تاریخ انتشار : ۱۳۹۴/۰۶/۱۵ ساعت ۰۷:۳۷
کد مطلب : ۸۹۹۲۰
به کجا می رویم؟/مقاله وارده
دکتر حسن دادخواه
دانشیار دانشگاه شهید چمران اهواز
فراز اول:
پرسیدن، برآمده از اندیشیدن است و نشانگر وجود امور نامعلوم و علاقه پرسشگر به حرکت بسوی نامعلوم با هدف تبدیل آن به امر روشن و معلوم است. پرسیدن، نشان از وجود احساس نگرانی و دلهره از بروز مخاطرات در ذهن و ضمیر پرسشگر نیز هست. با این وجود، پرسیدن نشان از نوعی فرهیختگی و دانایی و آگاهی برآمده از مطالعه پیرامون یک موضوع است.پرسیدن، اما از سوی دیگر نشان از عدم رضایت از وضع موجود و اشتیاق به رسیدن به وضع مطلوب است. در عرصه سیاست و اداره امور جمعی و آنچه که با سرنوشت یک ملت گره خورده است؛ پرسیدن، می تواند نشان دهنده وجود چشم اندازهای نو نزد پرسشگر و نوعی آینده نگری و پیشخوانی از روزهای آینده باشد.
پرسش "به کجا می رویم؟"، نشان از شناخت نسبی وضع موجود و ناراضی بودن از آن و نگرانی نسبت به آینده و کوشش برای ایجاد تفاهم در انتخاب راه هایی برای رسیدن به مطلوب همگانی است. این پرسش، زمانی به پاسخ سودبخش می رسد که همگان در میزان شناخت و میزان ناراضی بودن از وضع موجود و میزان علاقه مندی جمعی به فردایی متفاوت، به اشتراکاتی رسیده باشند.
بی گمان، گفت و گو میان نیروهای داخل در یک حکومت و نزدیک کردن دیدگاه ها و دل ها، رمز و راز دستیابی به این اشتراکات است و می تواند همگان را در رسیدن به پاسخ مشترک و متفق و سودمند همنوا کند.
فراز دوم:
از مطالعه و بررسی سخنان و موضعگیری های صاحبان رسانه و بلندگوها در کشورمان پیرامون مهمترین مسائل جاری و سرنوشت ساز، می توان فهمید که از همه بخش ها و نهاد ها و قوا، کوشش می شود که فقط یک صدای هماهنگ بیرون آید. هیچ مقامی ظرفیت و اشتیاق و آمادگی برای شنیدن صدایی نسبتا متفاوت، از خویش نشان نمی دهد و همه کوشش ها در این راستاست که به خود و دیگران ثابت کنیم که در بر همان پاشنه می چرخد و چیزی عوض نشده است و نخواهد شد. همه پا می فشارند که مسیرها و سیاست ها و تصمیم های گذشته ما، کامل و بی نقص و کاستی بوده است و نتایجی که پس از سه دهه به آن رسیده ایم؛ رضایت بخش و سودمند بوده است و مردم نیز به این رضایتمندی و سودمندی صحه گذاشته اند و اصولا نیازی به پذیرش از سوی مردم هم نیست. همین که مسیرها و سیاست ها و تصمیم ها بر پایه حقانیت باشد؛ بسنده می کند و نیازی به تایید اکثریت مردم نیست.
فراز سوم:
باید به صورت مطالعه علمی و دریافت عدد و رقم ثابت گردد که تا چه اندازه مسیرها، سیاست ها و تصمیم های گذشته ما سودمند ویا بر پایه حقانیت بوده است. معیار حقانی بودن آنها چیست؟ اگر آمارهای علمی و بررسی های بی طرفانه، نشان دهنده سودمند بودن آنها باشد و وضعیت ملت و کشور و انقلاب را مطلوب ارزیابی کند؛ بی گمان باید بر مسیرها و سیاست ها و تصمیم ها پافشرد در غیر این صورت، نیاز به تغییر و اصلاح در درجات متفاوت ضروری بنظر می آید. پرسش "به کجا می رویم؟"، می تواند ظرفیت تازه و جدیدی را پیش پای دلسوزان واقعی ملت و کشور و انقلاب قرار دهد و زمینه همگرایی میان نیروهای داخلی را فراهم سازد و کاستی ها و کمبود های موجود در مسیرها، سیاست ها و تصمیم های گذشته را روشن کند. بحث و گفت و شنودهای پیرامون برجام تمرین مناسب و تازه ای است و می توان از تجربه حاصل از آن در زمینه های دیگر بهره برد و منتقدان را محترم شمرد و به دیدگاه های آنان ارج نهاد.
دانشیار دانشگاه شهید چمران اهواز
فراز اول:
پرسیدن، برآمده از اندیشیدن است و نشانگر وجود امور نامعلوم و علاقه پرسشگر به حرکت بسوی نامعلوم با هدف تبدیل آن به امر روشن و معلوم است. پرسیدن، نشان از وجود احساس نگرانی و دلهره از بروز مخاطرات در ذهن و ضمیر پرسشگر نیز هست. با این وجود، پرسیدن نشان از نوعی فرهیختگی و دانایی و آگاهی برآمده از مطالعه پیرامون یک موضوع است.پرسیدن، اما از سوی دیگر نشان از عدم رضایت از وضع موجود و اشتیاق به رسیدن به وضع مطلوب است. در عرصه سیاست و اداره امور جمعی و آنچه که با سرنوشت یک ملت گره خورده است؛ پرسیدن، می تواند نشان دهنده وجود چشم اندازهای نو نزد پرسشگر و نوعی آینده نگری و پیشخوانی از روزهای آینده باشد.
پرسش "به کجا می رویم؟"، نشان از شناخت نسبی وضع موجود و ناراضی بودن از آن و نگرانی نسبت به آینده و کوشش برای ایجاد تفاهم در انتخاب راه هایی برای رسیدن به مطلوب همگانی است. این پرسش، زمانی به پاسخ سودبخش می رسد که همگان در میزان شناخت و میزان ناراضی بودن از وضع موجود و میزان علاقه مندی جمعی به فردایی متفاوت، به اشتراکاتی رسیده باشند.
بی گمان، گفت و گو میان نیروهای داخل در یک حکومت و نزدیک کردن دیدگاه ها و دل ها، رمز و راز دستیابی به این اشتراکات است و می تواند همگان را در رسیدن به پاسخ مشترک و متفق و سودمند همنوا کند.
فراز دوم:
از مطالعه و بررسی سخنان و موضعگیری های صاحبان رسانه و بلندگوها در کشورمان پیرامون مهمترین مسائل جاری و سرنوشت ساز، می توان فهمید که از همه بخش ها و نهاد ها و قوا، کوشش می شود که فقط یک صدای هماهنگ بیرون آید. هیچ مقامی ظرفیت و اشتیاق و آمادگی برای شنیدن صدایی نسبتا متفاوت، از خویش نشان نمی دهد و همه کوشش ها در این راستاست که به خود و دیگران ثابت کنیم که در بر همان پاشنه می چرخد و چیزی عوض نشده است و نخواهد شد. همه پا می فشارند که مسیرها و سیاست ها و تصمیم های گذشته ما، کامل و بی نقص و کاستی بوده است و نتایجی که پس از سه دهه به آن رسیده ایم؛ رضایت بخش و سودمند بوده است و مردم نیز به این رضایتمندی و سودمندی صحه گذاشته اند و اصولا نیازی به پذیرش از سوی مردم هم نیست. همین که مسیرها و سیاست ها و تصمیم ها بر پایه حقانیت باشد؛ بسنده می کند و نیازی به تایید اکثریت مردم نیست.
فراز سوم:
باید به صورت مطالعه علمی و دریافت عدد و رقم ثابت گردد که تا چه اندازه مسیرها، سیاست ها و تصمیم های گذشته ما سودمند ویا بر پایه حقانیت بوده است. معیار حقانی بودن آنها چیست؟ اگر آمارهای علمی و بررسی های بی طرفانه، نشان دهنده سودمند بودن آنها باشد و وضعیت ملت و کشور و انقلاب را مطلوب ارزیابی کند؛ بی گمان باید بر مسیرها و سیاست ها و تصمیم ها پافشرد در غیر این صورت، نیاز به تغییر و اصلاح در درجات متفاوت ضروری بنظر می آید. پرسش "به کجا می رویم؟"، می تواند ظرفیت تازه و جدیدی را پیش پای دلسوزان واقعی ملت و کشور و انقلاب قرار دهد و زمینه همگرایی میان نیروهای داخلی را فراهم سازد و کاستی ها و کمبود های موجود در مسیرها، سیاست ها و تصمیم های گذشته را روشن کند. بحث و گفت و شنودهای پیرامون برجام تمرین مناسب و تازه ای است و می توان از تجربه حاصل از آن در زمینه های دیگر بهره برد و منتقدان را محترم شمرد و به دیدگاه های آنان ارج نهاد.
