تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۳/۰۷ ساعت ۱۶:۵۰
کد مطلب : ۱۳۰۹۱۵
پوست‌اندازی نسل سیاسی در ایران
علیرضا خرم روز
انتخابات، علاوه بر اینکه در ذات خود نشان‌گر تمایلات اجتماعی به گروه‌ها و افکار سیاسی متنوع است؛ در بعد دیگر خود، تحلیلی از خواست‌های جامعه در راستای رفع بحران‌های ملی را به نمایش می‌گذارد. فارغ از اینکه چه کسی در این انتخابات به کدام گرایش رای داده است، با تفکیک جدیدی از آرا روبه‌رو هستیم. هیچ فردی در انتخاباتی که گذشت مخالف آزادی یا رفاه بیشتر نبود اما اینکه کدامیک اولویت دارند مسئله‌ای است که مایه رقابت بین گروه‌ها و آرای عمومی بود.
اکثریت جامعه علی رغم فشارهای اقتصادی به آزادی بیشتر و رعایت حریم خصوصی از سوی نهادهای قدرت رای دادند و در حقیقت تکثر عقیدتی را به رخ مسئولان کشیدند. این در حالی است که گروه مقابل فارغ از خواست‌های ایدئولوژیک در بطن خود، از وضعیت اقتصادی جامعه گله‌مند بود. این دو نگاه دو بحران ابتدایی جامعه ایران را به سیاست مداران گوشزد می‌کند؛ بحران اجتماعی و بحران اقتصادی. چهل میلیون شرکت کننده در انتخابات، در کنار یکدیگر فریادگر شدت گرفتن این دو بحران بودند و هرکدام نماد رفع آن را در یکی از کاندیداها می‌دیدند. این تلفیق بحران‌های اساسی باید در صدر فعالیت‌های سیاست مداران فارغ از هر درگیری سیاسی قرار بگیرد، زیرا شدت یافتن آن سیاست را تحت تاثیر قرار خواهد داد و پس از سرریز شدن این دو بحران به سیاست، جامعه فرقی میان رئیسی و روحانی قائل نخواهد بود.
نگاه به چشم‌انداز پیش رو نشان می‌دهد که ابتدا باید همت گمارده شود و آزادی‌های فردی تضمین شده در قالب قانون‌های جامع و مدون ارائه و اجرا گردد تا بحران اکثریت فروکش نماید و سپس به‌صورت فوری معضلات اقتصادی از سیاست‌های مسکنی به سیاست‌های پیشگیرانه تغییر حالت دهد تا بیش از این فشارهای اقتصادی جامعه مدنی را از پای درنیاورد. تنگناهای فکری و اقتصادی در کنار یکدیگر تاب و تحمل اجتماع را تحت تاثیر فعالیت‌های منفی قرار خواهد داد و تشنج هیجانی، اولین بازخورد آن خواهد بود. این انتخابات هشداری است که سیاست مداران باید فارغ از درگیری‌های کهنه سیاسی به آن بپردازند.
نقدهای گروه جوانان فعال در دو جناح عمده کشور نشان از پوست‌اندازی نسل سیاسی در ایران دارد. این جابه‌جایی آرام فرصت مغتنمی است که می‌تواند باعث پیشرفت در تصمیم گیری‌ها و اقدامات ملی شود. نسل جدید با درک بهتر از شرایط جهانی و خواست‌های اجتماعی می‌تواند از کارکشتگان عرصه سیاست به عنوان مشاورین مجرب استفاده نماید و خود با دید وسیع و توان چند برابری، شکاف‌های اجتماعی را پر نماید.
انتخابات اخیر باید فراتر از انتخاب افراد مورد توجه واقع شود و نشان از تبلور خواست‌های انسجام یافته ملی تلقی شود. رای سلبی و ایجابی در این انتخابات دائر بر افراد حاضر نبود بلکه نشان از نیازهای متراکم شده‌ای بود که به‌طور آرام و قانونمند خود را در صندوق آرا نشان داد. این مسئله فارغ از هیاهویی است که دو طرف در قبال برگزاری انتخابات راه انداخته‌اند و نشان می‌دهد سیاست مداران کلان باید زودتر از دایره هیجانات و احساسات خارج شوند و برای رفع بحران‌های دوگانه مذکور چاره‌ای بیاندیشند. سرریز شدن این بحران‌ها به عالم سیاست عواقب غیر قابل کنترلی در حوزه انتخاب سیاسی عمومی خواهد داشت، حال آنکه این انتخابات نشان داد مردم هنوز به مرحله بحران سیاسی نرسیده‌اند و با تمام توان برای تغییر سرنوشت خود به پای صندوق آرا خواهند آمد.
انتخابات، علاوه بر اینکه در ذات خود نشان‌گر تمایلات اجتماعی به گروه‌ها و افکار سیاسی متنوع است؛ در بعد دیگر خود، تحلیلی از خواست‌های جامعه در راستای رفع بحران‌های ملی را به نمایش می‌گذارد. فارغ از اینکه چه کسی در این انتخابات به کدام گرایش رای داده است، با تفکیک جدیدی از آرا روبه‌رو هستیم. هیچ فردی در انتخاباتی که گذشت مخالف آزادی یا رفاه بیشتر نبود اما اینکه کدامیک اولویت دارند مسئله‌ای است که مایه رقابت بین گروه‌ها و آرای عمومی بود.
اکثریت جامعه علی رغم فشارهای اقتصادی به آزادی بیشتر و رعایت حریم خصوصی از سوی نهادهای قدرت رای دادند و در حقیقت تکثر عقیدتی را به رخ مسئولان کشیدند. این در حالی است که گروه مقابل فارغ از خواست‌های ایدئولوژیک در بطن خود، از وضعیت اقتصادی جامعه گله‌مند بود. این دو نگاه دو بحران ابتدایی جامعه ایران را به سیاست مداران گوشزد می‌کند؛ بحران اجتماعی و بحران اقتصادی. چهل میلیون شرکت کننده در انتخابات، در کنار یکدیگر فریادگر شدت گرفتن این دو بحران بودند و هرکدام نماد رفع آن را در یکی از کاندیداها می‌دیدند. این تلفیق بحران‌های اساسی باید در صدر فعالیت‌های سیاست مداران فارغ از هر درگیری سیاسی قرار بگیرد، زیرا شدت یافتن آن سیاست را تحت تاثیر قرار خواهد داد و پس از سرریز شدن این دو بحران به سیاست، جامعه فرقی میان رئیسی و روحانی قائل نخواهد بود.
نگاه به چشم‌انداز پیش رو نشان می‌دهد که ابتدا باید همت گمارده شود و آزادی‌های فردی تضمین شده در قالب قانون‌های جامع و مدون ارائه و اجرا گردد تا بحران اکثریت فروکش نماید و سپس به‌صورت فوری معضلات اقتصادی از سیاست‌های مسکنی به سیاست‌های پیشگیرانه تغییر حالت دهد تا بیش از این فشارهای اقتصادی جامعه مدنی را از پای درنیاورد. تنگناهای فکری و اقتصادی در کنار یکدیگر تاب و تحمل اجتماع را تحت تاثیر فعالیت‌های منفی قرار خواهد داد و تشنج هیجانی، اولین بازخورد آن خواهد بود. این انتخابات هشداری است که سیاست مداران باید فارغ از درگیری‌های کهنه سیاسی به آن بپردازند.
نقدهای گروه جوانان فعال در دو جناح عمده کشور نشان از پوست‌اندازی نسل سیاسی در ایران دارد. این جابه‌جایی آرام فرصت مغتنمی است که می‌تواند باعث پیشرفت در تصمیم گیری‌ها و اقدامات ملی شود. نسل جدید با درک بهتر از شرایط جهانی و خواست‌های اجتماعی می‌تواند از کارکشتگان عرصه سیاست به عنوان مشاورین مجرب استفاده نماید و خود با دید وسیع و توان چند برابری، شکاف‌های اجتماعی را پر نماید.
انتخابات اخیر باید فراتر از انتخاب افراد مورد توجه واقع شود و نشان از تبلور خواست‌های انسجام یافته ملی تلقی شود. رای سلبی و ایجابی در این انتخابات دائر بر افراد حاضر نبود بلکه نشان از نیازهای متراکم شده‌ای بود که به‌طور آرام و قانونمند خود را در صندوق آرا نشان داد. این مسئله فارغ از هیاهویی است که دو طرف در قبال برگزاری انتخابات راه انداخته‌اند و نشان می‌دهد سیاست مداران کلان باید زودتر از دایره هیجانات و احساسات خارج شوند و برای رفع بحران‌های دوگانه مذکور چاره‌ای بیاندیشند. سرریز شدن این بحران‌ها به عالم سیاست عواقب غیر قابل کنترلی در حوزه انتخاب سیاسی عمومی خواهد داشت، حال آنکه این انتخابات نشان داد مردم هنوز به مرحله بحران سیاسی نرسیده‌اند و با تمام توان برای تغییر سرنوشت خود به پای صندوق آرا خواهند آمد.
مرجع : روزنامه بهار
