بهار نیوز - امروز در شرایط اضطراری هستیم

گروه فرهنگی: کوروش تهامی بازیگر سینما گفت: باورم نمی‌شد این حجم از مسافر خواهند در این شرایط خاص به شهرهای دیگر بروند و این‌همه هشدار و خطر را نادیده و نشنیده بگیرند.

به گزارش ایرنا، کوروش تهامی گفت: خود من خیلی زودتر از اعلام رسمی تصمیم گرفتم که در خانه باشم و با خانواده تلاش کردیم که اوقاتمان را جوری بگذرانیم که کمتر حوصله‌مان سر برود. نمی‌شود گفت حوصله ما سر نمی‌رود چراکه حوصله ما هم سر می‌رود اما به‌هرحال با دیدن فیلم‌ها و سریال‌هایی که از قبل داشتیم و نرسیده بودیم که ببینیم یا فیلم‌های جدیدی که می‌شد دید، بخشی از وقتمان را گذراندیم.وی افزود: بخشی از اوقات را هم با خواندن شعر و کتاب و حتی زبان پرکرده‌ایم. بخش دیگر از اوقاتمان از طریق تماس تصویری با دوستان نزدیک و اقوام صرف می‌شود؛ رسیدگی به امور بهداشتی، ضدعفونی کردن و تمیز کردن خریدهایی که سفارش می‌دهیم که درب منزل می‌آوردند، کارهایی است که بخشی دیگر از زمان ما به آن‌ها می‌گذرد. ضمن این‌که برنامه‌ریزی کردن برای آینده و فکر کردن به‌روزهای خوبی که انشا الله دوباره می‌آیند کارهایی است که با این‌ها وقت می‌گذرانیم.
«در این مدت به‌غیراز چند کار ضروری، مانند کار بانکی که واقعاً نیاز به خروج از خانه داشته است یا خریدی که نمی‌شده است که سفارش داده شود، بیرون نرفته‌ام و همه تلاشمان را کرده‌ایم که قرنطینه را حفظ کنیم».
امروز در شرایط اضطراری هستیم
بازیگر فیلم‌ «رگ خواب» در واکنش به این موضوع که چطور می شود به رغم خستگی از شرایط در خانه نشستن، امیدوار بود و کار درست را در شرایط پیش رو انجام داد، گفت: کافی است که شرایط را برای خودمان درست تعریف کنیم. من در بازیگری هم همین‌گونه هستم و وقتی نقشی به من محول می‌شود، سعی می‌کنم کاملاً مطالعه‌اش کنم و از زوایای مختلف به آن نقش نگاه کنم و موقعیت را برای خودم دقیق و درست تعریف کنم. فقط به این شکل است که می‌شود یک نقش را دست اجرا و ایفا کرد و مخاطبی هم که آن نقش را می‌بیند، برایش کاملاً باورپذیر باشد و حتی پس از سال‌ها درباره آن حرف بزند.وی افزود: امروز نیاز داریم موقعیتی را که در آن هستیم برای خود تعریف کرده و آن را بپذیریم که این شرایط یک شرایط اضطراری است که شبیه به هیچ زمانی نیست. در این سال‌ها و دهه‌ها شاید کمتر با چنین شرایطی روبرو بوده‌ایم و فکر می‌کنم این شرایط با شرایط عادی فرق دارد. در هر زمان هر فردی شاید در ذهن خود یک برنامه‌ریزی برای شرایط اضطراری داشته باشد و ما امروز در همان شرایط هستیم؛ بنابراین وقتی ما موقعیت را برای خودمان تعریف می‌کنیم و به این موضوع می‌اندیشیم که بیرون رفتن بی‌دلیل ما در حال حاضر ممکن است با هر بهانه‌ای خدایی ناکرده ما را درگیر بیماری کند، همه‌چیز عوض می‌شود؛ بنابراین کسانی که به سلامتی خودشان اهمیت می‌دهند، نسبت به آدم‌هایی که سلامتی خود و خانواده‌شان برایشان مهم نیست، شاید مقداری متفاوت‌تر برخورد کنند.

تهامی تصریح کرد: ما آدم‌هایی را داریم که متأسفانه مجبورند به خاطر تأمین معاششان از خانه بیرون بروند ولی بسیاری دیگر از افراد، این شرایط را ندارند و به دلیل اشتغال بیرون نمی‌روند. به‌رغم این‌که این‌همه تلاش کردیم که به مردم بگوییم که در خانه بمانیم و سفر نرویم (چراکه امسال شرایط متفاوت از سال‌های گذشته و انشالله آینده است و به‌راحتی می‌شود این سفر نرفتن کنونی را جبران کرد و بعداً رفت) و این خطری که به جان می‌خرید هم برای خودتان و هم برای اقوام و عزیزانی که در زندگی‌تان مهم هستند هزینه دارد اما متأسفانه در اخبار شنیدیم که حدود هشت میلیون، تعداد آدم‌هایی که بود که در این ایام سفر رفتند و نزدیک سه تا چهار هزار نفر این آدم‌ها درگیر این بیماری بوده‌اند و امروز چقدر از این آدم‌ها ناقل این بیماری هستند؟این بازیگر در باب لزوم در خانه ماندن در ایام شیوع بحران کرونا، خاطرنشان کرد: توصیه‌ام این است که تا جای ممکن در خانه بمانیم؛ به‌ویژه این روزها که شرایطش هم فراهم آمده و تعطیلات است. ضمن این‌که دولت هم اعلام کرده که براب بیشتر ماندن ما در خانه این تعطیلات افزایش‌یافته است. در طول یک سال، یک یا دو ماه در خانه ماندن باعث نمی‌شود که چیزی را از دست بدهیم. باید واقع‌بین بود، درک کرد و خودخواهانه رفتار نکرد؛ چراکه رفتار خودخواهانۀ ما می‌تواند باعث به وجود آمدن شرایط خطرناکی شود که به هیچ طریق با عذرخواهی یا توبه کردن درست نمی‌شود. کافی است کمی به این موضوع و بدترین اتفاقاتی که می‌تواند بیفتد فکر کنیم و قدمی به عقب بگذاریم به همین جایی که هستیم.وی در انتها یادآور شد: به‌عنوان یک درد دل می‌خواهم بگویم که باورم نمی‌شد این حجم از مسافر را که بخواهند در این شرایط خاص به شهرهای دیگر بروند و این‌همه هشدار و خطر را نادیده و نشنیده بگیرند. دلم می‌خواهد از این دوستان بپرسم که پس چه زمانی باید همدل بود و چه زمانی باید همه باهم همراه شویم و یک‌چیزهایی را جدی بگیریم؟