تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۴/۲۴ ساعت ۱۱:۲۹
کد مطلب : ۱۳۳۵۱۳
ویزای حج و «بحران به اختیاران»
لیلا واحدی
از همان سال‌های ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، گروه‌هایی با عناوین و برچسب‌های مختلف، با تشخیص و تمییز خود از مسائل (فارغ از اینکه عالم به ابعاد آن مسئله هستند یا نه؟) سنگ‌های ریز و درشتی به چاه‌های داخلی و خارجی پرتاب می‌کردند، سنگ‌ها تبدیل به بحران‌های ریز و درشت می‌شد و راه حرکت و پیشرفت بر این ملت را می‌بست. بعد عقلای قوم برای خارج کردن آن سنگ‌ها، روزها، ماه‌ها و حتی سال‌ها، انرژی، زمان و سرمایه ملی را صرف می‌کردند.
آن سنگ از چاه بیرون نیامده، سنگ دیگری پرتاب می‌شد و دور تسلسل ادامه می‌یافت. شدت و بزرگی این سنگ‌ها در ادوار مختلف تفاوت‌های معناداری داشت، به طور مثال در دوران اصلاحات و اعتدال و ریاست جمهوری سید محمد خاتمی و حسن روحانی، این سنگ‌ها بزرگتر و شدیدتر در چاه‌های مهم‌تر پرتاب شدند، برپایه عرف و عادت پس از این پرتاب‌های هدفمند! وزرای دولت و عقلای کشور دور هم جمع می‌شوند و برای خروج این سنگ‌ها چاره‌ای اندیشی می‌کنند.
یکی از سنگ‌های نسبتا جدید، سنگ حمله به سفارت عربستان بود که به چاه دیپلماسی ایران پرتاب شد و از همان لحظه‌های نخست پرتاب ژئوپلیتیک ایران را در خاورمیانه به هم ریخت، همه قومیت‌ها و ملیت‌ها را علیه ایران شوراند و موریتانی را هم به دشمن تبدیل کرد، مراسم حج را با ابهام‌های فراوانی از ایران گرفت، ورزش و فوتبال را تحت تاثیر قرار داد و از همه مهم‌تر وجهه جهانی ایران را که ظریف برای بازسازی‌اش خون دل می‌خورد، دوباره به عصر مهرورزی! بازگرداند.
روحانی و ظریف و صالحی امیری همان عقلای قومی بودند که پس از این پرتاب، دور هم جمع شدند تا بتوانند سنگ را از چاه سیاست داخلی، دیپلماسی بین‌المللی و مراسم حج، خارج کنند. امروز خبر رسیده که تلاش‌ها دستکم در حوزه حج به نتیجه رسیده و عربستان امسال ویزای ایرانی‌ها را برای مراسم حج صادر خواهد کرد.
تلاش‌های چندین ماه وزارت ارشاد سرانجام ایرانی‌های مشتاق را راهی سرزمین وحی خواهد کرد، تا یکی از سنگ‌ریزه‌ها از شاهراه روابط پرتنش ایران و عربستان برداشته شود. در اینکه هیچ کشور و ملکی عهد اخوت با سرزمین دیگری نبسته و نخواهد بست، نباید‌تردید کرد، اما آنچه درباره آن باید مردد بود، مطلق و همیشگی بودن دوستی‌ها و دشمنی‌ها در دیپلماسی جهانی است. برای حفظ «دوست» و هم پیمان جهانی باید اصولی را رعایت کرد، نه منافع ملی را از یاد برد و نه از شیوه پرتاب سنگ بهره برد، شیوه‌ای معتدل و بر پایه عقلانیت و تدبیر باید در ارتباط‌های جهانی برقرار باشد.
برقراری رابطه درست با جهان مهارتی است که متاسفانه پس از گذشت چهار دهه از پیروزی انقلاب هنوز انگشت‌شماری از سیاسیون و دیپلمات‌های ایرانی به آن مسلح شده و استفاده می‌کنند. چنین مهارتی در مردان سیاست و دیپلماسی دولت تدبیر و امید دیده شده است و شاید همین موضوع خشم گروه مورد اشاره در ابتدای مطلب را برانگیخته است که چرا بحران دوری مردم ایران از خانه خدا را ساختیم اما نتیجه نداد. سرسلسله این گروه «بحران به اختیار» هرچند قابل شناسایی است و ریشه‌یابی هم شده است اما تقریبا کسی نمی‌تواند به «اَبروی» بالای چشم آنها اشارتی داشته باشد.
در ستادهای انتخاباتی رقبای روحانی حضور چشمگیر داشتند و این روزها در تریبون‌های دیداری و شنیداری، علیه عقلای تیم روحانی شعرسرایی می‌کنند. این گروه بحران به اختیار، اهرم فشار حج علیه دولت را به تدبیر وزارت ارشاد از دست دادند، قطعا در پی بحران تازه‌ای برای فشار خواهند بود و این میان روحانی باید هم مراقب بلندپروازی‌های سلمان جوان سعودی باشد و هم سنگ‌های ریزو درشت را از کنار چشم و دست این غضنفرهای بحران به اختیار دور نگه دارد.
از همان سال‌های ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، گروه‌هایی با عناوین و برچسب‌های مختلف، با تشخیص و تمییز خود از مسائل (فارغ از اینکه عالم به ابعاد آن مسئله هستند یا نه؟) سنگ‌های ریز و درشتی به چاه‌های داخلی و خارجی پرتاب می‌کردند، سنگ‌ها تبدیل به بحران‌های ریز و درشت می‌شد و راه حرکت و پیشرفت بر این ملت را می‌بست. بعد عقلای قوم برای خارج کردن آن سنگ‌ها، روزها، ماه‌ها و حتی سال‌ها، انرژی، زمان و سرمایه ملی را صرف می‌کردند.
آن سنگ از چاه بیرون نیامده، سنگ دیگری پرتاب می‌شد و دور تسلسل ادامه می‌یافت. شدت و بزرگی این سنگ‌ها در ادوار مختلف تفاوت‌های معناداری داشت، به طور مثال در دوران اصلاحات و اعتدال و ریاست جمهوری سید محمد خاتمی و حسن روحانی، این سنگ‌ها بزرگتر و شدیدتر در چاه‌های مهم‌تر پرتاب شدند، برپایه عرف و عادت پس از این پرتاب‌های هدفمند! وزرای دولت و عقلای کشور دور هم جمع می‌شوند و برای خروج این سنگ‌ها چاره‌ای اندیشی می‌کنند.
یکی از سنگ‌های نسبتا جدید، سنگ حمله به سفارت عربستان بود که به چاه دیپلماسی ایران پرتاب شد و از همان لحظه‌های نخست پرتاب ژئوپلیتیک ایران را در خاورمیانه به هم ریخت، همه قومیت‌ها و ملیت‌ها را علیه ایران شوراند و موریتانی را هم به دشمن تبدیل کرد، مراسم حج را با ابهام‌های فراوانی از ایران گرفت، ورزش و فوتبال را تحت تاثیر قرار داد و از همه مهم‌تر وجهه جهانی ایران را که ظریف برای بازسازی‌اش خون دل می‌خورد، دوباره به عصر مهرورزی! بازگرداند.
روحانی و ظریف و صالحی امیری همان عقلای قومی بودند که پس از این پرتاب، دور هم جمع شدند تا بتوانند سنگ را از چاه سیاست داخلی، دیپلماسی بین‌المللی و مراسم حج، خارج کنند. امروز خبر رسیده که تلاش‌ها دستکم در حوزه حج به نتیجه رسیده و عربستان امسال ویزای ایرانی‌ها را برای مراسم حج صادر خواهد کرد.
تلاش‌های چندین ماه وزارت ارشاد سرانجام ایرانی‌های مشتاق را راهی سرزمین وحی خواهد کرد، تا یکی از سنگ‌ریزه‌ها از شاهراه روابط پرتنش ایران و عربستان برداشته شود. در اینکه هیچ کشور و ملکی عهد اخوت با سرزمین دیگری نبسته و نخواهد بست، نباید‌تردید کرد، اما آنچه درباره آن باید مردد بود، مطلق و همیشگی بودن دوستی‌ها و دشمنی‌ها در دیپلماسی جهانی است. برای حفظ «دوست» و هم پیمان جهانی باید اصولی را رعایت کرد، نه منافع ملی را از یاد برد و نه از شیوه پرتاب سنگ بهره برد، شیوه‌ای معتدل و بر پایه عقلانیت و تدبیر باید در ارتباط‌های جهانی برقرار باشد.
برقراری رابطه درست با جهان مهارتی است که متاسفانه پس از گذشت چهار دهه از پیروزی انقلاب هنوز انگشت‌شماری از سیاسیون و دیپلمات‌های ایرانی به آن مسلح شده و استفاده می‌کنند. چنین مهارتی در مردان سیاست و دیپلماسی دولت تدبیر و امید دیده شده است و شاید همین موضوع خشم گروه مورد اشاره در ابتدای مطلب را برانگیخته است که چرا بحران دوری مردم ایران از خانه خدا را ساختیم اما نتیجه نداد. سرسلسله این گروه «بحران به اختیار» هرچند قابل شناسایی است و ریشه‌یابی هم شده است اما تقریبا کسی نمی‌تواند به «اَبروی» بالای چشم آنها اشارتی داشته باشد.
در ستادهای انتخاباتی رقبای روحانی حضور چشمگیر داشتند و این روزها در تریبون‌های دیداری و شنیداری، علیه عقلای تیم روحانی شعرسرایی می‌کنند. این گروه بحران به اختیار، اهرم فشار حج علیه دولت را به تدبیر وزارت ارشاد از دست دادند، قطعا در پی بحران تازه‌ای برای فشار خواهند بود و این میان روحانی باید هم مراقب بلندپروازی‌های سلمان جوان سعودی باشد و هم سنگ‌های ریزو درشت را از کنار چشم و دست این غضنفرهای بحران به اختیار دور نگه دارد.
مرجع : روزنامه بهار
