تاریخ انتشار : ۱۳۹۳/۰۵/۱۵ ساعت ۱۴:۵۶
کد مطلب : ۵۰۴۱۵
حکایت یک تناقض در برخورد با رسانه‌ها
گروه سیاسی_رسانه ها: اعتماد نوشت: وقتی که به برخی اقدامات و سیاست های جاری کشور نگاه می کنیم دچار تعجب می شویم به ویژه سیاست‌های رسانه‌ای شامل مجموعه هایی متناقض نماست: مجموعه هایی مثل چوب دو سر طلا که هزینه‌های انواع سیاست های متناقض را تحمل می کنیم در حالی که منافعی از آن عایدمان نمی شود.
در ادامه اين مطلب آمده است: نمونه اش مواجهه با یک روزنامه یا روزنامه نگار منتقد و حتی خیرخواه که به اصلاح امور کمک می کند که در نخستین فرصت با آن برخورد می شود: هم از منافع اقدامات یک رسانه منتقد بی بهره می شویم هم در سطح بین الملل متهم می شویم. در مقابل بدترین رسانه های ماهواره‌ای که جز اختلاف اندازی و پاشیدن بذر کینه و نفرت میان ایران و سایر مسلمانان کاری نمی کنند و نه تنها مطابق قوانین ایران بلکه بر اساس قوانین سایر کشورها هم کارشان خلاف است، در این جامعه دفتر داشته و فعالیت می‌کردند و هیچ گونه وقعی هم به اعتراضات خیرخواهان در خصوص ضرورت جلوگیری از کار آنان نهاده نمی شد: رسانه هایی که برنامه‌هایشان موجب شکل گیری نفرت و کینه میان شیعیان و بخش اعظم مسلمانان یعنی اهل سنت می شد، این اقدامات نه تنها خلاف اخلاق و قانون بود بلکه منافع و امنیت ملی ایران را دچار خدشه می کرد.
قضیه از این قرار است که برای مدت ها چند شبکه ماهواره‌ای که به نحوی در ایران هم فعالیت می کردند (جالب اینکه قانونی هم نبودند!) میان شیعیان و سایر مذاهب اسلامی تخم کینه و نفرت می پاشیدند و مانع از نزدیکی و وحدت میان مسلمانان می شدند، تا اینکه بالاخره وزارت اطلاعات در هفته های جاری اعلام کرد که بساط این گروه های تفرقه انگیز را برچیده. بر اساس این اطلاعیه: «با اقدامات اطلاعاتی سربازان گمنام امام زمان (عج) دفاتر تولید تعدادی از شبکه های ماهواره یی که در چهار استان کشور به طور مخفیانه و غیرقانونی در راستای ایجاد اختلافات مذهبی وتشدید تفرقه در جهان اسلام و تخریب وجهه تشیع فعالیت می کردند، شناسایی گردیده و با حکم قضایی تعطیل و عوامل آنها بازداشت شدند... برخی از این شبکه های ماهواره‌ای که مرکز پخش آنها در انگلیس و امریکاست توسط این دفاتر و عوامل آن در استان های قم، اصفهان، تهران و خراسان رضوی به پشتیبانی از برنامه های اختلاف افکنانه در جهان اسلام مبادرت می کردند... این شبکه ها در راستای اهداف برخی سرویس های اطلاعاتی بیگانه و تامین اهداف استکبار جهانی فعالیت نموده و درجهت مخدوش نمودن وحدت و مصالح جهان اسلام در پوشش برنامه های مذهبی و شعایر اسلامی فعالیت می کردند.
اختلاف افکنی بین پیروان مذاهب اسلامی از طریق توهین و افترا به مقدسات آنها، اهانت به علمای جهان اسلام، اعلام هفته برائت در مقابل هفته وحدت، تبلیغ وترویج سبک های غلط، خرافی و خشن عزاداری، محور و رویکرد اصلی برنامه های تولیدی این دفاتر بوده است.»در شرایطی که جهان اسلام درگیر جنایات غزه است و از سوی دیگر بدترین و افراطی ترین گروه هایی چون داعش، جشن شیعه کشی در عراق به راه انداخته اند و در افغانستان نیز عروس و داماد را جلوی دیگران به جرم شیعه بودن می کشند یا در بحرین چنان سرکوبی علیه شیعیان به راه است، این انتظار وجود داشت که بساط این تفرقه انگیزان در ایران نیز برچیده شود ولی آیا نمی توان پرسید که چرا این همه دیر؟ آیا مشکل بود که بتوان فهمید نتایج عملی این برنامه ها تقویت گروه هایی چون داعش و افراطیون طالبان است؟ به علاوه این پرسش پیش می آید که آیا تا به حال معلوم نبود که آنان فاقد مجوز های قانونی برای فعالیت هستند؟ آیا امکان پذیرش چنین بی خبری ای وجود دارد که مراجع رسمی و مسوول از غیرقانونی بودن فعالیت های آنان مطلع نبوده باشند؟ اگر اطلاع داشتند پس چرا تاکنون مانع کارهای آنان نشدند؟ آیا تا این حد دوگانگی در برخورد با سیاست های رسانه‌ای منطقی و پذیرفتنی است؟ به علاوه و از همه مهم تر آیا اقدامات این رسانه ها که به اسم تشیع علیه اهل سنت نفرت پراکنی می‌کردند، با سیاست خارجی ایران هیچ گونه تناسب و هماهنگی ای داشت؟ رفتار آنان موجب زایل شدن همه دستاوردهای سیاست خارجی ایران در ایجاد وحدت و نزدیکی میان فرقه های اسلامی می شد.
آیا نمی توان گفت اتفاقاتی که در پاکستان، افغانستان، عراق، بحرین و سایر کشورها علیه شیعیان رخ داده، مرتبط با نفرت پراکنی ها اندکی از افراد، از جمله این گروه ها به نام تشیع بوده؟ هرچند در میان آن طرف هم افراطیون عجیب و غریبی هستند ولی آنان نزد اهل سنت بسیار اندک و کم تعدادند و نباید از طرف تشیع کاری می شد که این گروه ها از موضع ضعف خارج شوند. در هر حال امید داریم که این اقدام وزارت اطلاعات و حکومت، آغاز راهی باشد برای برخورد با هر نیرویی که می کوشد از طریق نفرت پراکنی تحت هر نامی اعم از مذهب یا زبان یا قومیت، میان مردم ایران و نیز میان ایران با سایر مردم، مذاهب، اقوام و ملل دیگر شکاف بیندازد.
قضیه از این قرار است که برای مدت ها چند شبکه ماهواره‌ای که به نحوی در ایران هم فعالیت می کردند (جالب اینکه قانونی هم نبودند!) میان شیعیان و سایر مذاهب اسلامی تخم کینه و نفرت می پاشیدند و مانع از نزدیکی و وحدت میان مسلمانان می شدند، تا اینکه بالاخره وزارت اطلاعات در هفته های جاری اعلام کرد که بساط این گروه های تفرقه انگیز را برچیده. بر اساس این اطلاعیه: «با اقدامات اطلاعاتی سربازان گمنام امام زمان (عج) دفاتر تولید تعدادی از شبکه های ماهواره یی که در چهار استان کشور به طور مخفیانه و غیرقانونی در راستای ایجاد اختلافات مذهبی وتشدید تفرقه در جهان اسلام و تخریب وجهه تشیع فعالیت می کردند، شناسایی گردیده و با حکم قضایی تعطیل و عوامل آنها بازداشت شدند... برخی از این شبکه های ماهواره‌ای که مرکز پخش آنها در انگلیس و امریکاست توسط این دفاتر و عوامل آن در استان های قم، اصفهان، تهران و خراسان رضوی به پشتیبانی از برنامه های اختلاف افکنانه در جهان اسلام مبادرت می کردند... این شبکه ها در راستای اهداف برخی سرویس های اطلاعاتی بیگانه و تامین اهداف استکبار جهانی فعالیت نموده و درجهت مخدوش نمودن وحدت و مصالح جهان اسلام در پوشش برنامه های مذهبی و شعایر اسلامی فعالیت می کردند.
اختلاف افکنی بین پیروان مذاهب اسلامی از طریق توهین و افترا به مقدسات آنها، اهانت به علمای جهان اسلام، اعلام هفته برائت در مقابل هفته وحدت، تبلیغ وترویج سبک های غلط، خرافی و خشن عزاداری، محور و رویکرد اصلی برنامه های تولیدی این دفاتر بوده است.»در شرایطی که جهان اسلام درگیر جنایات غزه است و از سوی دیگر بدترین و افراطی ترین گروه هایی چون داعش، جشن شیعه کشی در عراق به راه انداخته اند و در افغانستان نیز عروس و داماد را جلوی دیگران به جرم شیعه بودن می کشند یا در بحرین چنان سرکوبی علیه شیعیان به راه است، این انتظار وجود داشت که بساط این تفرقه انگیزان در ایران نیز برچیده شود ولی آیا نمی توان پرسید که چرا این همه دیر؟ آیا مشکل بود که بتوان فهمید نتایج عملی این برنامه ها تقویت گروه هایی چون داعش و افراطیون طالبان است؟ به علاوه این پرسش پیش می آید که آیا تا به حال معلوم نبود که آنان فاقد مجوز های قانونی برای فعالیت هستند؟ آیا امکان پذیرش چنین بی خبری ای وجود دارد که مراجع رسمی و مسوول از غیرقانونی بودن فعالیت های آنان مطلع نبوده باشند؟ اگر اطلاع داشتند پس چرا تاکنون مانع کارهای آنان نشدند؟ آیا تا این حد دوگانگی در برخورد با سیاست های رسانه‌ای منطقی و پذیرفتنی است؟ به علاوه و از همه مهم تر آیا اقدامات این رسانه ها که به اسم تشیع علیه اهل سنت نفرت پراکنی می‌کردند، با سیاست خارجی ایران هیچ گونه تناسب و هماهنگی ای داشت؟ رفتار آنان موجب زایل شدن همه دستاوردهای سیاست خارجی ایران در ایجاد وحدت و نزدیکی میان فرقه های اسلامی می شد.
آیا نمی توان گفت اتفاقاتی که در پاکستان، افغانستان، عراق، بحرین و سایر کشورها علیه شیعیان رخ داده، مرتبط با نفرت پراکنی ها اندکی از افراد، از جمله این گروه ها به نام تشیع بوده؟ هرچند در میان آن طرف هم افراطیون عجیب و غریبی هستند ولی آنان نزد اهل سنت بسیار اندک و کم تعدادند و نباید از طرف تشیع کاری می شد که این گروه ها از موضع ضعف خارج شوند. در هر حال امید داریم که این اقدام وزارت اطلاعات و حکومت، آغاز راهی باشد برای برخورد با هر نیرویی که می کوشد از طریق نفرت پراکنی تحت هر نامی اعم از مذهب یا زبان یا قومیت، میان مردم ایران و نیز میان ایران با سایر مردم، مذاهب، اقوام و ملل دیگر شکاف بیندازد.
