هیولای سبز در حال بلعیدن جنگل‌های زاگرس

به گزارش ایسنا، مهندس «خدابخش داودی‌نصر»گفت: امروزه گیاه نیمه انگلی لورانتوس (با نام محلی مخور) بلای جان درختان نیمه‌جان جنگل‌های زاگرس به‌ویژه در استان ایلام شده است. پازل خشکسالی و گرد و غبار توأم با ناهماهنگی در اجرا و سوءتدبیر در کنار هجوم لورانتوس برای تکمیل باقی نگذارده است.وی گفت:  قبل از پرداختن به آثار اکولوژیکی و اقتصادی ناشی از خسارت این گیاه منحوس خسارت عمده و زیان‌بارتر را باید در نگاه ضعیف مسئولان استان جستجو کرد جایی که سرمایه‌گذاری در عرصه منابع طبیعی هیچ سنخیتی با وسعت جنگل‌ها و مراتع که حدود 80 درصد وسعت استان را در بر می‌گیرد، ندارد. تدبیر ناقص و سرمایه‌گذاری اندک باعث تضعیف توان اکولوژیکی درختان جنگلی شده ، در چنین شرایطی نیز طبیعی است که انواع امراض و آفات به جنگل‌ها هجوم بیاورد.این مدرس دانشگاه با بیان اینکه لورانتوس نمادی کوچک از مشت نمونه خروار آسیب‌های فراوان و اندوهبار منابع طبیعی است، تصریح کرد: اشکال اصلی کار در نگاه مسئولان استانی است و  تا زمانی که آنها راه تقویت و توسعه جنگل‌ها را در ایجاد یگان نظامی حفاظت، تعقیب و گریز، ایجاد خندق ودیگر روش‌های مرسوم  می‌بینند، نباید توقع داشت وضع جنگل‌ها رو به بهبودی برود.داودی نصر ادامه داد: بهترین روش مبارزه با لورانتوس توجه به بسیج مردمی برگرفته از تفکر جهادی مدیران است و  حدود 600 هزار جنگل داریم و جمعیت استان نیز حدود 600 هزار نفر است. سرانه حفاظت (هر نفر یک هکتار) می‌تواند زمینه ساز انس و الفت بیشتر مردم و جنگل شود.

وی با تاکید بر اینکه اگر دنبال کاهش هزینه برای حفاظت از جنگل‌ها و تداوم و ماندگاری بیشتر آنها هستیم باید به نقش مردم بیشتر توجه کنیم، تصریح کرد: امکانات دولتی امروز نتوانسته است هزینه اجرایی بیش از 15 درصد وسعت مبارزه با لورانتوس آن هم به صورت ناقص پوشش دهد در صورتی که بها دادن به نقش و حضور مردم می تواند پوششی به وسعت استان با صرف هزینه اندک و صرف وقت کم‌تر داشته باشد.داودی‌نصر ادامه داد: آموزش چوپانان، رمه‌گردانان، طبیعت دوستان، کوهنوردان در قالب تشکل و به صورت سازمان‌یافته بخشی از مردمی کردن حفاظت از منابع طبیعی به شمار می‌رود و  نیروهای منابع طبیعی باید در خط مقدم مبارزه با لورانتوس و پیش قراول آن باشد.وی تاکید کرد: تشکل‌های مردمی عرصه منابع طبیعی که بخشی از آن بر صفحه کاغذ به خوبی می‌درخشد باید به طور جدی سازماندهی شوند و در طول سال مورد ارزیابی و تشویق قرار گیرند.این مدرس دانشگاه ادامه داد: بخش عمده این  فعالیت‌ها که توسط تشکیلات ترویج صورت می‌گیرد متأسفانه در حوزه منابع طبیعی از نقد سازمانی و ساختاری، نیروی انسانی و برنامه و بودجه جایگاه بسیار ضعیفی دارد و با تقویت این جایگاه در کنار پژوهش های کاربردی و سپردن کار به مردم در قالب برنامه و به صورت سازمان‌یافته و اجرای آموزش‌های مستمر منطقه‌ای  و پرهیز از نگاه آماری و آمارسازی می‌توان به حمایت و حفاظت واقعی جنگل‌ها امیدوار بود و آفات و امراض و دشمنان طبیعی را برای همیشه از جنگل‌ها دور ساخت و یا به حداقل رساند. داودی‌نصر تاکید کرد:  مسئولان اگر دلشان به حال جنگل نمی سوزد حداقل به خاطر ادامه حیات خودشان که مدیون جنگل‌ها به دلیل تأمین اکسیژن، گردشگری، جذب صدا و ایجاد آرامش، جذب گرد و غبار، تلطیف هوا و حفاظت از اراضی پایین دست، افزایش نزولات جوی، زیبایی‌های تنوع زیستی و محصولات فرعی و دارویی فراوان می باشند، سرمایه گذاری روی منابع طبیعی را مورد توجه قرار دهند.