تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۶/۰۱ ساعت ۱۳:۰۴
کد مطلب : ۱۳۵۵۴۱
«بهار» روند مدیریت شهر تهران در دوران قالیباف را بررسی می‌كند
ناكام در سیاست‌ورزی
روزنامه بهار: بالاخره عمر مدیریتی محمدباقر قالیباف در شهرداری تهران هم به روز آخرش رسید و دیروز با حضور در شورای شهر مدیریت شهری تهران که به مدت دوازده سال در اختیار جریان اصولگرا بود با علامت خط پایان مواجه شد. قالیباف مانند هر مدیر اجرایی دیگری در مدت طولانی حضورش در مسند شهرداری تهران نقاط ضعف و قوتی از خود به جای گذاشت که در روزهای اخیر رسانه‌های حامی و منتقد او هر کدام بر اساس مشی سیاسی-رسانه‌ای‌شان به بخش‌هایی از آن پرداخته‌اند. رسانه‌های اصولگرایان با همراهی رسانه انحصاری صداوسیما تمام قد از کارنامه فرمانده اسبق پلیس در شهرداری تهران دفاع کرده و این دوازده سال را به گونه‌ای روایت می‌کنند که گویی شهروندان تهران در بهشت به سر می‌برند و خودشان بی‌خبرند!
در نقطه مقابل هم رسانه‌های منتقد قالیباف دست به برجسته‌سازی نقاط ضعف و نیمه خالی لیوان در مدت طولانی حضور قالیباف در شهرداری تهران می‌زنند. آن‌چه در ادامه به آن خواهیم پرداخت نوعی ریشه‌یابی و یافتن علل نقاط ضعف و قوت این دوازده سال بدون وارد شدن به جناح گرایی‌های مرسوم خواهد بود. به این معنا که می‌خواهیم فارغ از آن که شهردار سابق پایتخت حالا دیگر متعلق به چه جریانی است و نسبت ما با آن جریان چگونه است به این پرسش بپردازیم و بیندیشیم که ریشه نقاط قوت و اشکالات و نقاط ضعف در این دوازده سال چه بوده است؟
اندیشیدن و پاسخ به این پرسش از آن جهت حائز اهمیت است که می‌تواند چراغ راه خوبی برای مدیران جدید شهرداری تهران و همین‌طور اعضای تازه شورای شهر پنجم باشد. عبرت از آن‌چه در این مدت طولانی بر این کلان شهر و شهردارش گذشته است نکته مهمی است که نباید به سادگی از کنار آن عبور کرد. با نگاهی به مطالب مطرح شده در خصوص نقاط ضعف و قوت شهردار تهران در مدت حضورش در این سِمَت شاهد آن هستیم که اغلب آن چه از آن‌ها به عنوان نقطه قوت شهردار یاد می‌شود به سال‌های ۸۴تا۹۲ باز می‌گردد و بیشتر نقاط ضعف و بحران‌های به وجود آمده در شهرداری نیز مربوط به سال‌های ۹۲تا۹۶ است. ممکن است برخی تفاوت این مقطع را در تغییرات رخ داده در قوه مجریه دانسته و معتقد باشند که با وجود همه اختلافات قالیباف با احمدی‌نژاد، در آن دوران شهرداری و دولت‌های نهم و دهم همکاری متقابل بهتری داشتند و همین همکاری سبب آن بود که در هشت سال ابتدایی شهرداری قالیباف بر خلاف چهار سال بعدش نقاط قوت بر نقاط ضعف بچربد.
از سوی دیگر می‌توان به‌ترکیب شورای شهر در این دو بازه زمانی نیز نظر انداخت و توجه کرد که در مقطعی که تخلفات و نقاط ضعف مشهودتر شده است‌ترکیب شورای شهر رویکرد نقادانه جدی‌تری نسبت به قالیباف داشت. در نتیجه نقاط ضعف بیشتر از موفقیت‌ها دیده می‌شد. می‌توان گفت که هر دو دیدگاهی که در خصوص این دو بازه زمانی متفاوت حضور قالیباف در شهرداری تهران مطرح می‌شود از جهاتی قابل قبول و صحیح است اما شاید بتوان مهم‌ترین تفاوت این دو مقطع زمانی در مدیریت قالیباف بر شهرداری تهران را در این مورد دانست که قالیباف در هشت سال اول حضورش در شهرداری تهران «شهردارِ سیاستمدار» بود و در چهار سال پایانی تبدیل به «سیاستمدارِ شهردار» شد. با نگاهی به کارنامه قالیبافِ شهردار شاهد آن هستیم که او در هشت سال اول اغلب موارد بی توجه به حواشی سیاسی به اداره شهر در چارچوب وظایف خودش می‌پرداخت و به جای سیاسی‌کاری تلاش داشت وظایفش در حوزه مدیریتی شهری را به نحو احسن به انجام برساند تا جایی که به عنوان یک مدیر تکنوکرات شناخته شد و بارها از سوی تندروهای اصولگرا مورد نقد و اعتراض جدی قرار می‌گرفت.
این وجه از شخصیت و مدیریت قالیباف آنقدر جذابیت داشت که حتی رسانه‌های جریان اصلاح‌طلب نیز به تمجید از عملکرد او در هشت سال ابتدایی حضورش در شهرداری تهران می‌پرداختند. اما به مرور و با حذف جریان اصولگرا از قوه مجریه و حضور میانه‌روها در دولت شاهد آن بودیم که شهردار تهران وجه عملگرایانه شخصیت خود را کمرنگ کرد و بیشتر در قامت یک «سیاستمدارِ شهردار» ظاهر شد که می‌خواهد با چیدن یک پازل به قوه مجریه برسد. سیاسی‌کاری‌های او به قدری فزونی یافت که برخی به این نتیجه رسیدند که او از عملکردش در هشت سال اول توبه کرده است!
و ظاهرا می‌خواهد تمام نقاط قوت خود و مدیریتش را به نابودی بکشد. روزهای انتخابات۹۶ و نامزدی پر سروصدای قالیباف برای دست یافتن به کرسی ریاست جمهوری، نوع مواجهه تندروانه‌اش با رقیب اصلی خود در دوران انتخابات و در نهایت ائتلاف با تندروهای اصولگرا و انصرافی اجباری به سود نامزد محبوب آن‌ها آخرین تصاویری است که از «سیاستمدارِ شهردار» در ذهن‌ها باقی مانده است.محمدعلی نجفی، شهردار تازه نفس کلان شهر تهران و اعضای شورای شهر پنجم می‌بایست همواره آن چه در این دوازده سال بر قالیباف گذشته است را به خاطرشان داشته باشند و با پرهیز از سیاسی‌کاری و تبدیل شهرداری تهران به سکوی پرش برای ریاست جمهوری در قامت یک «شهردار» و نه یک «سیاستمدار» ظاهر شوند که تمام تلاشش برای بهبود شرایط زندگی شهروندان است.
در نقطه مقابل هم رسانه‌های منتقد قالیباف دست به برجسته‌سازی نقاط ضعف و نیمه خالی لیوان در مدت طولانی حضور قالیباف در شهرداری تهران می‌زنند. آن‌چه در ادامه به آن خواهیم پرداخت نوعی ریشه‌یابی و یافتن علل نقاط ضعف و قوت این دوازده سال بدون وارد شدن به جناح گرایی‌های مرسوم خواهد بود. به این معنا که می‌خواهیم فارغ از آن که شهردار سابق پایتخت حالا دیگر متعلق به چه جریانی است و نسبت ما با آن جریان چگونه است به این پرسش بپردازیم و بیندیشیم که ریشه نقاط قوت و اشکالات و نقاط ضعف در این دوازده سال چه بوده است؟
اندیشیدن و پاسخ به این پرسش از آن جهت حائز اهمیت است که می‌تواند چراغ راه خوبی برای مدیران جدید شهرداری تهران و همین‌طور اعضای تازه شورای شهر پنجم باشد. عبرت از آن‌چه در این مدت طولانی بر این کلان شهر و شهردارش گذشته است نکته مهمی است که نباید به سادگی از کنار آن عبور کرد. با نگاهی به مطالب مطرح شده در خصوص نقاط ضعف و قوت شهردار تهران در مدت حضورش در این سِمَت شاهد آن هستیم که اغلب آن چه از آن‌ها به عنوان نقطه قوت شهردار یاد می‌شود به سال‌های ۸۴تا۹۲ باز می‌گردد و بیشتر نقاط ضعف و بحران‌های به وجود آمده در شهرداری نیز مربوط به سال‌های ۹۲تا۹۶ است. ممکن است برخی تفاوت این مقطع را در تغییرات رخ داده در قوه مجریه دانسته و معتقد باشند که با وجود همه اختلافات قالیباف با احمدی‌نژاد، در آن دوران شهرداری و دولت‌های نهم و دهم همکاری متقابل بهتری داشتند و همین همکاری سبب آن بود که در هشت سال ابتدایی شهرداری قالیباف بر خلاف چهار سال بعدش نقاط قوت بر نقاط ضعف بچربد.
از سوی دیگر می‌توان به‌ترکیب شورای شهر در این دو بازه زمانی نیز نظر انداخت و توجه کرد که در مقطعی که تخلفات و نقاط ضعف مشهودتر شده است‌ترکیب شورای شهر رویکرد نقادانه جدی‌تری نسبت به قالیباف داشت. در نتیجه نقاط ضعف بیشتر از موفقیت‌ها دیده می‌شد. می‌توان گفت که هر دو دیدگاهی که در خصوص این دو بازه زمانی متفاوت حضور قالیباف در شهرداری تهران مطرح می‌شود از جهاتی قابل قبول و صحیح است اما شاید بتوان مهم‌ترین تفاوت این دو مقطع زمانی در مدیریت قالیباف بر شهرداری تهران را در این مورد دانست که قالیباف در هشت سال اول حضورش در شهرداری تهران «شهردارِ سیاستمدار» بود و در چهار سال پایانی تبدیل به «سیاستمدارِ شهردار» شد. با نگاهی به کارنامه قالیبافِ شهردار شاهد آن هستیم که او در هشت سال اول اغلب موارد بی توجه به حواشی سیاسی به اداره شهر در چارچوب وظایف خودش می‌پرداخت و به جای سیاسی‌کاری تلاش داشت وظایفش در حوزه مدیریتی شهری را به نحو احسن به انجام برساند تا جایی که به عنوان یک مدیر تکنوکرات شناخته شد و بارها از سوی تندروهای اصولگرا مورد نقد و اعتراض جدی قرار می‌گرفت.
این وجه از شخصیت و مدیریت قالیباف آنقدر جذابیت داشت که حتی رسانه‌های جریان اصلاح‌طلب نیز به تمجید از عملکرد او در هشت سال ابتدایی حضورش در شهرداری تهران می‌پرداختند. اما به مرور و با حذف جریان اصولگرا از قوه مجریه و حضور میانه‌روها در دولت شاهد آن بودیم که شهردار تهران وجه عملگرایانه شخصیت خود را کمرنگ کرد و بیشتر در قامت یک «سیاستمدارِ شهردار» ظاهر شد که می‌خواهد با چیدن یک پازل به قوه مجریه برسد. سیاسی‌کاری‌های او به قدری فزونی یافت که برخی به این نتیجه رسیدند که او از عملکردش در هشت سال اول توبه کرده است!
و ظاهرا می‌خواهد تمام نقاط قوت خود و مدیریتش را به نابودی بکشد. روزهای انتخابات۹۶ و نامزدی پر سروصدای قالیباف برای دست یافتن به کرسی ریاست جمهوری، نوع مواجهه تندروانه‌اش با رقیب اصلی خود در دوران انتخابات و در نهایت ائتلاف با تندروهای اصولگرا و انصرافی اجباری به سود نامزد محبوب آن‌ها آخرین تصاویری است که از «سیاستمدارِ شهردار» در ذهن‌ها باقی مانده است.محمدعلی نجفی، شهردار تازه نفس کلان شهر تهران و اعضای شورای شهر پنجم می‌بایست همواره آن چه در این دوازده سال بر قالیباف گذشته است را به خاطرشان داشته باشند و با پرهیز از سیاسی‌کاری و تبدیل شهرداری تهران به سکوی پرش برای ریاست جمهوری در قامت یک «شهردار» و نه یک «سیاستمدار» ظاهر شوند که تمام تلاشش برای بهبود شرایط زندگی شهروندان است.
