مشروح گفت‌وگوی این بانوی ورزشکار در ادامه می‌خوانید.

از فوت والدین تا آغاز ورزش
متولد ۱۳۸۲ هستم، وقتی خیلی کوچک بودم پدر ومادرم را از دست دادم و دامادمان سرپرستی من را قبول کرد. او به ورزش علاقه داشت و من را هم به این سمت کشید. به همین دلیل کلاس پنجم ابتدایی والیبال را انتخاب کردم و به اردوی تیم ملی دعوت شدم اما به خاطر هزینه‌های این رشته ادامه ندادم تا اینکه بعد از یک سال وارد دوومیدانی شدم. اولین باری که دیسک دستم گرفتم رکورد ۲۱ متر را ثبت کردم و بقیه تشویقم کردند که ادامه بدهم چون می‌گفتند استعداد داری و موفق می‌شود. من هم تمرین کردم تا اینکه بعد از یک سال با آقای داریوش صمیمی(مسئول کمیته پرتاب‌های فدراسیون دوومیدانی) آشنا شدم. اکنون دوسال است که مربیگری من را قبول کرده و خیلی زحمت می‌کشد. من هم آمادگی شکستن رکورد را دارم و امیدوارم که از این طریق بتوانم زحمات آقای صمیمی و خانواده‌ام را جبران کنم.

تمرین با طلوع آفتاب
از ساعت ۶ صبح تمرینم را شروع می‌کنم که تا ۸ و ۳۰ دقیقه ادامه دارد. بعد از آن تا ساعت ۱۵ کارهای دیگرم را انجام می‌دهم و دوباره از ساعت ۱۷ بدنسازی می‌کنم. هر چند این شرایط سخت است اما باید ادامه بدهم. مسئولان هیات استان شرایط تمرین در ورزشگاه تختی خرم‌آباد را برایم فراهم کرده بودند اما مجموعه‌های ورزشی به دلیل شیوع ویروس بسته شدند و اکنون در خانه تمرین می‌کنم. برای پرتاب هم به فضای باز و زمین‌های بیابانی شهرمان می‌روم که تردد افراد خیلی کم است.  در حال حاضر آمادگی خوبی دارم و به دنبال این هستم که در یک مسابقه رسمی رکورد بزرگسالان ایران را بزنم و سال آینده ورودی المپیک را کسب کنم. 

چشم انتظار حمایت مسولان 
فدراسیون دوومیدانی کمی به من کمک کرده و تا الان تمریناتم را انجام داده‌ام اما بیشتر هزینه‌هایم با دامادمان است و هرچه دارم از اوست، تا الان هم تمام زندگی خود را پای من گذاشته حتی خانه ندارد چون همه چیز را پای من گذاشته است. از طرفی اسپانسر هم ندارم و از مسئولان می‌خواهم که کمکم کنند. باید از نظر تغذیه و شرایط تمرینی وضعیت خوبی داشته باشم تا با اطمینان بگویم که توانایی رکوردشکنی را دارم. من هم مثل همه ورزشکاران آرزوی رسیدن به المپیک را دارم و اگر مسئولان به من کمک کنند ۱۰۰ درصد به آن می‌رسم چون در تمریناتم رکورد ۵۶.۲۰ را هم ثبت کرده‌ام.

بهار نیوز