تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۳/۰۸ ساعت ۱۲:۱۸
کد مطلب : ۱۳۰۹۹۱
چک اصلاح‌طلبان، پشت گیشه دولت
امیر راعی فرد- روزنامه بهار: پروسه اصلاحات، با توجه به موجود نبودن خط کشی‌های شفاف میان طیف‌های گسترده فعالان سیاسی، همواره گستردگی‌های میان لایه‌های مختلف اجتماعی دارد.دولت یازدهم به ریاست حسن روحانی، در شرایطی شکل گرفت که جریان اصلاح طلبی با چالش عدم مقبولیت حکومتی مواجه گردیده بود. عدم مقبولیتی که ریشه در خواست اصلاح طلبان جهت بازگرداندن فضای سیاسی آزاد بر اقلیم اجتماعی و سیاسی کشور داشت و در این میان برخی گروه‌ها و جریانات ذی نفوذ سیاسی، حیات خود را مغایر با این خواست اصلاح طلبانه می‌دیدند. حسن روحانی در سال ۹۲ با توجه به وابستگی‌های عملی و فکری به خط سیاسی مرحوم هاشمی که بعد از سال ۸۸ با رویکردی جدید در عرصه سیاسی کشور شناخته شد، در برابر جریانی افراطی قرار گرفت که ریشه فکری آن‌ها به همان گروه‌های مخالف حضور و فعالیت اصلاح طلبان در عرصه رسمی کشور باز می‌گشت.
حرکت رو به جلوی حسن روحانی در برهه زمانی سال ۹۲ که پس از ۸ سال سکانداری طیفی تندرو و کاسب مسلک در جریان مدیریتی کشور شکل گرفته بود، شاید بهترین فر صت را برای اصلاح طلبانی مهیا می‌کرد که در زیر سنگین‌ترین فشارهای امنیتی قرار گرفته بودند.طنین ندای دوست داشتنی، تحمل مخالف پس از ۸ سال سیاه، برای اصلاح‌طلبان و اکثریت جامعه می‌توانست نوید بخش بازگشت روزهای از دست رفته پشت سر باشد. همراهی و هم آوایی اصلاح طلبان و حضور و حمایت تمام قد سران اصلاح طلب از حسن روحانی، سبب شد تا در سال ۹۲ اتفاقی مبارک در اقلیم سیاسی منطقه خاورمیانه رقم بخورد. ورود رسمی اصلاح‌طلبان به مناقشات سیاسی کشور پس از سال‌ها دور نگه داشته شدن از آن و اعلام حمایت رسمی رئیس دولت اصلاحات و مرحوم هاشمی از حسن روحانی و انصراف محمدرضا عارف به‌عنوان کاندیدای رسمی اصلاح‌طلبان به نفع حسن روحانی، سبب ساز پیروزی گفتمان اعتدال در برابر افراطی‌گری‌های طیف تندرو سیاست داخلی گردید.
به عبارتی در دوره نخست ریاست جمهوری حسن روحانی، اصلاح طلبان با هوشیاری و قدرشناسی خود، پاسخ فضای حداقلی ایجاد شده برای تنفس سیاسی خود را به کاندیدای مورد نظر داده و به گونه‌ای قدردانی عملی خود از فضای ایجاد شده را نشان دادند. پس از گذشت چهار سال از پیروزی حسن روحانی و تغییر معنا دار رفتار سازمانی او و مواضع نسبتا شفاف اصلاح‌طلبانه روحانی، اینک روش برخورد و سقف درخواستهای اصلاح‌طلبان از دولت دوازدهم با تغییری چشمگیر مواجه گردیده است. بسیج شدن تمامی گروه‌های اصلاح طلب و تلاش بی وقفه رسانه‌های وابسته به اصلاح طلبان جهت اقناع افکار عمومی برای حضور مجدد و تایید دوباره حسن روحانی، این بار سنگینی وظیفه را بر دوش دولت دوازدهم گذارده است.
بر خلاف دوره نخست زمامداری روحانی بر مسند دولت، به نوعی می‌توان ادعا نمود که اصلاح طلبان از فضای ایجاد شده توسط حضور حسن روحانی بیشترین استفاده را نمودند. البته باید مد نظر داشت که پاسخ این فضای نسبتا باز سیاسی ایجاد شده در موسم انتخابات، با انصراف محمدرضا عارف به گونه‌ای اخلاقی داده شد. آنچه بیش از پیش در این دوره کفه‌ترازو به سمت اصلاح طلبان را سنگین‌تر می‌کند، بسیج همه جانبه تمام عقبه اصلاح طلبی در جامعه و در میان گروه‌های الیت سیاسی به نفع حسن روحانی می‌باشد.
این رفتار سازمان یافته اصلاح طلبان و توان کسب اعتماد مردم که ریشه در پیشینه مدیریت اصلاح طلبان در جامعه دارد، باید به‌عنوان بزرگترین آورده کارزار انتخاباتی گذشته مد نظر قرار بگیرد. آنچه مسلم است حسن روحانی بدون حمایت اصلاح طلبان و بدون ورود جریانات موثر رسانه‌ای و سیاسی اصلاح طلبان امکان پیروزی بر رقیب مسلح و قدرتمند خود را نداشته و البته با دقت در مواضع حسن روحانی می‌توان اذعان نمود که رئیس دولت دوازدهم نیز بر این امر واقف می‌باشد. کوتاه سخن اینکه، این‌بار چک اصلاح طلبان و عقبه اجتماعی هوادار این گفتمان سیاسی، پشت باجه دولت دوازدهم در انتظار نقد شدن نشسته است تا پاسخ تمام رفتارهای اخلاق مدارانه اصلاح طلبانه را با ورود بیشتر به بدنه اجرایی دولت دریافت نماید.
حرکت رو به جلوی حسن روحانی در برهه زمانی سال ۹۲ که پس از ۸ سال سکانداری طیفی تندرو و کاسب مسلک در جریان مدیریتی کشور شکل گرفته بود، شاید بهترین فر صت را برای اصلاح طلبانی مهیا می‌کرد که در زیر سنگین‌ترین فشارهای امنیتی قرار گرفته بودند.طنین ندای دوست داشتنی، تحمل مخالف پس از ۸ سال سیاه، برای اصلاح‌طلبان و اکثریت جامعه می‌توانست نوید بخش بازگشت روزهای از دست رفته پشت سر باشد. همراهی و هم آوایی اصلاح طلبان و حضور و حمایت تمام قد سران اصلاح طلب از حسن روحانی، سبب شد تا در سال ۹۲ اتفاقی مبارک در اقلیم سیاسی منطقه خاورمیانه رقم بخورد. ورود رسمی اصلاح‌طلبان به مناقشات سیاسی کشور پس از سال‌ها دور نگه داشته شدن از آن و اعلام حمایت رسمی رئیس دولت اصلاحات و مرحوم هاشمی از حسن روحانی و انصراف محمدرضا عارف به‌عنوان کاندیدای رسمی اصلاح‌طلبان به نفع حسن روحانی، سبب ساز پیروزی گفتمان اعتدال در برابر افراطی‌گری‌های طیف تندرو سیاست داخلی گردید.
به عبارتی در دوره نخست ریاست جمهوری حسن روحانی، اصلاح طلبان با هوشیاری و قدرشناسی خود، پاسخ فضای حداقلی ایجاد شده برای تنفس سیاسی خود را به کاندیدای مورد نظر داده و به گونه‌ای قدردانی عملی خود از فضای ایجاد شده را نشان دادند. پس از گذشت چهار سال از پیروزی حسن روحانی و تغییر معنا دار رفتار سازمانی او و مواضع نسبتا شفاف اصلاح‌طلبانه روحانی، اینک روش برخورد و سقف درخواستهای اصلاح‌طلبان از دولت دوازدهم با تغییری چشمگیر مواجه گردیده است. بسیج شدن تمامی گروه‌های اصلاح طلب و تلاش بی وقفه رسانه‌های وابسته به اصلاح طلبان جهت اقناع افکار عمومی برای حضور مجدد و تایید دوباره حسن روحانی، این بار سنگینی وظیفه را بر دوش دولت دوازدهم گذارده است.
بر خلاف دوره نخست زمامداری روحانی بر مسند دولت، به نوعی می‌توان ادعا نمود که اصلاح طلبان از فضای ایجاد شده توسط حضور حسن روحانی بیشترین استفاده را نمودند. البته باید مد نظر داشت که پاسخ این فضای نسبتا باز سیاسی ایجاد شده در موسم انتخابات، با انصراف محمدرضا عارف به گونه‌ای اخلاقی داده شد. آنچه بیش از پیش در این دوره کفه‌ترازو به سمت اصلاح طلبان را سنگین‌تر می‌کند، بسیج همه جانبه تمام عقبه اصلاح طلبی در جامعه و در میان گروه‌های الیت سیاسی به نفع حسن روحانی می‌باشد.
این رفتار سازمان یافته اصلاح طلبان و توان کسب اعتماد مردم که ریشه در پیشینه مدیریت اصلاح طلبان در جامعه دارد، باید به‌عنوان بزرگترین آورده کارزار انتخاباتی گذشته مد نظر قرار بگیرد. آنچه مسلم است حسن روحانی بدون حمایت اصلاح طلبان و بدون ورود جریانات موثر رسانه‌ای و سیاسی اصلاح طلبان امکان پیروزی بر رقیب مسلح و قدرتمند خود را نداشته و البته با دقت در مواضع حسن روحانی می‌توان اذعان نمود که رئیس دولت دوازدهم نیز بر این امر واقف می‌باشد. کوتاه سخن اینکه، این‌بار چک اصلاح طلبان و عقبه اجتماعی هوادار این گفتمان سیاسی، پشت باجه دولت دوازدهم در انتظار نقد شدن نشسته است تا پاسخ تمام رفتارهای اخلاق مدارانه اصلاح طلبانه را با ورود بیشتر به بدنه اجرایی دولت دریافت نماید.
