تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۶/۱۴ ساعت ۱۱:۲۷
کد مطلب : ۱۳۶۲۲۱
دست‌های روی ماشه سلاح‌های اتمی
ابوالحسن شاکری رحیمی
رکس تیلرسون، وزیر امور خارجه آمریکا اخیرا گفته بود که آمریکایی‌هایی که از‌ترس بحران به‌وجود آمده با کره‌شمالی خواب ندارند باید «آسوده سر بر بالین بگذارند و شب را با خیال راحت بخوابند» .وقتی دونالد‌ترامپ از یک سو کیم جونگ اون از سوی دیگر دستشان روی ماشه سلاح‌های هسته‌ای‌ست و با فتیله بمب‌ها برای هم خط و نشان می‌کشند، و در شش ماه گذشته آن‌قدر تحت تأثیر مدیریت دیوانه‌وار‌ترامپ بر امریکا بوده‌ایم که یادمان رفته اگر یک رئیس‌جمهور درست و حسابی در کاخ‌سفید نشسه بود، با چنین معضلی چطور برخورد می‌کرد. معضل سروکله زدن با فردی دارای کمبود محبت، لوس و تازه به دوران‌رسیده که موشک‌بازی می‌کند. یک رئیس جمهوری جدی، بدون مشورت دستگاه دیپلماسی و نظامی و مشاوران راهبردی‌اش درباره کره‌شمالی حرف نمی‌زند و اقدام نمی‌کند.
چنین رئیس‌جمهوری‌ای هیچ‌گاه جایگاه ایالات متحده را تا این حد سخیف نمی‌کند که برای مقابله با کره‌شمالی چند تحریم مضحک ارائه دهد و به‌دنبال مذاکره در شرایطی باشد که حتما در آن شکست خواهد خورد یا به‌هیچ‌وجه تهدید به جنگی که از نظر سیاسی، نظامی و روانی یک فاجعه است، نخواهد کرد. رئیس جمهوری جدی و عاقل کسی‌ست که فرصت دیپلماتیک را برمی‌گزیند و در آن تلاش می‌کند استراتژی‌ای اتخاذ کند که حافظ منافع ملی امریکا و ضامن سهم آسیاپاسیفیک امریکا باشد و روابط با دوستان منطق‌ای را دو دستی می‌چسبد.
جفری بِیدر، یکی از چیره‌دست‌ترین متخصصان آمریکایی در بررسی مسائل آسیا پاسیفیک است و یک رئیس جمهوری که کارش را جدی گرفته، به جزوه او درباره روابط با آسیای شرقی مراجعه و راه دشوار را انتخاب می‌کند، جزوه‌ای که با عنوان «چرا تهدید و ارعاب کره شمالی، آخرین گزینه بد آمریکاست» منتشر شده است.بِیدر کسی‌ست که چندین دوره در مشاغل دیپلماتیک و سیاسی مرتبط با چین کار کرده و این‌روزها کارش ارائه مشاوره به مشتریان بخش خصوصی درباره چین است؛ چنین آدم عاقلی در این شرایط از خودش بهترین پرسش ممکن را می‌پرسد و آن این است که در این شرایط، آدمی مانند جرج کِنان چه می‌کرد؟ کِنان کسی بود که وقتی شوروی به مدت 50 سال با هزاران هزار کلاهک و موشک هسته‌ای آمریکا را تهدید می‌کرد، با برنامه‌ریزی موفق شد این تهدید را از بین ببرد.
بیدر معتقد است که کنان از مقابله با شوروی به درستی فهمید که وقتی دشمنت بی‌منطق و غیرقابل مذاکره است و امکان یک جنگ برای براندازی رژیم هم وجود ندارد؛ وقتی تنها هویت وجودی دشمن، تقابل و دشمنی با آمریکاست، بهترین راه‌حل صبر است، صبری که در آن با «محدود کردن، ارعاب و فشار» دشمن را از پا در می‌آوریم و درباره شوروی جواب داد. وقتی به درستی این باور پی می‌برید که بدانید آمریکا نسبت به کره‌شمالی بسیار بزرگ‌تر و قدرتمندتر است و تمام مدارک تاریخی هم به‌سود امریکا ست.
به‌طور حتم کره شمالی با شوروی سوسیالیستی متفاوت است و کسی شکی ندارد که این کشور در حال ساخت موشک‌هایی با قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای‌ست که می‌تواند خاک آمریکا را هدف قرار دهد اما ایالات متحده قبلا هم با چنین تهدیدی روبرو بوده و توانسته از آن جان سالم به‌در ببرد. درست است که خاندان کیم که بر کره شمالی حکمرانی می‌کند، خاندانی سفاک است اما اهل خودکشی نیست و به‌طور حتم شلیک موشک به سوی آمریکا یا نیروهای آمریکایی حاضر در کره جنوبی، خودکشی به‌حساب می‌آید.
رکس تیلرسون، وزیر امور خارجه آمریکا اخیرا گفته بود که آمریکایی‌هایی که از‌ترس بحران به‌وجود آمده با کره‌شمالی خواب ندارند باید «آسوده سر بر بالین بگذارند و شب را با خیال راحت بخوابند» .وقتی دونالد‌ترامپ از یک سو کیم جونگ اون از سوی دیگر دستشان روی ماشه سلاح‌های هسته‌ای‌ست و با فتیله بمب‌ها برای هم خط و نشان می‌کشند، و در شش ماه گذشته آن‌قدر تحت تأثیر مدیریت دیوانه‌وار‌ترامپ بر امریکا بوده‌ایم که یادمان رفته اگر یک رئیس‌جمهور درست و حسابی در کاخ‌سفید نشسه بود، با چنین معضلی چطور برخورد می‌کرد. معضل سروکله زدن با فردی دارای کمبود محبت، لوس و تازه به دوران‌رسیده که موشک‌بازی می‌کند. یک رئیس جمهوری جدی، بدون مشورت دستگاه دیپلماسی و نظامی و مشاوران راهبردی‌اش درباره کره‌شمالی حرف نمی‌زند و اقدام نمی‌کند.
چنین رئیس‌جمهوری‌ای هیچ‌گاه جایگاه ایالات متحده را تا این حد سخیف نمی‌کند که برای مقابله با کره‌شمالی چند تحریم مضحک ارائه دهد و به‌دنبال مذاکره در شرایطی باشد که حتما در آن شکست خواهد خورد یا به‌هیچ‌وجه تهدید به جنگی که از نظر سیاسی، نظامی و روانی یک فاجعه است، نخواهد کرد. رئیس جمهوری جدی و عاقل کسی‌ست که فرصت دیپلماتیک را برمی‌گزیند و در آن تلاش می‌کند استراتژی‌ای اتخاذ کند که حافظ منافع ملی امریکا و ضامن سهم آسیاپاسیفیک امریکا باشد و روابط با دوستان منطق‌ای را دو دستی می‌چسبد.
جفری بِیدر، یکی از چیره‌دست‌ترین متخصصان آمریکایی در بررسی مسائل آسیا پاسیفیک است و یک رئیس جمهوری که کارش را جدی گرفته، به جزوه او درباره روابط با آسیای شرقی مراجعه و راه دشوار را انتخاب می‌کند، جزوه‌ای که با عنوان «چرا تهدید و ارعاب کره شمالی، آخرین گزینه بد آمریکاست» منتشر شده است.بِیدر کسی‌ست که چندین دوره در مشاغل دیپلماتیک و سیاسی مرتبط با چین کار کرده و این‌روزها کارش ارائه مشاوره به مشتریان بخش خصوصی درباره چین است؛ چنین آدم عاقلی در این شرایط از خودش بهترین پرسش ممکن را می‌پرسد و آن این است که در این شرایط، آدمی مانند جرج کِنان چه می‌کرد؟ کِنان کسی بود که وقتی شوروی به مدت 50 سال با هزاران هزار کلاهک و موشک هسته‌ای آمریکا را تهدید می‌کرد، با برنامه‌ریزی موفق شد این تهدید را از بین ببرد.
بیدر معتقد است که کنان از مقابله با شوروی به درستی فهمید که وقتی دشمنت بی‌منطق و غیرقابل مذاکره است و امکان یک جنگ برای براندازی رژیم هم وجود ندارد؛ وقتی تنها هویت وجودی دشمن، تقابل و دشمنی با آمریکاست، بهترین راه‌حل صبر است، صبری که در آن با «محدود کردن، ارعاب و فشار» دشمن را از پا در می‌آوریم و درباره شوروی جواب داد. وقتی به درستی این باور پی می‌برید که بدانید آمریکا نسبت به کره‌شمالی بسیار بزرگ‌تر و قدرتمندتر است و تمام مدارک تاریخی هم به‌سود امریکا ست.
به‌طور حتم کره شمالی با شوروی سوسیالیستی متفاوت است و کسی شکی ندارد که این کشور در حال ساخت موشک‌هایی با قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای‌ست که می‌تواند خاک آمریکا را هدف قرار دهد اما ایالات متحده قبلا هم با چنین تهدیدی روبرو بوده و توانسته از آن جان سالم به‌در ببرد. درست است که خاندان کیم که بر کره شمالی حکمرانی می‌کند، خاندانی سفاک است اما اهل خودکشی نیست و به‌طور حتم شلیک موشک به سوی آمریکا یا نیروهای آمریکایی حاضر در کره جنوبی، خودکشی به‌حساب می‌آید.
مرجع : روزنامه بهار
