آنها كه با ليست اميد نماینده شدند اما...!

گروه سياسي: گزارش تحليلي بهار، با عنوان «بحران اخلاق در میدان سیاست- پیمان‌شکنی و نقض عهد» كه ديروز در سايت منتشر شد، عملا مترتب بر نتايج آراي امروز نمايندگان براي انتخاب هيات رييسه مي‌باشد كه كاملا تحقق يافت و پيمان‌شكني، بر پيشاني مجلس دهم حك شد!

پس از اعلام نتايج انتخابات مجلس دهم در هر دو مرحله، مشخص شد حداقل 140 نفر منتخبان از كانديداهاي ليست اميد بودند، اما همين امروز در انتخاب رييس مجلس مشخص شد، حدود دو سوم اين جماعت، هماناني هستند كه قرار است در مجلس جديد، بدون توجه به نظر فراكسيون، بي توجه به حقي كه بر گردنشان است، بي‌اعتنا به «اميد»ي كه مردم به آنان داشته و دارند و... صرفا با هر بادي كه به سودشان باشد، تغيير مسير بدهند!

بحث بر سر خوبي و مزيت و يا رجحان لاريجاني و عارف نيست؛ اينكه كداميك توانمندي بيشتري داشته و دارند، هم مراد اين نوشته و نقد نيست. اينكه آقاي زيباكلام، رياست لاريجاني را مناسبتر مي‌ديد اما قاطبه اصلاح‌طلبان و شخص آقاي خاتمي، بر عارف نظر مثب‌تر داشتند هم موضوع نوشته ما نيست. اين دغدغه و نگراني از باخت كانديداي ليست اميد و مخدوش شدن ابهت ۷ اسفند ۹۴ و ۱۰ اردیبهشت ۹۵ و نوميدي دامن‌گيري كه به سراغ طيف وسيعي از جامعه و مردم آمده و خواهد آمد (و طعنه اين كه اول شديد، اما آخري‌ها را رييس‌ كردند!) هم مدنظر ما نيست.

بحث بر سر يك تكرار تجربه تلخ ديگر در گردون سياست ايران و ما ايراني‌هاست! فاصله عميق ما ايرانيان با كار تشكيلاتي، تحزب و رعايت آيين‌هاي حرفه‌اي قواعد بازي‌هاست، بي توجهي به قواعد پيروزي و شكست، قواعد پيمان و عهد بستن، قاعده نمك خوردن و نمكدان نشكستن، اينكه وقتي با پرچم مشخصي وارد بازي شديم، پس از پايان، به هر دليلي پرچم حريف را بالاي سر نگيريم! خصوصا اينكه، در آن بازي، پيروز هم شده باشيم، اما پس از پايان بازي پرچم حريف را بالاي سر بگيريم چون احتمالا ما را بيش و بيشتر كامروا و سعادتمند مي‌كند! يك دبل پيروزي يا تري‌پل كامروايي...!

در بدبيناته‌ترين حالت از تعريف تركيب مجلس دهم، نمايندگان با اين گرايش‌ها وارد مجلس شدند:
ليست اميد: 130 نماينده
ليست اصولگرايان: 100 نماينده
مستقل‌ها: 50 نماينده
بلاتكليف‌ها: 8 نماينده (وضعيت بلاتكليف انتخابات در تبريز، فوت يكي از منتخبان، ابطال آراي نماينده اصفهان و بندرلنگه)

اما آراي امروز براي هيات رييسه مجلس را چگونه مي‌توان برآيند، چنين تركيبي ارزيابي كرد؟ براي مثال آراي آقاي لاريجاني چگونه به 173 راي بالغ شد؟ اگر حتي فرض بگيريم از آن حدود 30 نماينده ليست اميد، كه امروز به عارف راي ندادند، حداكثر 3 تا 5 نفر از جمله علي لاريجاني، بهروز نعمتي‌، كاظم جلالي‌ را به خاطر برخي ملاحظات سياسي، فاكتور بگيريم، راي ندادن و پشت كردن آن حدود 25 نفر ديگر، به كانديداي ليستي كه از صدقه آن وارد مجلس شدند، نمك‌دان شكني محض و پشت پا زدن به عهد و تعهدشان، بي اعتنايي به اميد مردم نبوده و نيست؟

حل اين مسئله رياضي در سطح ابتدايي كار اصلا سخت و دشواري نيست! با رييس شدن آقاي جنتي در مجلس خبرگان و آقاي لاريجاني در مجلس دهم، قرار نيست «اميد» از جامعه رخت بربندد، مسير اميد بس طولاني است و پرفراز و نشيب، قرار نيست به اين سادگي ها نوميد شويم و بپنداريم، زمان از حركت بازايستاده، هرگز اينگونه نيست. رودخانه اميد همچنان سيال و روبه جلوست و ...