شجاعت شخصی و نه اصلاح‌طلبانه

صادق صدرایی
پس از پیگیری‌ها و افشاگری‌های محمود صادقی که از گذشته ادامه داشت و در روزهای اخیر و پس از صدور حکم تبرئه یک مربی صوت و لحن بیشتر از قبل شده است شاهد آنیم که برخی از حامیان جریان اصلاحات به آنان که در روزهای اخیر به دنبال عبور از اصلاح طلبی هستند یادآوری می‌کنند که این رفتار نشانه‌ای از الگوی رفتاری جریان اصلاحات است، در نتیجه عبور از اصلاحات که در روزهای اخیر نقل برخی محافل شده  قابل پذیرش نیست. این فرضیه را می‌توان از دو زاویه مورد بررسی قرار داد.

1ـ واقعیت آن است که آنچه در رفتار محمود صادقی شاهد هستیم چه در موضوع این پرونده، چه در پیگیری‌های او در مسئله حصر و چه در موارد حساس مشابه دیگر لزوما یک رفتار منطبق بر برنامه ریزی جریان سیاسی اصلاح‌طلب نیست و بیشتر از آنکه ناشی از سیاست اصلاح‌طلبان باشد به شجاعت شخصی این نماینده بازمی‌گردد. به عبارت دیگر هنگامی می‌توان این رفتار صادقی را به کلیت جریان اصلاحات نسبت داد که به عنوان مثال شاهد آن باشیم که فراکسیون اصلاح طلبان مجلس که بیشتر از صد عضو دارد حداقل یک بیانیه تشریفاتی و غیرالزام آور را در چنین موضوعاتی صادر کند و یا رییس این فراکسیون امید هم از جایگاه شخصیت حقوقی خود به جای سکوت همیشگی اش درباره این موارد موضع‌گیری صریح و شفافی داشته باشد.  از همین رو آنچه از محمود صادقی می‌بینیم نه حرکت و اقدام بر مدار الگوی مدنظر جریان اصلاح‌طلب بلکه رفتاری بر اساس ویژگی‌های شخصی او است، همانطور که اقدامات و اظهارات علی مطهری را هم نمی‌توانیم به فهرست امید منتسب کنیم و به عنوان مثال بگوییم به دلیل صراحت و پیگیری مطهری در موضوعات خاص که کمتر کسی به دنبال آن است پس فهرست امید تجربه موفقی بوده است!

2ـ اما از زاویه‌ای دیگر می‌توان این نکته را مطرح کرد که حضور امثال صادقی در مجلس حاصل حضور پررنگ جریان اصلاح‌طلب در موضوع انتخابات و توجه بدنه حامی این جریان به صندوق رای است. اگر اصلاح‌طلبان به دلیل بی مهری بسیار شورای نگهبان در زمستان94 عطای حضور در مجلس را به لقایش بخشیده بود و از حضور در انتخابات سر باز می‌زدند آنگاه همین اندک نمایندگانی که صدای مردم را بازتاب می‌دهند هم از حضور در مجلس باز می‌ماندند و چه بسا شاهد حضور افرادی می‌بودیم که نه تنها آنچه اکثریت می‌خواهد را بازتاب نمی‌دادند بلکه به عمد در مسیر مخالفت با خواسته‌های مردم حرکت می‌کردند. (نمونه‌اش مجلس نهم)

لذا به طور کلی می‌توان گفت آنچه از رفتار و گفتار امثال صادقی، مطهری و چند نفر دیگر از بهارستان‌نشینان می‌توان نتیجه گرفت نه صحیح بودن الگوی رفتاری جریان اصلاحات است و نه بی عیب و نقص بودن فرآیند تهیه فهرست ائتلافی امید بلکه تنها می‌توان گفت که شاید این قبیل موضوعات نشانه هایی از آن است که حضور در انتخاباتی با محدودیت‌های فراوان هم ممکن است کمی مسیر دموکراسی خواهی را رو به جلو ببرد.