تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۷/۰۵ ساعت ۱۶:۰۱
کد مطلب : ۱۱۷۰۴۱
درباره سفرهای روسای‌جمهور ایران به امریکا
ماموریت ناتمام
محمد توکلی
گروه سیاسی: از اواخر تابستان 84 و سفر احمدی‌نژاد به نیویورک برای شرکت در اجلاس سازمان ملل معنای حضور در این نشست در ایران تغییر کرد و این سفر در اذهان بسیاری، جدی‌تر از آن چیزی که در واقع هست شد. با تغییر دولت هم آن نگاه به این موضوع تغییری نکرد و رییس‌جمهور روحانی هم با وجود اکراه اولیه برای عزیمت به این سفر حضور در آن اجلاس را به شکل هر ساله‌ترجیح داد و حالا در سال چهارم ریاستش چهارمین سفر به مقر سازمان ملل را تجربه کرده است. این زیاده از حد جدی گرفتن این سفر فقط از یک جهت میتواند توجیه پذیر باشد و آن، کشوری است که مقر سازمان ملل در آن واقع است.
به این معنا که بخشی از مسئولین به درستی خواهان تغییر در وضعیتی هستند که چهار دهه در روابط ایران و امریکا وجود دارد و حضور در نشست سازمان ملل بهانه‌ای است برای حضور در امریکا و تلاش‌های مستقیم و غیر مستقیم برای تغییر در این وضعیت. اگر این سفر را با چنین نگاهی بنگریم آن گاه این بیش از حد جدی گرفتن اجلاس سالانه سازمان ملل قابل درک خواهد شد و اینکه ایران علاقه مند است که بر خلاف بسیاری از کشورهای دیگر حتما هر ساله در سطح رییس‌جمهور در آن شرکت کند قابل فهم‌تر می‌شود.
اما مشکل اساسی این جاست که این سفرها نتوانسته است هیچ تغییری در این وضعیت ایجاد کند و بهتر آن است که مشکل را در جای دیگری جست و جو کنیم. چه بخواهیم چه نخواهیم بخشی از مسئولین جمهوری اسلامی که تعدادشان کم هم نیست این دوری از میز مذاکره و قهر چهل ساله‌ی دو طرف را خلاف منافع ملی می‌دانند و گاه در خلوت و گاه در جلوت، گاهی با زبان اشاره و گاهی با صراحت، زمانی از طریق رسانه هایشان و زمانی دیگر از زبان مشاورانشان این مسئله را عنوان می‌کنند. پس مشکل از کجاست که با وجود چنین نگاهی در بین برخی از مسئولان این قطارِ تغییر به حرکت نمی‌افتد؟
برای پاسخ به این سوال می‌شود نگاهی به مسیر رسیدن به برجام انداخت، آن جا که بخشی مسئولین در دولت سابق به درستی پیشنهاد مذاکره مستقیم با امریکا را مطرح کردند و بعد از رایزنی‌های بسیار، تایید رهبری نظام و شورای عالی امنیت ملی را گرفتند. البته با وجود این تایید باز هم کار به درستی پیش نرفت تا در انتخابات92 مردم با صدایی رسا آن چه می‌خواهند را با رای شان اعلام کردند و از آنجا به بعد بود که کم کم نور امید در مسیری که به بن بست رسیده بود دیده شد و در نهایت یکی از مسائل مهم اختلافی بین دو کشور با مذاکره و توافقی برد – برد حل شد. درباره‌ی مسائل دیگر هم باید همین مسیر را طی کرد؛ رایزنی در سطوح بالای مملکت با اتکا به رای و خواست اکثریت. امکان این که چنین شیوه‌ای سبب تغییر در وضعیت روابط ایران و امریکا شود قطعا بیش از سفرهای سالانه به بهانه‌ی سازمان ملل و حضور در اندیشکده‌ها و تلفن‌بازی است.
گروه سیاسی: از اواخر تابستان 84 و سفر احمدی‌نژاد به نیویورک برای شرکت در اجلاس سازمان ملل معنای حضور در این نشست در ایران تغییر کرد و این سفر در اذهان بسیاری، جدی‌تر از آن چیزی که در واقع هست شد. با تغییر دولت هم آن نگاه به این موضوع تغییری نکرد و رییس‌جمهور روحانی هم با وجود اکراه اولیه برای عزیمت به این سفر حضور در آن اجلاس را به شکل هر ساله‌ترجیح داد و حالا در سال چهارم ریاستش چهارمین سفر به مقر سازمان ملل را تجربه کرده است. این زیاده از حد جدی گرفتن این سفر فقط از یک جهت میتواند توجیه پذیر باشد و آن، کشوری است که مقر سازمان ملل در آن واقع است.
به این معنا که بخشی از مسئولین به درستی خواهان تغییر در وضعیتی هستند که چهار دهه در روابط ایران و امریکا وجود دارد و حضور در نشست سازمان ملل بهانه‌ای است برای حضور در امریکا و تلاش‌های مستقیم و غیر مستقیم برای تغییر در این وضعیت. اگر این سفر را با چنین نگاهی بنگریم آن گاه این بیش از حد جدی گرفتن اجلاس سالانه سازمان ملل قابل درک خواهد شد و اینکه ایران علاقه مند است که بر خلاف بسیاری از کشورهای دیگر حتما هر ساله در سطح رییس‌جمهور در آن شرکت کند قابل فهم‌تر می‌شود.
اما مشکل اساسی این جاست که این سفرها نتوانسته است هیچ تغییری در این وضعیت ایجاد کند و بهتر آن است که مشکل را در جای دیگری جست و جو کنیم. چه بخواهیم چه نخواهیم بخشی از مسئولین جمهوری اسلامی که تعدادشان کم هم نیست این دوری از میز مذاکره و قهر چهل ساله‌ی دو طرف را خلاف منافع ملی می‌دانند و گاه در خلوت و گاه در جلوت، گاهی با زبان اشاره و گاهی با صراحت، زمانی از طریق رسانه هایشان و زمانی دیگر از زبان مشاورانشان این مسئله را عنوان می‌کنند. پس مشکل از کجاست که با وجود چنین نگاهی در بین برخی از مسئولان این قطارِ تغییر به حرکت نمی‌افتد؟
برای پاسخ به این سوال می‌شود نگاهی به مسیر رسیدن به برجام انداخت، آن جا که بخشی مسئولین در دولت سابق به درستی پیشنهاد مذاکره مستقیم با امریکا را مطرح کردند و بعد از رایزنی‌های بسیار، تایید رهبری نظام و شورای عالی امنیت ملی را گرفتند. البته با وجود این تایید باز هم کار به درستی پیش نرفت تا در انتخابات92 مردم با صدایی رسا آن چه می‌خواهند را با رای شان اعلام کردند و از آنجا به بعد بود که کم کم نور امید در مسیری که به بن بست رسیده بود دیده شد و در نهایت یکی از مسائل مهم اختلافی بین دو کشور با مذاکره و توافقی برد – برد حل شد. درباره‌ی مسائل دیگر هم باید همین مسیر را طی کرد؛ رایزنی در سطوح بالای مملکت با اتکا به رای و خواست اکثریت. امکان این که چنین شیوه‌ای سبب تغییر در وضعیت روابط ایران و امریکا شود قطعا بیش از سفرهای سالانه به بهانه‌ی سازمان ملل و حضور در اندیشکده‌ها و تلفن‌بازی است.
شب 
۳۱۴
۱۳۹۵/۰۷/۰۵ ۱۶:۵۷
بنده طرفدار قدرتمند شدن روز افزون کشور عزیزمان ایرانم و از این جهت ضدیت با یک کشور و تابو کردن روابط با آن را در جهت تضعیف کاریزمای ملی میدانم.لذا بنظرم ایران می تواند با همه کشورهای جهان بر اساس منافع ملی خود روابط دوستانه ای داشته باشد.وکسانی که در این راه سنگ اندازی می کنند قطعا نگاهشان به منافع ملی معطوف نیست. (343552)
۱۳۹۵/۰۷/۰۵ ۱۸:۱۲
موافقم به اینکه دیپلماسی فعال(پیشگیرانه ودفاعی) هم عرض سایر توانمندی های بازدارنده میتواند الگو و پایه واساس محکم وپایداری برای حل وفصل تمامی موضوعات بین المللی قرار گیرد بدیهی است الگوی برجام بدلیل عدم تشابه موضوعات با یکدیگر نمی تواند پایه واساس محکم برای همه موضوعات قرار گیرد در حالیکه دیپلماسی جنبه کلی دارد (343554)
۱۳۹۵/۰۷/۰۶ ۰۲:۴۲
اگر ما منطق قوی و برحق داریم از مذاکره چه باک .الان کشورهای عربی خلیج ،آذربایجان و به پشتوانه امریکا دلشان گرم است و برای ما رجز میخوانند و چه بسیار فرصتهای اقتصادی کشور از دست رفته است چرا میهن قوی و 80 میلیونی ما باید محتاج واردات از دوبی باشیم چند برابر امارات ساحل و بندر داریم برای ما افت دارد روسیه و چین برای حمایت از ما در برابر غرب بسیار ما را بازی داده اند و تیغ زده اند .هیچ ایرادی ندارد که رابطه معمولی و نرمال با امریکا داشته باشیم مثل رابطه با روسیه و جلوی سوء استفاده اعراب را بگیریم (343569)
