تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۳/۰۷ ساعت ۱۲:۳۱
کد مطلب : ۱۳۰۹۱۷
لزوم کابینه‌ای که جسارت دارد
گروه سياسي: حسین نقاشی -عضو شورای مرکزی حزب اتحاد ملت در يادداشتي در روزنامه بهار نوشت: چه در دور اول انتخابات در سال 92 و چه در سال 96، بدنه اصلی ستادهای انتخاباتی حسن روحانی و کسانی که موج سیاسی انتخاباتی را برای او به پا کردند، اصلاح‌طلبان بودند. به خصوص در این برهه که فضای انتخابات هم ویژه و چالشی بود، اگر کمپین‌ها و فعالان انتخاباتی از احزاب اصلاح‌طلب نبودند، احتمال پیروزی این‌اندازه بالا نبود و این رای چشمگیر به دست نمی‌آمد. بنابراین هرچند روحانی در طول چهار سال گذشته هم برخی از مطالبات اصلاح‌طلبان را پاسخ گفته است، اما باید در دور دوم که عموما روسای جمهور کمتر محافظه‌کار هستند در اعمال سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌ها، از محافظه‌کاری دست بردارد و به میزان بیشتری از مطالبات دموکراسی‌خواهانه اصلاح‌طلبان حامی خود را پاسخ دهد. از جمله این موارد، حضور پررنگ زنان در کابینه و جمع هیات وزیران است.
اگرچه در حال حاضر هم چند معاون رئیس‌جمهور زن وجود دارد اما در میان فعالان سیاسی، فرهنگی، علمی و پژوهشی کشور زنان برجسته‌ای داریم که می‌توانند در قامت وزارت ظاهر شوند. اینکه زنی با توانمندی‌های مدیریتی به عنوان وزیر به مجلس معرفی شود، شاخصه مهمی است، زیرا در آن ایام که وزرا به مجلس معرفی می‌شوند فضای سیاسی کشور و افکار عمومی نسبت به آنچه در مجلس می‌گذرد حساس خواهد بود. طبیعتا پیام معرفی یک وزیر زن به مجلس خصوصا در جامعه زنان ما در جامعه شنیده می‌شود و امیدوارکننده است و متوسط اعتماد به نفس آنها را بالاتر می‌برد، که این کار ممکن است با معاونت رخ ندهد. برجستگی و اهمیتی که وزیر زن پیدا خواهد کرد از لحاظ اجتماعی و سیاسی و پیامی که به جامعه دارد، در مقایسه با معاونت بیشتر است.
مساله بعدی، موضوع اهل تسنن است. شیعیان در کشور ما از لحاظ مذهبی پرجمعیت‌ترین و پس از آن اهل تسنن هستند. همان‌طور که رهبر معنوی اهل تسنن می‌گوید، همه باید با محور ایران و ایرانی بودن و منافع ملی گرد هم آییم. با همین رویکرد خوب است به جامعه و اهل تسنن هم این پیام داده شود که روحانی رئیس‌جمهور همه مردم ایران است و بحث اقوام و مذاهب موجب نمی‌شود حقوق یک قوم کمتر مورد توجه قرار گیرد. می‌توان از شایستگان اهل تسنن که توان سیاسی، اجرایی، مدیریتی و علمی لازم را دارند در کابینه به کار برد واین یک ضرورت است، زیرا آنها جمعیت قابل ملاحظه‌ای در جامعه هستند.
این کار کمک می‌کند بسیاری از سوتفاهم‌هایی که خصوصا جریان‌های خارجی سعی می‌کنند به آن دامن بزنند درباره تضاد شیعه و سنی، رفع شود. انتخاب وزیر از شایستگان اهل تسنن به هم‌بستگی ملی و اجتماعی کمک می‌کند و خطر بدخواهانی که به دنبال تفرقه هستند را رفع می‌کند. مورد بعدی جوان‌گرایی است. جوان شدن کابینه و مهم‌تر از آن بدنه دولت. وقتی از سطح وزرا خارج می‌شویم، معاونان وزرا و مدیران کل، روسای ادارات باید تحولی در آنها داده شود و این ممکن نیست مگر اینکه امکان و فضای فعالیت و عمل مدیریتی به نیروهای جوانتر داده شود. این جوانان قاعدتا باید از میان نیروهای سیاسی و تشکیلاتی و حزبی اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرا باشند. متاسفانه در دولت پیش این اتفاق نیفتاد اما به نظر می‌رسد روحانی باید این ضرورت را احساس کند که حتما در جامعه و ستادهای انتخاباتی خود دیده و شنیده و این اتفاق خواهد افتاد.
به صورت مصداقی، وزارت کشور روحانی که در راس آنها رحمانی فضلی به عنوان یک شخصیت اصولگرا قرار دارد تا حدود قابل قبولی عمل کرده، اگرچه قابل مقایسه با وزارت کشور دوره اصلاحات نبوده است. فرآیند توسعه سیاسی در آن دوره با محوریت وزارت کشور گام‌های بسیار بزرگی برداشت که در دوره اول روحانی این اتفاق آنچنان که باید و شاید نبود، اما همین که بعد از هشت سال دولت احمدی‌نژاد و با آن سطح فضای بسته سیاسی و خصوصا بعد از وقایع سال 88 تعداد قابل توجهی از تشکل‌ها و احزاب سیاسی خصوصا دو حزب اتحاد ملت ایران اسلامی و توسعه ملی توانستند مجوز بگیرند، خودش گام موثری بوده، هرچند کافی نبوده است. در برگزاری تجمعات و مناسبات سیاسی هم تا حد قابل قبولی در دولت روحانی مثبت عمل شده، خصوصا در این سال آخر که لازم بود فضا انتخاباتی و سیاسی‌تر باشد.
تغییر در وزارت صنعت معدن و تجارت هم که در راس آنها آقای نعمت‌زاده قرار دارد، با توجه به کهولت سن و همچنین برخی مسائل اقتصادی که مطرح بود، به نفع دولت روحانی، اصلاح‌طلبان و مردم خواهد بود. در وزارت علوم هم فردی که می‌تواند بهتر به مطالبات پاسخگو باشد و تحولات فضای دانشگاهی و دانشجویی را بهتر درک کند می‌تواند قرار گیرد. آقای فرهادی می‌توانست قدم‌های بزرگتری بردارد و جسارت بیشتری به خرج دهد. افرادی مانند فرجی دانا و توقیفی می‌توانند معرفی شوند که اگرچه در مجلس قبلی رای اعتماد نیاوردند، در این مجلس قطعا رای خواهند آورد.
درباره وزارت فرهنگ و ارشاد هم صالحی امیری مدت زمان محدودی در مسند وزارت بوده که بخواهیم درباره آن اظهار نظر کنیم اما مجموعا بودن ایشان با توجه به سابقه فرهنگی خوب است. فردی باید در حوزه فرهنگی باشد که توانمندی ایستادگی در برابر زیاده‌خواهی‌ها و مخالفت‌های غیرقانونی را داشته باشد، در حوزه نشر کتاب جلوی سانسور کتاب‌ها را بگیرد، در حوزه موسیقی و کنسرت‌ها خصوصا در شهرهایی که تنگ‌نظری مانع جلوگیری از کنسرت می‌شود، جلوی محدودیت‌ها بایستد، یا در حوزه سینما از فیلم‌هایی که در حوزه مستقل هستند حمایت کند و آنها را از گزند آسیب‌های برخی نهادهای بیرونی که در فضای فرهنگی کشور موثرند، مصون بدارد و همچینن برای آنها مشکل و مداخله ایجاد نکند.
این کارها نیاز به یک وزیر مقاوم دارد. تیم اقتصادی دولت هم باید مدیریت همسان و هماهنگ داشته باشد، اگرچه این تیم توانسته‌اند تورم را کنترل کنند اما موضوع خروج از رکود و تولید نیز مطرح است. سلسله مراتب اتکا به تولید ملی، ارائه خدمات و بازرگانی نیز باید رعایت شود، مسیری که اگر تیم اقتصادی پیش بگیرد بحث اشتغال هم دچار شوک مثبت می‌شود و همه اینها نیاز به یک تیم منسجم دارد.
اگرچه در حال حاضر هم چند معاون رئیس‌جمهور زن وجود دارد اما در میان فعالان سیاسی، فرهنگی، علمی و پژوهشی کشور زنان برجسته‌ای داریم که می‌توانند در قامت وزارت ظاهر شوند. اینکه زنی با توانمندی‌های مدیریتی به عنوان وزیر به مجلس معرفی شود، شاخصه مهمی است، زیرا در آن ایام که وزرا به مجلس معرفی می‌شوند فضای سیاسی کشور و افکار عمومی نسبت به آنچه در مجلس می‌گذرد حساس خواهد بود. طبیعتا پیام معرفی یک وزیر زن به مجلس خصوصا در جامعه زنان ما در جامعه شنیده می‌شود و امیدوارکننده است و متوسط اعتماد به نفس آنها را بالاتر می‌برد، که این کار ممکن است با معاونت رخ ندهد. برجستگی و اهمیتی که وزیر زن پیدا خواهد کرد از لحاظ اجتماعی و سیاسی و پیامی که به جامعه دارد، در مقایسه با معاونت بیشتر است.
مساله بعدی، موضوع اهل تسنن است. شیعیان در کشور ما از لحاظ مذهبی پرجمعیت‌ترین و پس از آن اهل تسنن هستند. همان‌طور که رهبر معنوی اهل تسنن می‌گوید، همه باید با محور ایران و ایرانی بودن و منافع ملی گرد هم آییم. با همین رویکرد خوب است به جامعه و اهل تسنن هم این پیام داده شود که روحانی رئیس‌جمهور همه مردم ایران است و بحث اقوام و مذاهب موجب نمی‌شود حقوق یک قوم کمتر مورد توجه قرار گیرد. می‌توان از شایستگان اهل تسنن که توان سیاسی، اجرایی، مدیریتی و علمی لازم را دارند در کابینه به کار برد واین یک ضرورت است، زیرا آنها جمعیت قابل ملاحظه‌ای در جامعه هستند.
این کار کمک می‌کند بسیاری از سوتفاهم‌هایی که خصوصا جریان‌های خارجی سعی می‌کنند به آن دامن بزنند درباره تضاد شیعه و سنی، رفع شود. انتخاب وزیر از شایستگان اهل تسنن به هم‌بستگی ملی و اجتماعی کمک می‌کند و خطر بدخواهانی که به دنبال تفرقه هستند را رفع می‌کند. مورد بعدی جوان‌گرایی است. جوان شدن کابینه و مهم‌تر از آن بدنه دولت. وقتی از سطح وزرا خارج می‌شویم، معاونان وزرا و مدیران کل، روسای ادارات باید تحولی در آنها داده شود و این ممکن نیست مگر اینکه امکان و فضای فعالیت و عمل مدیریتی به نیروهای جوانتر داده شود. این جوانان قاعدتا باید از میان نیروهای سیاسی و تشکیلاتی و حزبی اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرا باشند. متاسفانه در دولت پیش این اتفاق نیفتاد اما به نظر می‌رسد روحانی باید این ضرورت را احساس کند که حتما در جامعه و ستادهای انتخاباتی خود دیده و شنیده و این اتفاق خواهد افتاد.
به صورت مصداقی، وزارت کشور روحانی که در راس آنها رحمانی فضلی به عنوان یک شخصیت اصولگرا قرار دارد تا حدود قابل قبولی عمل کرده، اگرچه قابل مقایسه با وزارت کشور دوره اصلاحات نبوده است. فرآیند توسعه سیاسی در آن دوره با محوریت وزارت کشور گام‌های بسیار بزرگی برداشت که در دوره اول روحانی این اتفاق آنچنان که باید و شاید نبود، اما همین که بعد از هشت سال دولت احمدی‌نژاد و با آن سطح فضای بسته سیاسی و خصوصا بعد از وقایع سال 88 تعداد قابل توجهی از تشکل‌ها و احزاب سیاسی خصوصا دو حزب اتحاد ملت ایران اسلامی و توسعه ملی توانستند مجوز بگیرند، خودش گام موثری بوده، هرچند کافی نبوده است. در برگزاری تجمعات و مناسبات سیاسی هم تا حد قابل قبولی در دولت روحانی مثبت عمل شده، خصوصا در این سال آخر که لازم بود فضا انتخاباتی و سیاسی‌تر باشد.
تغییر در وزارت صنعت معدن و تجارت هم که در راس آنها آقای نعمت‌زاده قرار دارد، با توجه به کهولت سن و همچنین برخی مسائل اقتصادی که مطرح بود، به نفع دولت روحانی، اصلاح‌طلبان و مردم خواهد بود. در وزارت علوم هم فردی که می‌تواند بهتر به مطالبات پاسخگو باشد و تحولات فضای دانشگاهی و دانشجویی را بهتر درک کند می‌تواند قرار گیرد. آقای فرهادی می‌توانست قدم‌های بزرگتری بردارد و جسارت بیشتری به خرج دهد. افرادی مانند فرجی دانا و توقیفی می‌توانند معرفی شوند که اگرچه در مجلس قبلی رای اعتماد نیاوردند، در این مجلس قطعا رای خواهند آورد.
درباره وزارت فرهنگ و ارشاد هم صالحی امیری مدت زمان محدودی در مسند وزارت بوده که بخواهیم درباره آن اظهار نظر کنیم اما مجموعا بودن ایشان با توجه به سابقه فرهنگی خوب است. فردی باید در حوزه فرهنگی باشد که توانمندی ایستادگی در برابر زیاده‌خواهی‌ها و مخالفت‌های غیرقانونی را داشته باشد، در حوزه نشر کتاب جلوی سانسور کتاب‌ها را بگیرد، در حوزه موسیقی و کنسرت‌ها خصوصا در شهرهایی که تنگ‌نظری مانع جلوگیری از کنسرت می‌شود، جلوی محدودیت‌ها بایستد، یا در حوزه سینما از فیلم‌هایی که در حوزه مستقل هستند حمایت کند و آنها را از گزند آسیب‌های برخی نهادهای بیرونی که در فضای فرهنگی کشور موثرند، مصون بدارد و همچینن برای آنها مشکل و مداخله ایجاد نکند.
این کارها نیاز به یک وزیر مقاوم دارد. تیم اقتصادی دولت هم باید مدیریت همسان و هماهنگ داشته باشد، اگرچه این تیم توانسته‌اند تورم را کنترل کنند اما موضوع خروج از رکود و تولید نیز مطرح است. سلسله مراتب اتکا به تولید ملی، ارائه خدمات و بازرگانی نیز باید رعایت شود، مسیری که اگر تیم اقتصادی پیش بگیرد بحث اشتغال هم دچار شوک مثبت می‌شود و همه اینها نیاز به یک تیم منسجم دارد.
