تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۶/۱۹ ساعت ۱۴:۵۳
کد مطلب : ۱۳۶۴۸۱
آزادی همچنان مردانه است!
مرتضی آژند
شخصی برای امتحان کنکور و باید و نبایدهای تست زنی پیش کارشناس رفت، کارشناس گفت با توجه به این سطح معلوماتی که داری و پایین آمدن سطحی کیفی کنکور، تنها خودت را کنترل کن و در پاسخنامه هیچ گزینه ای را نزن. اگر توانستی بر نفس خود غلبه کنی و سوالات و جواب‌ها را نادیده بگیری شانس قبولی خود را افزایش دادی و حداقل از کسانی که نمره منفی می‌زنند و تعداد بالایی هم دارند جلو خواهی افتاد.
حال داستان بازی فوتبال ایران- سوریه و عدم حضور بانوان ایرانی و تشریف فرمایی بانوان سوری به ورزشگاه نقل همین مطلب است. باید به مسئولان مربوطه گفت، شما اگر توانایی برطرف کردن مشکلات کشور را ندارید حداقل بحران جدیدی نیز با چنین رفتارهایی به وجود نیاورید و جو روانی جامعه را بیش از این به هم نزنید. واقعا متوجه هستید که چیکار کردید و عواقب کارتان را در نظر گرفتید، در خانه، صاحبخانه را به ورزشگاه راه ندادید و همسایه را با عزت و احترام و آزادی عمل در بالای مجلس نشاندید، آن هم صاحبخانه ای که در خشت خشت این سرزمین جای رشادت‌ها و صبوری هاش مانده و هر جایی که لازم شد جلو تر از مردان در صف مبارزه بوده است.
وقتی در قانون به صراحت ذکر شده است که بانوان حق استفاده از اماکن ورزشی و فرهنگی .. را دارند، دیگر این توجیه کردن‌ها و مصلحت اندیشی‌ها چه معنی می‌دهد؟ بهتر است به جای توجیه کردن، در تصمیم گیری‌ها شرایط زمانی را در نظر بگیرید و با انعطاف بیشتری به استقبال چنین مسائلی بروید. باید در نظر داشت که دیگر نمی‌توان هر رفتاری را توجیه کرد، آن هم در شرایطی که بانوان با حق و حقوق خود آشنایی دارند و اکثریت ورودی دانشگاه‌ها را در اختیار گرفتند.
وقتی تنها کشوری هستیم که اجازه حضور بانوان به ورزشگاه را نداده ایم، دیگر منطقی برای توجیه و استدلال نمی‌ماند. باید در نظر داشت که اینها دختران و زنان همین سرزمین هستند و با همه تبعیض هایی که به آنها شده است ( در شاخص شکاف جنسیتی، ایران کشور 139 از 144 است، حتی بدتر از عربستان و پاکستان) مهربانانه و مادرانه ایستاده اند. تا کی قرار است تنها در برنامه‌های گزینشی مانند گرامیداشت‌ها و انتخابات با آغوش باز از آنها استقبال کنیم و در بقیه موارد حقوق اولیه را از آنها بگیریم؟
عملا با دست خودمان کاری کرده ایم که از توانایی 50 درصد نیروی انسانی این خاک، از بحث‌های مدیریتی و اشتغال گرفته تا بحث سلامت و شادی روانی جامعه استفاده نشود، جالب‌تر اینکه با همه این رفتارها شعار استفاده از همه ظرفیت‌ها را در راه رسیدن به توسعه و پیشرفت را هم سر می‌دهیم، بالاخره باید پذیرفت که از جایی به بعد دیگر جامعه این همه تبعیض ناروا را پس می‌زند و آن وقت است که بگوییم ای کاش ما هم مثل دیگر مجامع با انعطاف بیشتری برخورد می‌کردیم.
بعد از این بازی و پیشنهاد تاسف بار ورود بانوان با پرچم تیم رقیب به ورزشگاه و هنرنمایی زنان سوری در آزادی، دیگر توجیه و اظهار امیدواری برای برطرف کردن موانع ورود قابل پذیرش نیست. دولت و نمایندگان مجلس بهتر است به جای توئیت زدن و بیان جملات چند پهلو، عملا پای کار بایستند و چنین مسائل پیش پا افتاده و اولیه مانند برگزاری کنسرت‌ها و استفاده از اماکن ورزشگاه را برای همیشه برطرف کنند تا قدمی در راه همبستگی اجتماعی برداشته باشند.
این مسائل که دیگر مانند داشتن وزیر زن، یا یک وزیر از اقلیت‌هایی دینی نیست که توانایی انجامش را نداشته باشید، آن هم در شرایطی که مجلس و دولت در حمایت حداکثری از یکدیگرند و پشتوانه 24 میلیونی رایی را هم دارند، 24 میلیونی که حداقل 12 میلیون آن بانوان هستند. باور کنید که این مساله با کمترین هزینه قابل حل است مگر اینکه اراده ای تعمدی بر حل نکردنش باشد تا جامعه درگیر مسائل اولیه باشد و کسی از معضلات کلان جامعه سوالی نپرسد. عقلانی هم هست که جامعه به جای چرایی مشکلات اقتصادی و بحران آب درگیر کنسرت و ورود بانوان به ورزشگاه باشد.
شخصی برای امتحان کنکور و باید و نبایدهای تست زنی پیش کارشناس رفت، کارشناس گفت با توجه به این سطح معلوماتی که داری و پایین آمدن سطحی کیفی کنکور، تنها خودت را کنترل کن و در پاسخنامه هیچ گزینه ای را نزن. اگر توانستی بر نفس خود غلبه کنی و سوالات و جواب‌ها را نادیده بگیری شانس قبولی خود را افزایش دادی و حداقل از کسانی که نمره منفی می‌زنند و تعداد بالایی هم دارند جلو خواهی افتاد.
حال داستان بازی فوتبال ایران- سوریه و عدم حضور بانوان ایرانی و تشریف فرمایی بانوان سوری به ورزشگاه نقل همین مطلب است. باید به مسئولان مربوطه گفت، شما اگر توانایی برطرف کردن مشکلات کشور را ندارید حداقل بحران جدیدی نیز با چنین رفتارهایی به وجود نیاورید و جو روانی جامعه را بیش از این به هم نزنید. واقعا متوجه هستید که چیکار کردید و عواقب کارتان را در نظر گرفتید، در خانه، صاحبخانه را به ورزشگاه راه ندادید و همسایه را با عزت و احترام و آزادی عمل در بالای مجلس نشاندید، آن هم صاحبخانه ای که در خشت خشت این سرزمین جای رشادت‌ها و صبوری هاش مانده و هر جایی که لازم شد جلو تر از مردان در صف مبارزه بوده است.
وقتی در قانون به صراحت ذکر شده است که بانوان حق استفاده از اماکن ورزشی و فرهنگی .. را دارند، دیگر این توجیه کردن‌ها و مصلحت اندیشی‌ها چه معنی می‌دهد؟ بهتر است به جای توجیه کردن، در تصمیم گیری‌ها شرایط زمانی را در نظر بگیرید و با انعطاف بیشتری به استقبال چنین مسائلی بروید. باید در نظر داشت که دیگر نمی‌توان هر رفتاری را توجیه کرد، آن هم در شرایطی که بانوان با حق و حقوق خود آشنایی دارند و اکثریت ورودی دانشگاه‌ها را در اختیار گرفتند.
وقتی تنها کشوری هستیم که اجازه حضور بانوان به ورزشگاه را نداده ایم، دیگر منطقی برای توجیه و استدلال نمی‌ماند. باید در نظر داشت که اینها دختران و زنان همین سرزمین هستند و با همه تبعیض هایی که به آنها شده است ( در شاخص شکاف جنسیتی، ایران کشور 139 از 144 است، حتی بدتر از عربستان و پاکستان) مهربانانه و مادرانه ایستاده اند. تا کی قرار است تنها در برنامه‌های گزینشی مانند گرامیداشت‌ها و انتخابات با آغوش باز از آنها استقبال کنیم و در بقیه موارد حقوق اولیه را از آنها بگیریم؟
عملا با دست خودمان کاری کرده ایم که از توانایی 50 درصد نیروی انسانی این خاک، از بحث‌های مدیریتی و اشتغال گرفته تا بحث سلامت و شادی روانی جامعه استفاده نشود، جالب‌تر اینکه با همه این رفتارها شعار استفاده از همه ظرفیت‌ها را در راه رسیدن به توسعه و پیشرفت را هم سر می‌دهیم، بالاخره باید پذیرفت که از جایی به بعد دیگر جامعه این همه تبعیض ناروا را پس می‌زند و آن وقت است که بگوییم ای کاش ما هم مثل دیگر مجامع با انعطاف بیشتری برخورد می‌کردیم.
بعد از این بازی و پیشنهاد تاسف بار ورود بانوان با پرچم تیم رقیب به ورزشگاه و هنرنمایی زنان سوری در آزادی، دیگر توجیه و اظهار امیدواری برای برطرف کردن موانع ورود قابل پذیرش نیست. دولت و نمایندگان مجلس بهتر است به جای توئیت زدن و بیان جملات چند پهلو، عملا پای کار بایستند و چنین مسائل پیش پا افتاده و اولیه مانند برگزاری کنسرت‌ها و استفاده از اماکن ورزشگاه را برای همیشه برطرف کنند تا قدمی در راه همبستگی اجتماعی برداشته باشند.
این مسائل که دیگر مانند داشتن وزیر زن، یا یک وزیر از اقلیت‌هایی دینی نیست که توانایی انجامش را نداشته باشید، آن هم در شرایطی که مجلس و دولت در حمایت حداکثری از یکدیگرند و پشتوانه 24 میلیونی رایی را هم دارند، 24 میلیونی که حداقل 12 میلیون آن بانوان هستند. باور کنید که این مساله با کمترین هزینه قابل حل است مگر اینکه اراده ای تعمدی بر حل نکردنش باشد تا جامعه درگیر مسائل اولیه باشد و کسی از معضلات کلان جامعه سوالی نپرسد. عقلانی هم هست که جامعه به جای چرایی مشکلات اقتصادی و بحران آب درگیر کنسرت و ورود بانوان به ورزشگاه باشد.
