تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۶/۱۳ ساعت ۱۷:۵۴
کد مطلب : ۱۳۶۱۲۶
وظیفه ما در مقابل سیاستمداران وقیح
نوید قائدی
ابتدای اين نوشته را به شعری با مفهوم ً نه که هر کو ورقی خواهند معانی دانست ً شروع می‌کنم، ما ایرانیان به شدت مستعد بروز خودبزرگ بینی و توهم رفتاری هستیم که آفت بزرگی است و زمانی این آفت به فاجعه تبدیل می‌شود که چنین حسی به فردی که خود را به ظاهر سیاست مدار هم می‌داند رخ دهد. در این روزهای جامعه‌ی ایران کم نیستند افرادی که به یمن کاندیدا شدن در چند انتخابات کوچک و متوسط و یا داشتن چند سمت دولتی به ناگاه خود را سیاست مداری کارکشته می‌دانند.
ولی سیاست در جهان امروز علمی است آکادمیک که شروع آن به صدهه‌های قبل و دوران اندیشمندانی بر می‌گردد که نظریات آنان پایه گذار این علم شده اند. در روزگار امروز ما سیاستمدار باید وقیح و پر رو و پر مدعا باشد که اگر نباشد حس می‌کند کارش پیش نمی‌رود، در شرایط امروز ما هر سیاستمداری چه بخواهد کسب قدرت و منصب کند و چه بخواهد ایده‌ای را پیش ببرد اگر بر اساس اصول اخلاقی و رفتاری و شرم و حیا پیش رود که نتیجه‌ای نمی‌گیرد و از گردونه رقابت‌ها حذف خواهد شد، کافی است نگاهی به تیتر خبرهای همه روزه جراید بباندازید تا متوجه شوید با چه حجمی از تهمت‌ها و تاخت و تازها و گاها بی ادبی‌های گفتاری در عالم سیاست مواجه هستیم.
در منازعات سیاسی امروز ما نه مسیر راه هموار است و نه رقبا بیکار می‌مانند تا رقیب گوی و میدان را ببرد، پس معلوم است که در سیاست امروز ما کار با شرم و حیا پیش نمی‌رود. اما طرف دیگر سکه مردمانی هستند که همه روزه از سیاستمداران خود توقع اخلاق مداری و پیش برد و تعالی امور بر پایه اخلاق را دارند و بر همین اساس است که مردم احساس می‌کنند فرهنگ عمومی ایرانی دچار اختلال شده است و اخلاق و رفتار سیاستمداران هم بر این بی سامانی تاثیر داشته باشد. در این میان اما سیاستمداران دوست دارند خود را افرادی صالح و مهربان و مودب و قانون مدار جلوه دهند لذا آنها وادار به دورویی و دروغ می‌شوند. نمونه‌های چنین رفتارهای وقیحانه و تهمت زدن‌ها را حتی در مناظرات تلویزیونی هم دیده‌اید و همین رفتار‌ها بود چند سال پیش مردم را در کمای رفتاری و شوک برد. اما وظیفه مردم و نهادهای مدنی چیست؟
باید بر ریل و روال دموکراسی بازگشت و از ابزارهای موجود برای سیاسیون طلب شرم و حیا کرد. این طلب می‌تواند مانعی بزرگ و بازدارنده در برابر رفتارهای وقیحانه سیاسیون باشد. حتما رسانه ها، احزاب، ثمن‌ها و شبکه اجتماعی از جمله محل‌های مشخصی است که باید شرم و حیا را بر سر قول و وعده و فریب‌های سیاسیون بریزند مگر نه آنان به رفتارهای خود ادامه خواهند داد، باید تا جایی این رفتار متقابل مردمی ادامه یابد تا سیاسیون بفهمند که مردم و شهروندان صاحب واقعی شهرها و کشور هستند.
ابتدای اين نوشته را به شعری با مفهوم ً نه که هر کو ورقی خواهند معانی دانست ً شروع می‌کنم، ما ایرانیان به شدت مستعد بروز خودبزرگ بینی و توهم رفتاری هستیم که آفت بزرگی است و زمانی این آفت به فاجعه تبدیل می‌شود که چنین حسی به فردی که خود را به ظاهر سیاست مدار هم می‌داند رخ دهد. در این روزهای جامعه‌ی ایران کم نیستند افرادی که به یمن کاندیدا شدن در چند انتخابات کوچک و متوسط و یا داشتن چند سمت دولتی به ناگاه خود را سیاست مداری کارکشته می‌دانند.
ولی سیاست در جهان امروز علمی است آکادمیک که شروع آن به صدهه‌های قبل و دوران اندیشمندانی بر می‌گردد که نظریات آنان پایه گذار این علم شده اند. در روزگار امروز ما سیاستمدار باید وقیح و پر رو و پر مدعا باشد که اگر نباشد حس می‌کند کارش پیش نمی‌رود، در شرایط امروز ما هر سیاستمداری چه بخواهد کسب قدرت و منصب کند و چه بخواهد ایده‌ای را پیش ببرد اگر بر اساس اصول اخلاقی و رفتاری و شرم و حیا پیش رود که نتیجه‌ای نمی‌گیرد و از گردونه رقابت‌ها حذف خواهد شد، کافی است نگاهی به تیتر خبرهای همه روزه جراید بباندازید تا متوجه شوید با چه حجمی از تهمت‌ها و تاخت و تازها و گاها بی ادبی‌های گفتاری در عالم سیاست مواجه هستیم.
در منازعات سیاسی امروز ما نه مسیر راه هموار است و نه رقبا بیکار می‌مانند تا رقیب گوی و میدان را ببرد، پس معلوم است که در سیاست امروز ما کار با شرم و حیا پیش نمی‌رود. اما طرف دیگر سکه مردمانی هستند که همه روزه از سیاستمداران خود توقع اخلاق مداری و پیش برد و تعالی امور بر پایه اخلاق را دارند و بر همین اساس است که مردم احساس می‌کنند فرهنگ عمومی ایرانی دچار اختلال شده است و اخلاق و رفتار سیاستمداران هم بر این بی سامانی تاثیر داشته باشد. در این میان اما سیاستمداران دوست دارند خود را افرادی صالح و مهربان و مودب و قانون مدار جلوه دهند لذا آنها وادار به دورویی و دروغ می‌شوند. نمونه‌های چنین رفتارهای وقیحانه و تهمت زدن‌ها را حتی در مناظرات تلویزیونی هم دیده‌اید و همین رفتار‌ها بود چند سال پیش مردم را در کمای رفتاری و شوک برد. اما وظیفه مردم و نهادهای مدنی چیست؟
باید بر ریل و روال دموکراسی بازگشت و از ابزارهای موجود برای سیاسیون طلب شرم و حیا کرد. این طلب می‌تواند مانعی بزرگ و بازدارنده در برابر رفتارهای وقیحانه سیاسیون باشد. حتما رسانه ها، احزاب، ثمن‌ها و شبکه اجتماعی از جمله محل‌های مشخصی است که باید شرم و حیا را بر سر قول و وعده و فریب‌های سیاسیون بریزند مگر نه آنان به رفتارهای خود ادامه خواهند داد، باید تا جایی این رفتار متقابل مردمی ادامه یابد تا سیاسیون بفهمند که مردم و شهروندان صاحب واقعی شهرها و کشور هستند.
