بهار نیوز - وحدتی که شدنی نیست

روزنامه بهار: هر گاه به انتخابات نزدیک می‌شویم دو جریان عمده سیاسی کشور تلاش‌ها را برای ایجاد وحدت در بین خود افزایش می‌دهند تا به واسطه تکثر کاندیداها به اصطلاح رایشان شکسته نشود. آن چه در انتخابات92 برای جریان اصولگرا رخ داد یا نمونه مشابه اش در انتخابات84 برای جریان اصلاحات، مصداق هایی از این است که عدم اجماع بر روی یک کاندیدا چه آسیب هایی را به یک جریان سیاسی وارد خواهد آورد.

این تلاش‌های وحدت آفرین نزدیک انتخابات معمولا دو خط موازی را به شکل همزمان دنبال می‌کند. وجهی از این تلاش‌ها برای نشان دادن تصویری نمایشی از وحدت در بین جریان متبوعشان در رسانه هاست. به این معنا که معمولا شاهد آن هستیم که چهره‌های ارشد یک جریان سیاسی در برابر رسانه‌ها روشن‌ترین مصادیق اختلاف در آن جریان را نیز منکر می‌شوند و اصطلاحا همه چیز را «گل و بلبل» نشان می‌دهند اما در وجه دیگر که بر اساس واقعیات شکل می‌گیرد تلاش هایی همه جانبه برای کسب رضایت چهره‌های مختلف برای انصراف به سود نامزد اصلی است.

در انتخابات پیش روی ریاست جمهوری نیز ما با چنین تصویری در جریان اصولگرا روبه‌رو هستیم. در این جریان سیاسی چهره‌های ارشد در این ماه‌های اخیر از یکصدایی و وحدت سخن می‌گویند و اجماع بر سر کاندیدایی واحد ورد زبانشان شده است اما با نگاهی به فعالیت‌های برخی چهره‌های سیاسی منتسب به اصولگرایان می‌توان به این نتیجه رسید که بعید است بتوان این افراد را راضی به کنار رفتن از صحنه رقابت کرد. این تصور که نیروهای سیاسی نزدیک به علی لاریجانی و مانند او که مشی میانه‌روانه‌ای را در جریان اصولگرا نمایندگی می‌کنند...

روزی بتوانند در کنار یاران جبهه پایداری و مانند آن دور یک میز بنشینند هم دور از ذهن است چه برسد به این که بخواهند به نامزدی واحد برای رقابت با حسن روحانی برسند. در سوی مقابل و در جریان اصلاحات به واسطه محدودیت‌های متنوعی که برای معرفی نامزد برای حضور در انتخابات از سال‌های گذشته پیش رویش بوده است و در این سالهای پس از انتخابات88 نیز شدت پیدا کرده به علاوه تجربه کسب شده از انتخابات84 چندان صداهای وحدت شکنی از آن شنیده نمی‌شود. گهگاه نیز که عده‌ای از نامزد همراه روحانی سخن می‌گویند، هدف خود از طرح این موضوع را تاکتیکی برای مقابله با ردصلاحیت احتمالی روحانی یا یاری رساندن به او در مناظره‌ها عنوان کرده‌اند.

بنابراین نمی‌توان این نوع مطالب مطرح شده را به عنوان عدم اجماع بر روی روحانی در نظر گرفت. کوتاه سخن آن که می‌توان مهمترین چالش پیش روی جریان اصولگرا را عدم وجود مرکزی واحد برای نوعی تصمیم‌گیری که مورد قبول و احترام همه فعالان این جریان سیاسی باشد دانست. انتخابات96 رقابتی است بین اصلاح طلبان، اصولگرایان میانه رو و معتدلین حامی روحانی از یک سو با اقلیتی تندرو ذیل جریان اصولگرا از سوی دیگر که نتیجه آن هم از همین حالا کاملا روشن است.