کردها تا کی فریب می‌خورند؟

جلال جلالی زاده، نماینده‌ی پیشین سنندج در مجلس در یادداشتی نوشت:به محض اینکه دشمن یا مخالف پیشنهاد آشتی یا صلح مذاکره می‌دهد، به آسانی در زیر چادر و یا در زیر سقف گفتگو حاضر می‌شود، کردها همه را در سادگی و صفا صمیمیت مانند خود می‌بینند، فکر می‌کنند که اگر کسی به او گفت به سبیل مردانه‌ات سوگند، هیچ وقت به او خیانت نمی‌کند، نمک شناسی و نمک خوردن و یا حضور بر سر سفره مهمانی را مانند تعهد و بستن عهد و وفا می‌داند. از گذشته‌های دور مرسوم است که کردها مهمان نوازند، اما با چه قیمتی؟ با قیمت نابودی اخراج مهمان نواز صاحب خانه شده مهمان.

سوالی که مطرح است سادگی و صافی کردها ژنتیکی است یا بر اثر عوامل روانی، اجتماعی، جغرافیایی و یا فشارهای جانبی است. هر عاملی را که در نظر بگیریم اعم از عدم یار و یاور و یا فقر طبیعی و اقتصادی و یا نداشتن متفکران و اندیشه ورزان. هرچند در میان کردها عالمان و متفکران بزرگی وجود داشته‌اند، اما مقوله‌ی علم و سواد با سیاست و سیاست ورزی متفاوت است، همانگونه که مدیریت با عالم بودن متفاوت است.

گاهی تعاریف و تمجید های بیخود نه تنها فرد بلکه ملتی را از راه بدر می‌کند و او را دچار خود شیفتگی و فریب خوردن می‌نماید، اوصافی مانند شجاعت، ناموس پرستی، فداکاری و ازخودگذشتگی اگر در طرف مقابل نباشد به خودی خود ارزش چندانی نخواهد نداشت. لازم است کردها تغییری در اخلاق عمومی خود دهند، یعنی در عین حفظ ارزش‌های اخلاقی مشترک بشری مواظب باشند که این ارزش‌ها وسیله‌ای برای سوء استفاده دیگران قرار نگیرد، اگر دیگران حمایت کردند، او هم در مقابل حمایت بکند، اگر مغرور و متکبر بودند او هم خام و ساده لوح نباشد. همیشه در تبادل منافع، منافع خود را لحاظ نماید، در طول تاریخ در همه‌ی جنبش‌ها و هم مقاطع در حالت ضعف کردها هم پیمان‌های خود را تقویت نموده، اما به محض زدودن خطرات و موانع باز هم کردها به نیروی مخالف و ضعیف و زیر دست تبدیل شده‌اند.

رهبران کرد همیشه با روی گشاده رقبا تمام داشته‌های خود را به آسانی تقدیم نموده و پس از مدتی دوباره انگشت حسرت را گزیده‌اند. داستان ضیاء گول آلپ و آتاتورک، شیخ محمود و انگلستان، حمزه آقای منگور، اسماعیل آقاسمکو و رضاشاه، کردهای عراق و آمریکا و بسیاری از رهبران کرد در عصر حاضر به آسانی فریب سخنان را خورده و مفت و مجانی دستاوردها را بر باد داده‌اند.

از زمان‌های گذشته گفته‌اند، مار گزیده دوبار از یک سوراخ گزیده نمی‌شود، آزموده را آزمودن خطاست، و یا مار از غم بی آلتی افسرده است. امید است پس از این همه مار گزیدگی‌ها و خطاهای مکرر و اعتمادهای بی ضمانت یک باره بیدار شویم و مانند همه‌ی هوشمندان ملت‌های دیگر خود را در جهان دیگری بیابیم و احساس کنیم که با کوله باری از تجربه‌های تلخ دچار فریب و خودباختگی نمی‌شویم و زبان شیرین و حرف‌های چرب دیگران ما را از رسیدن به مقصد منحرف نسازد و برای همیشه خط بطلان بر فریب خوردن بکشیم. چونکه رقیب به سادگی ما می‌خندد.