تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۳/۰۳ ساعت ۰۹:۵۳
کد مطلب : ۱۳۰۶۵۵
نامزد ناکام و وعده های عذابش
گروه سیاسی: رضای اهل بیت را قراری بر سیلی زدن به هیچ احدی نیست، ما اگر برای قدرت جنگیدیم و شکست خوردیم، از رضای اهل بیت بیش از این بهره برداری نکنیم.
لیلا واحدی
سرود همدلی و همراهی با دولت و رییس جمهوری منتخب، گوش نواز ترین آواز و ندایی است که در ایام پساانتخابات، بر زبان همه از مسوولان و مقامات گرفته تا مردم کوچه و بازار جاری است. متفق القول بر این باورند که رقابت‌ها تمام شده و رفاقت‌ها حتی در ظاهر هم که شده باید آغاز شود.
ندای همراهی با حسن روحانی گرچه با تبریکات کاندیداها و تشکل‌های تازه و کهنه همراه بود، اما کلیت کنش سیاسی و اجتماعی برخی از ناکامان انتخابات چنین امری را حداقل در ظاهر نوید نمی‌دهد. هنوز ویدیوی نامزد ناکام که در آن روحانی را از سیلی علی بن موسی الرضا تنذیر و هشدار می‌دهد، در فضای مجازی دانلود و دیده و همرسانی می شود. در همین کلیپ کوتاه از سخنان این نامزد ناکام، می‌توان افق همدلی مخالفان و ناکامان با دولت جدید روحانی را ابهام آمیز و حتی خاکستری مایل به سیاه ارزیابی کرد. نامزد ناکام رییس جمهوری مستقر و منتخب سرزمین ایران را به عذاب وعده می دهد.
امید همه ایران و این میان امید نویسنده این است که این‌سخنان تنها دلخوری‌های شکست باشد و ریشه در هیچ بغض و غرضی نداشته باشد، اما نامزد محترم گویا میان این همه خشم حاصل از شکست، دو موضوع را از یاد برده‌اند که فراموشی مورد نخستین افسوس فزونتری از فراموشی دومین دارد از این نظر که ایشان یک سال بیشتر است که افتخار خدمت آستانی را دارد که صاحبش به رئوفی شهره خاص و عام است. رضای اهل بیت را قرار اگر سیلی زدن بود که مامونیان را این سیلی لایق‌تر بود. رضای اهل بیت قراری بر سیلی ندارد، آن‌هم در دفاع از شخصی که برای قدرت در لباس فقاهت حتی خواننده خالکوبی شده را امر به معروف هم نمی‌کند. رضای اهل بیت را قراری بر سیلی زدن به هیچ احدی نیست، ما اگر برای قدرت جنگیدیم و شکست خوردیم، از رضای اهل بیت بیش از این بهره برداری نکنیم.
رضا(ع) برای ایران ملجا است، بسیاری از جوانانی که به روحانی رای دادند رضا(ع) را پناهی برای دلتنگی‌های خود می‌دانند، معرفی رضایی که سیلی می‌زند آن هم از سوی کسی که ملبس به خدمت به اوست، جفایی است عظیم بر امام رئوفان. رضا را قراری بر سیلی نیست. مراقب باشیم که برای رای حتی رای حلال! رضا(ع) اسلام رحمانی رضا(ع) را قربانی نکنیم.
اما دیگر نکته ای که نامزد ناکام انتخابات در آن ویدیو فراموش کرد این است که مگر غیر از این است که روحانی به عنوان رییس جمهوری منتحب تا چند ماه دیگر قرار است بر این ریاست جمهوری کند. مگر غیر از آن است که روحانی در مقام نخست اجرایی آینده ایران را رقم زند، پس آرزو و وعده سیلی برای روحانی آیا جز مفهوم آرزوی سیلی برای ملت ایران را دارد؟
در این دوران تبلیغات از هر چه دورغ بود ریا بافتند، امثال من خبرنگار را به جوسازی و «پرفکانی!» متهم کردند، سکوت و صبر پیشه کردیم چون دل در گرو ایران داریم چون سکوت را هنر مردان بزرگ ایران یافتیم، آنگاه که مظلومانه از حقوق شهروندی‌شان محروم شدند اما برای ایران، صندوق رای را تحریم نکردند. اکنون ایران در خاورمیانه نفرین شده در میدانی پای نهاده است که هزاران عربده‌کش و قداره‌بند ریز و درشت دارد، هرچندترس در قاموسش رنگی ندارد، اما عقل به همان میزان حرف نخست را می‌زند، عاقلی را که اکنون قرار است امورات اجرایی ایران را در این میدان پر مین عملیاتی کند یاری‌اش کنیم، وعده‌های تنذیرآلود برای رییس جمهوری مستقر جز دل نگرانی برای مردم چیز دیگری در پی نخواهد داشت.
سرود همدلی و همراهی با دولت و رییس جمهوری منتخب، گوش نواز ترین آواز و ندایی است که در ایام پساانتخابات، بر زبان همه از مسوولان و مقامات گرفته تا مردم کوچه و بازار جاری است. متفق القول بر این باورند که رقابت‌ها تمام شده و رفاقت‌ها حتی در ظاهر هم که شده باید آغاز شود.
ندای همراهی با حسن روحانی گرچه با تبریکات کاندیداها و تشکل‌های تازه و کهنه همراه بود، اما کلیت کنش سیاسی و اجتماعی برخی از ناکامان انتخابات چنین امری را حداقل در ظاهر نوید نمی‌دهد. هنوز ویدیوی نامزد ناکام که در آن روحانی را از سیلی علی بن موسی الرضا تنذیر و هشدار می‌دهد، در فضای مجازی دانلود و دیده و همرسانی می شود. در همین کلیپ کوتاه از سخنان این نامزد ناکام، می‌توان افق همدلی مخالفان و ناکامان با دولت جدید روحانی را ابهام آمیز و حتی خاکستری مایل به سیاه ارزیابی کرد. نامزد ناکام رییس جمهوری مستقر و منتخب سرزمین ایران را به عذاب وعده می دهد.
امید همه ایران و این میان امید نویسنده این است که این‌سخنان تنها دلخوری‌های شکست باشد و ریشه در هیچ بغض و غرضی نداشته باشد، اما نامزد محترم گویا میان این همه خشم حاصل از شکست، دو موضوع را از یاد برده‌اند که فراموشی مورد نخستین افسوس فزونتری از فراموشی دومین دارد از این نظر که ایشان یک سال بیشتر است که افتخار خدمت آستانی را دارد که صاحبش به رئوفی شهره خاص و عام است. رضای اهل بیت را قرار اگر سیلی زدن بود که مامونیان را این سیلی لایق‌تر بود. رضای اهل بیت قراری بر سیلی ندارد، آن‌هم در دفاع از شخصی که برای قدرت در لباس فقاهت حتی خواننده خالکوبی شده را امر به معروف هم نمی‌کند. رضای اهل بیت را قراری بر سیلی زدن به هیچ احدی نیست، ما اگر برای قدرت جنگیدیم و شکست خوردیم، از رضای اهل بیت بیش از این بهره برداری نکنیم.
رضا(ع) برای ایران ملجا است، بسیاری از جوانانی که به روحانی رای دادند رضا(ع) را پناهی برای دلتنگی‌های خود می‌دانند، معرفی رضایی که سیلی می‌زند آن هم از سوی کسی که ملبس به خدمت به اوست، جفایی است عظیم بر امام رئوفان. رضا را قراری بر سیلی نیست. مراقب باشیم که برای رای حتی رای حلال! رضا(ع) اسلام رحمانی رضا(ع) را قربانی نکنیم.
اما دیگر نکته ای که نامزد ناکام انتخابات در آن ویدیو فراموش کرد این است که مگر غیر از این است که روحانی به عنوان رییس جمهوری منتحب تا چند ماه دیگر قرار است بر این ریاست جمهوری کند. مگر غیر از آن است که روحانی در مقام نخست اجرایی آینده ایران را رقم زند، پس آرزو و وعده سیلی برای روحانی آیا جز مفهوم آرزوی سیلی برای ملت ایران را دارد؟
در این دوران تبلیغات از هر چه دورغ بود ریا بافتند، امثال من خبرنگار را به جوسازی و «پرفکانی!» متهم کردند، سکوت و صبر پیشه کردیم چون دل در گرو ایران داریم چون سکوت را هنر مردان بزرگ ایران یافتیم، آنگاه که مظلومانه از حقوق شهروندی‌شان محروم شدند اما برای ایران، صندوق رای را تحریم نکردند. اکنون ایران در خاورمیانه نفرین شده در میدانی پای نهاده است که هزاران عربده‌کش و قداره‌بند ریز و درشت دارد، هرچندترس در قاموسش رنگی ندارد، اما عقل به همان میزان حرف نخست را می‌زند، عاقلی را که اکنون قرار است امورات اجرایی ایران را در این میدان پر مین عملیاتی کند یاری‌اش کنیم، وعده‌های تنذیرآلود برای رییس جمهوری مستقر جز دل نگرانی برای مردم چیز دیگری در پی نخواهد داشت.
