چین شیوع کرونا را خیلی دیر اعلام کرد

به گزارش ایلنا، الهه منصوریان که در لیگ ووشوی چین فعالیت داشت، پس از شیوع گسترده ویروس کرونا در این کشور از دسته اولین ورزشکارانی بود که به ایران بازگشت. با منصوریان درباره اتفاقات سال گذشته، کرونا و مسائل مختلفی صحبت کردیم که در ادامه می‌خوانید:
 در چین حضور داشتید و با شیوع ویروس کرونا مسافر ایران شدید‌. مشکلی برای شما پیش نیامد؟
برای من مشکلی پیش نیامد و بعد از شیوع کرونا در این کشور ما فقط در محل تمرین حضور داشتیم و در کمپ باشگاه بودیم که دور از محل‌های شلوغ بود و این را بگویم که در چین هم خیلی دیر اعلام کردند که این ویروس آمده است. بعد از اینکه متوجه شدیم چند روزی در خانه قرنطینه بودیم و به ایران برگشتیم. من تست هم دادم و جوابش خداراشکر منفی بود.
 یکی از اتفاقات جالب برای شما در سال گذشته کسب طلای جهانی در مسابقات شانگهای بود، چه برنامه‌هایی برای آینده دارید؟
خوشحال شدم که در وزن ۶۵ کیلوگرم که سنگین وزن حساب می‌شود مدال طلا را بگیرم و بسیار سخت بود که تغییر وزن بدهم. برنامه‌ام برای آینده دوست دارم که برای مسابقات یو اف سی شرکت کنم و تمریناتم را آغاز کرده‌ام. اگر بتوانم و شرایط مهیا شود به MMA خواهم رفت و بعد از اینکه فعالیتم در ووشو تمام شود این ورزش را حتما امتحان خواهم کرد. 
ظاهرا برای مسابقات پیش رو در اردوی تیم ملی قرار است که از جوان‌ها استفاده شود، به نظر شما این اقدام درست است؟
ظاهراً همانطور که گفتید تیم ملی تصمیم دارد که جوان‌گرایی کند، سن من هم زیاد نیست و تقریبا ۲۸ سال دارم و یک ورزشکار هم در ورزش ووشو حتی تا ۴۰ سالگی می‌تواند فعالیت کند. من می‌گویم که نهایتا تا ۳۹ سالگی می‌توانم ادامه بدهم و این حقم است که اگر در انتخابی تیم ملی رقبایم را شکست دادم به تیم ملی برسم. هرچند که از نظر حقوق یا مزایا منفعتی برای من ندارد و از نظر جوایز هم همینطور. البته هدف ما هیچوقت چنین چیزهایی نبوده و هدف ما این است هنری که داریم را به نمایش بگذاریم و مدال طلا را به دست بیاوریم تا بین کشورهای دیگر برتر باشیم. تنها چیزی که من را خوشحال می‌کند همین است و دوست دارم از مردم این را بپرسم که آیا درست است که به من اجازه نمی‌دهند در انتخابی تیم ملی شرکت کنم؟ اگر این اتفاق بیفتد ممکن است یک روزی من بخواهم به اجبار در مسابقات حرفه‌ای و ام ام ای شرکت کنم. مسابقاتی که در ایران ممنوع است و مجبور خواهم بود که به خاطر اینکه بهترین هستم و هنوز می‌توانم مسابقه بدهم و در در ایران من را قبول نداشته باشند و من را نخواهند این کار را انجام بدهم.
بدترین و بهترین خبر سال ۹۸؟
خبرهای خیلی بدی داشتیم و بخواهم به تمام آنها اشاره کنم یک مقدار برای من سخت است اما از همه تلخ تر به نظرم سقوط هواپیمایی بود که به سمت اوکراین می‌رفت؛ من در آن زمان چین بودم و در میان خبرهای بد آن روزها این خبر خیلی تأثیرگذار بود.بهترین خبر هم به نظرم از جنبه ورزشی قرارداد سه ساله خواهرم در چین بود که به دلایلی او را از تیم ملی حذف کرده بودند و خداوند اتفاق بهتر را برای او رقم زد. انتظار دارم که سال ۹۹ بدون هیچ مشکل و خبر بدی بهترین سال باشد و همه مردم شاد باشند و خیر و برکت در زندگی همه جاری باشد.
از خودتان راضی هستید؟
فعلا تا حدودی از خودم راضی هستم ولی باید با این همه بیشتر تلاش کنم چون که مطمین هستم در سال ۹۹ اتفاقات بهتری برایم رقم بخورد و قهرمان جام جهانی شوم. همینطور قهرمان آسیا و این اتفاق باعث می‌شود که کاملا از خودم راصی باشم. 
اشتباهی در گذشته داشتید که بخواهید آن را اصلاح کنید؟
اگر به عقب برگردم واقعیتش هیچ زمان در مسابقات قهرمانی جهان به وزن ۶۵ کیلو نمی‌رفتم به خاطر اینکه باعث شد سه خواهر نتوانیم در کنار هم به قهرمانی جهان برویم و اگر در وزن خودم بودم این اتفاق نمی‌افتاد اما با این حال به قسمت اعتقاد دارم و هیچ چیز را نمی‌توان درست یا خراب کرد و قسمت این بوده که اتفاقات بهتری را برای خواهرم سهیلا رقم بخورد.
 دوست دارید شما را با چه جمله‌ای با خاطر بسپارند؟
یک جمله می‌توانم بگویم دنیا برای کسانی که آرزوهای خودشان را دنبال می‌کنند بخشنده است و باید به دنبال آرزوهایمان برویم و بدون ناامیدی تلاش کنیم و تسلیم نشویم که مطمئن باشیم که هر وضعیتی می‌تواند تغییر کند. من جمله آقای حامد بهداد را دوست دارم که می‌گویند من به هر شکلی زندگی می‌کنم، حتی به غلط. شعار من در زندگی این بوده که من می‌توانم و تلاش می‌کنم.
 دلتنگ کودکی هستید؟
از کودکی بیشتر فراموش کردن دلخوری‌ها را دوست داشتم و اگر روز قبل با کسی دعوا می‌کردم یا ناراحت بودم فردا فراموش می‌کردم و به دنبالش می‌رفتم تا با هم دوباره بازی کنیم. این اتفاق بعضی وقت‌ها به یاد دوستانمان می‌ماند اما با یک خنده همه چیز فراموش می‌شد.
 ترسی هم دارید؟
از هیچ چیزی نمی‌ترسم و همه ورزشکاران از شکست می‌ترسند ولی من ازشکست و مبارزه کردن یا ریسک کردن و مسابقات خطرناک ترس ندارم و فقط از روزی می‌ترسم که خدایی ناکرده آسیب ببینم و نتوانم ورزش کنم.
 به جواب چه سوالی تا باحال نرسیده‌اید؟
فقط به جواب این نرسیدم که چه شد خدا به من کمک کرد تا به جایگاه امروزم برسم، خیلی‌ها به من می‌گویند که دعای مادر بوده و سوالم این است که مادرم در زندگی چه کاری انجام داد که خدا تا این اندازه به او لطف داشته است. نمی‌دانم و این سوالی است که در ذهنم وجود دارد. هیچوقت در زندگی‌ام فکرنمی‌کردم که به این جایگاه برسم. هیچ فرزند سمیرمی در شهرستان کوچک که حتی ورزش رزمی هم ندارد از خودش سوال می‌کند که چطور به این جایگاه رسیده است. از خدا ممنونم و از لطفی که به من داشته همیشه سپاسگزارم.
مدیون چه کسانی هستید؟
خودم را مدیون مادر و مخصوصا خواهر بزرگم شهربانو می‌دانم. خیلی‌ها به من کمک کردند و از تمام آنها متشکرم.
 قهرمان  دوران کودکی شما کدام ورزشکار است؟
قهرمان دوران کودکی من علی دایی است چون همیشه فوتبال را دنبال می‌کردم و عاشق فوتبال بودم. وقتی آقای دایی گل می‌زدند با تمام وجود خوشحال می‌شدم و همیشه به عنوان یک به قهرمان ایشان را دوست دارم.