولگرا قبل از آنکه وارد بحث و مناظره با دیگر مدعیان ریاست جمهوری شود، بخش زیادی از توانش را صرف برطرف ساختن اختلاف‌های درون گروهی کرده است. به عبارتی جریان اصولگرا عرصه را به خود می‌بازد و نه رقیب.
رسما با پدیده‌ای جدید در دنیای سیاست‌ورزی روبه‌رو هستیم. این چیدمان هر معنایی می‌تواند به همراه داشته باشد، مگر نشانه پایداری و اتحاد در بزنگاه سیاسی. شاید امکان جمع‌کردن و رسیدن به یک اتحاد نیم‌بند در میان ده نفر بیشتر مقدور بود ولی با وجود چهارده نفر در میدان انتخابات به سختی بتوان نیروهای اصلی را کنار گذاشت و به اتحاد رسید، همین الان هم بیش از هفت مدعی اصلی در لیست حضور دارند و احتمال دارد در صورتی که نامشان در میان اسامی اصلی نباشد به صورت کاندیدای مستقل وارد انتخابات شوند. برخلاف نظر برخی دوستان که گمان دارند اصولگرایان در حال سنجش شرایط موجود و اقبال کاندیدای معرفی شده از سوی شهروندان می‌باشند، گمان می‌کنم جبهه مردمی نیروهای انقلاب ناخواسته به سوی دامن زدن به اختلاف‌های درون گروهی گام برمی‌دارد. رفتاری که تصویری غیرمنسجم، پر از اختلاف و سرانجام چند تکه کردن عرصه سیاسی در کشور را به دنبال دارد. شاید با تشکل جمنا در صدد انسجام بخشی بیشتر به نیروهای اصولگرا بوده ولی در عرصه عمل راهی متفاوت را طی می‌کند. از منظر فضای انتخاباتی و کوتاه مدت، پراکندگی در میان یکی از نیروهای سیاسی کشور که منجر به معرفی بیش از 2 کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شود عاقبت به نفع جریان مقابل به پایان خواهد رسید.
در واقع وجود چنین شکاف‌های پرناشدنی سبب می‌گردد تیم ما با کمترین چالش در بخش ارائه برنامه و تدوین شعارهای جذاب‌تر برنده انتخابات شود. می‌توان مسئله را به صورت بلند مدت نیز نگریست، تجربه انتخابات دوره‌های قبل نشان داده باز شدن این اختلاف‌ها با آمدن فصل انتخابات آغاز و دامنه آن کشمکش‌ها تا سال‌های بعد دامان بسیاری از مسئولان و سیاستمداران را رها نخواهد کرد. به عبارتی، در آستانه انتخابات آغاز نزاع‌های سیاسی کاشته و ادامه‌دار خواهد شد. گویا با برگزار شدن هر انتخابات مرزبندی‌ها میان نیروهای وابسته به یک جریان سیاسی براساس علایق شخصی و گروهی باز تعریف می‌گردد، تعریفی که هیچ‌کدام از عناصر انسجام و اتحاد را ندارد.
رفتارهای سیاسی و خصوصا رفتارهای انتخاباتی که از سوی جریان‌های سیاسی در عرصه عمومی بروز می‌یابد، می‌بایست نقد شود و مورد بازخوانی قرار گیرد. تفاوتی نمی‌کند این نقد به جریان اصولگرا وارد باشد و یا به نیروهای اصلاح‌طلب. هرگونه رفتاری که مسیر پراکندگی نیروهای سیاسی را خواسته یا ناخواسته دنبال کند، در نهایت امر اینگونه رفتار به سود هیچ‌کدام از جریان‌های سیاسی کشور نخواهد بود. وضعیت نیروهای سیاسی نمی‌بایست آنقدر ناپایدار و ژله‌ای باشد که با رسیدن فصل انتخابات صدها هزار اختلاف از درون جریان‌های سیاسی بروز کند.
اگر خواهان انسجام بیشتر و برطرف شدن برخی اختلاف نظرها و تغییرات فکری هستیم، راهی نیست مگر هر دو جریان سیاسی اصلی در کشور از توانایی بیشتری برخوردار باشند. طیف سیاسی که تقسیم‌بندی زمان را بهتر درک کند و نیازمند اتخاذ تصمیم‌های دقیقه نود نباشد راه خود را بهتر از رقبا می‌داند. جریانی که بتواند با یک یا دو کاندیدا در انتخابات ریاست جمهوری حضور پیدا کند و تا پایان کارزار انتخابات از آنها حمایت به عمل آورد. مهمتر اینکه اگر جبهه‌ای در عرصه انتخابات با تابلوی جدید اعلام حضور می‌کند و ادعای نقش «برادر بزرگ» را دارد نمی‌بایست به دلیل کسب رضایت برخی نیروهای سیاسی که فعالیت حزبی و جبهه‌ای را برنمی‌تابند به جای کاستن از شمار نامزدها به افزایش آن اقدام کنند، از دل چنین تحرکات سیاسی گام‌های استوار بیرون نخواهد آمد. «جمنا» نه تنها به سود جریان اصولگرایی تمام نخواهد شد، بلکه امیدی به بهبود بخشی و‌ترسیم تابلوی سیاست‌ورزی در ایران امروز هم نیست. آنچه تا کنون به دست جمنا در فضا رسانه‌های کشور‌ترسیم شده نمایی به شدت آشفته و پراکنده از وضعیت سیاسی است. نمی‌توان صرفا به گفته‌ها و مصاحبه‌ها نگریست و رفتارهای سیاسی را در کنار گفتارهای سیاسی سنجش نکرد. همخوانی و هماهنگی را نمی‌توان صرفا در نوشتار جست و خبری از آن در عملکرد سیاسی نگرفت، بروز این تناقض‌ها از سوی جریان اصلاح‌طلب و اصولگرا مستحق نکوهش است.
هنگامه انتخابات زمان تمرین سیاست و کسب رضایت هم‌حزبی‌ها نیست. سیاست‌ورزی جایش در زمانی دیگر است، انتخابات عرصه ارایه برنامه و حضور با تمام قدرت است. ناگفته هویداست؛ افزایش خبرهای حاشیه علیه چیدمان نهایی در انتخابات ریاست جمهوری نتایج قابل قبولی به همراه ندارد. چنانچه با صدها و بلکه هزاران اختلاف به وسط میدان انتخابات ظاهر شویم و همچنان سعی کنیم به شهروندان نشان دهیم رقیب ما در بدترین وضع و اوج بی‌کفایتی به سر می‌برد و شایسته نیست اهرم هدایت دولت را برای چهار سال به آنان بسپاریم، این ادعا به سادگی قابل بیان است ولی صاحبان چنین گفتاری در عمل از سوی شهروندان با نهی روبرو خواهند شد. مردم به جریانی رای خواهند داد که ناچیزترین درگیری، اختلاف و پراکندگی در گفتار و رفتار را در میان جریان سیاسی شاهد باشند. بر این اساس بخشی از جریان اصولگرا قبل از آنکه وارد بحث و مناظره با دیگر مدعیان ریاست جمهوری شود، بخش زیادی از توانش را صرف برطرف ساختن اختلاف‌های درون گروهی کرده است. به عبارتی جریان اصولگرا عرصه را به خود می‌بازد و نه رقیب.
