بهار نیوز - شوراي شهر؛ ترس تکرار تلخ تاریخ

روزنامه بهار: رقابت نه تنها مذموم نیست که اصل بدیهی و طبیعی نیل به قدرت در هر ساختار دموکراتیک است؛ این در شرایطی است که گاهی رقابت در اردوگاه‌های سیاسی در کشور ما تبدیل به مجادلات قدرت و ظرفیت سوز می‌شود و گویا این بار در ارتباط با انتخاب شهردار تهران بخشی از اردوگاه اصلاحات با این تهدید بالقوه‌ روبه‌رو است. این روزها معرفی شهردار آینده تهران، پس از سال‌ها بخشی از جریان اصلاحات را به ورطه یک رقابت درون تشکیلاتی رهنمون کرده و رقابت همیشگی بیرونی را به صحنه درونی کشانده و آزمون بزرگی را در برابر اصلاح‌طلبان قرار داده است.

آزمونی سخت که در صورت عدم توفیق در آن می‌توان گفت عیار وزانت سیاسی و مدیریت درون گفتمانی اصلاحات در معرض تهدید قرار خواهد گرفت و باید دید در این آزمون دوباره آیا وفق شعارهای پرطمطراقی که همواره مطرح شده و رقبا را بدان نصیحت و انذار کرده اند، می‌توانند در یک قالب متعارف و دموکراتیک گونه به رقابت درون تشکیلاتی پرداخته، بی‌آنکه اسیر در حواشی فراوان و بگو و مگوهای متداول در صحنه سپهر سیاسی ایران شوند؟

تا اینجای کار و در کمال شوربختی باید گفت که پاسخ به این سؤال با توجه به بازخوردهای رسانه‌ای و فعالیت‌های عرصه مجازی برخی هواداران و شخصیت‌های اصلاح طلب منفی بوده است.‌ در ماجرای پسا اعلام لیست، عده‌ای که از حضور در لیست بازمانده بودند، با حرکات نامتعارف و ارائه لیست‌های جعلی و سپس حملات بی امان به شورای سیاستگذاری فضا را مسموم، نشان داده‌اند که از اصلاح طلبی فقط عنوان آن را یدک می‌کشند و اگر زمینه مهیا باشد، ید طولایی در اقدامات قدرت طلبانه و تسویه حساب‌های سیاسی با روش‌های تخریبی و غیر اخلاق مدارانه دارند.

در آن‌سوی میدان البته واکنش رئیس شورای عالی سیاست گذاری اصلاح‌طلبان و شماری از همراهان وی در ابتدا معقول و بدور از هیجان زدگی و واکنش‌های احساسی بود و جای امیدواری را باقی گذاشته بود اما این روزها با نام‌آوری برخی از محمد‌رضا عارف برای تصدی سمت شهرداری تهران گویی برخی کمر همت بسته‌اند تا نشان دهند با طرح نام رئیس فراکسیون اصلاح طلبان مجلس که در جایگاه بسیار مهمی برای پاسخ به مطالبات اصلاح‌طلبانه در خانه ملت دارد چیزی از رقیب برای اقدامات سطحی و نازل کم ندارند و برای مواجهه با رقبا در ماجرای تعیین شهردار حاضر هستند از هر چیزی هزینه وکفه را به سمت و سوی خود سنگین کنند.

البته که بسیار بعید است محمدرضا عارف چنین میلی داشته باشد و دیدیم که پس از چندی در واکنش به آن گفت چنین قصدی ندارد اما طرح نام او هرچند بدون اطلاع وی، به نوعی تداعی کننده این است که در مقابل تاکتیک طیفی است که در ابتدا نام محسن هاشمی را برای شهرداری تهران مطرح کردند تا بعد به سراغ گزینه‌های اصلی و بدیل دیگری بروند. اینگونه اقدامات البته که در راستای تحت الشعاع قرار دادن فضای انتخاب شهردار جدید است اما نکته در این میانه عدم توجه به برداشت‌های عمومی نسبت به این گونه از رقابت است، نوعی از رقابت که جز سرمایه سوزی نبوده و جز چهره‌ای ناخوشایند از اصلاح طلبان به افکار عمومی چیزی متبادر نمی‌کند.

هزینه کرد از محسن هاشمی که خود عضو شورای شهر تهران است یا محمد رضا عارف که رئیس فراکسیون امید مجلس شورای اسلامی است برای پیش برد رقابت‌های دو طیف فعال اصلاح طلب در قضیه شهرداری، بی گمان اقدامی نسنجیده بود که جز عدم ناکارآمدی در ساز و کارهای درون اردوگاه اصلاحات پیام دیگری مخابره نمی‌کند. از دیگر سو طرح نام‌های متعدد و بی‌ربط با جایگاه شهرداری که دمادم از سوی رسانه‌ها و یا جریان‌های مختلف اصلاح طلب که بی ارتباط با بازی‌های نه چندان خوشایند قدرت مطرح می‌شوند نشان دهنده آن است که کارکردهای حزبی و درون اجماعی در اردوگاه اصلاحات فاقد اثرگذاری مطلوب است که این بلبشوی فعلی را رقم زده و باید از همین امروز برای آن چاره‌ اندیشی شود تا دیر نشده و تکرار تلخ تاریخ را به نظاره ننشسته ایم.