بهار نیوز - آبي مانده كه بخواهيد به قطر صادر كنيد؟!

گروه جامعه: يكي از كاربران سايت با ارسال يادداشت زير، در پاسخ به اظهارات اخير يحيي آل اسحاق رئيس اتاق بازرگاني، صنايع و معادن تهران چنين نوشته است:
در تاريخ دوشنبه 22مهر 1392 بخشي از فرمايشات جنابعالي با عنوان قطر خريدار جديد آب ايران را خواندم. يك بار نه بلكه چندين بار خواندم. مذاكرات هيات شما با قطري‌ها در مورد نفت و گاز برايم دلخوش‌كننده بود، چون گمان داشتم در آن از سهم ايران از حوزه مشترك پارس‌جنوبي كه اكنون كشور كوچك قطر حداقل چهار برابر ما از آن برداشت مي‌كند دفاع نموده‌ايد و آن را در راس موضوعات بازرگاني، صنايع و معادن خود قرار داده‌ايد؛ اما فروش آب از ايران به قطر آن هم به دست اتاق بازرگاني، صنايع و معادن تهران مرا بسيار رنجيده خاطر ساخت، چرا؟!

اولا اين فروش آب به ذهنم چنين گفت كه گويا اين آقايان مسوول در اين ارگان از وضعيت اقليمي كشور و سرزمين خود كه بخش عظيمي از آن كوير و بخش ديگر آن نيمه خشك است آگاهي ندارند و چون خود هم در منازلشان هم در اتاق بازرگاني‌شان آب‌هاي طالقان، سد اميركبير كرج، سد و درياچه لار و سرچشمه‌هاي شميرانات را دريافت مي‌كنند، دوش مي‌گيرند و مي‌نوشند چه غمي دارند كه هامون و زاينده‌رود خشك شده و از صفحات نقشه‌ها محو گشته و درياچه اروميه نيز به همين سرنوشت مبتلاست و نغمه مرگ كارون‌زيبا هم به صدا درآمده است.

خوزستاني كه مي‌توانست نيمي از جمعيت كشور را در خود جاي دهد از تشنگي مي‌نالد، قنات‌هاي چندين هزار ساله يزد، كرمان، فارس و.. در اثر عدم مديريت صحيح منابع آب خشك شده و چاه‌هاي عميق در اطراف كرج و خطه آذربايجان به 170 متر رسيده است. كمتر اثر در اين رهگذر درگيري مردم و كشاورزان اصفهاني بود. پس اگر قرار بر اين است كه آبي به سوي كشور قطر ساري و جاري شود و بهتر است اول سرزمين تشنه خود را سيراب كند و سپس به آن ديار سرازير گردد، چون چراغي كه به منزل رواست به مسجد حرام است.

ثانيا چون تنها منبع آبي كه قابل جاري كردن به سوي قطر است همانا آبي است كه اكنون در خانه‌ها، هتل‌ها و برج‌هاي تهران جاري است و سازمان شما از آن مشروب مي‌شود كه اگر آن را به سوي كشور قطر جاري سازيد به طور يقين بعد از آن بايد خاكي براي تيمم در اتاق بازرگاني مهيا گردانيد!
اميدوارم كه مسوولان محترم كشور قبل از هر تصميم‌گيري به مقوله امكان‌سنجي توجه نمايند و از همه مهمتر آناني كه مسووليت سنگين‌تر را مي‌پذيرند به بخش‌هايي از خاك كشور كه در محروميت هستند، سري بزنند.