درس هایی از جام شانزدهم

در جام شانزدهم 16 تیم از جمله تیم ملی ایران حضور داشتند که در نهایت تیم استرالیا میزبان این دوره با شایستگی جام را در خانه نگه داشت و نشان داد که سطح فوتبال این کشور در سطح بالای آسیا و یا فراتر از آن قرار دارد.بعد از تیم ملی استرالیا، تیم ملی کره جنوبی دوم شد و تیم های حاشیه خلیج فارس یعنی امارات و عراق به ترتیب سوم و چهارم شدند.

تیم ملی استرالیا درحالی به عنوان قهرمانی دست یافت که سومین حضور خود را در این مسابقات تجربه می کرد و برای دومین بار پیاپی به فینال آن راه یافته بود.این یعنی حضوری پرقدرت و زنگ خطربرای دیگر تیم های این قاره.جام شانزدهم اگر چه نسبت به دوره های قبل ازنظر تعداد تیم های شرکت کننده تغییر خاصی نداشت، اما به نظر می رسد که از سطح بالاتری نسبت به دوره های گذشته برخوردار بود.

در جام شانزدهم و ازهمان دیدار افتتاحیه تیم ملی استرالیا با برتری قاطع چهار بریک مقابل کویت نشان داد که شخصیتی متفاوت نسبت به دیگر تیم های قاره پهناور دارد و روزهای سختی را برای تیم های مدعی آسیایی رقم خواهد زد.شاید تیم های بزرگ قاره آسیا از این پس برای رسیدن به جام قهرمانی کار سخت تری نسبت به گذشته داشته باشند، چرا که استرالیا نشان داد می تواند برای هر تیمی مشکل ساز باشد، این شرایط سخت برای تیم های دیگر در حالی رقم خواهد خورد که بدانیم قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا در سال 2014 هم به وست سیدنی استرالیا رسیده است.

استرالیا که میهمان ناخوانده آسیا تلقی می شود حضورش را بر تیم های این قاره تحمیل کرد و نشان داد که در آینده فوتبال این قاره رقابت بین تیم های ایران وکره جنوبی و ژاپن نخواهد بود بلکه باید این تیم را به عنوان مدعی همیشگی لحاظ کرد.

حضور بازیکنان این تیم در لیگ های اروپایی بویژه انگلستان و داشتن زیرساخت های مناسب زمینه را برای رشد فوتبال استرالیا فراهم کرده است، رشدی که به نظر می رسد پایدار و مستدام خواهد بود.ازسوی دیگر در این دوره شاهد بودیم که تیم های حاشیه خلیج فارس یعنی امارات و عراق با مربیان بومی خود درخشش خاصی داشتندوبا توجه به جوان بودن تیم آنها درآینده شرایط برای تیم ملی ایران در این منطقه غرب آسیا سخت تر خواهد شد.

شاید کمترعلاقمند و کارشناسی تصور می کرد تیم های عراق و امارات خود را با شکست ایران و ژاپن به مرحله نیمه نهایی جام ملت های آسیا برسانند.امارات با تیمی جوان وتحسین برانگیز بسیارمتفاوت تر ازگذشته ضعیف خود نشان داد و تمامی حریفان را محو هنرنمایی جوانانی چون عمر عبدالرحمن، علی مخبوت و احمد خلیل کرد تا در نهایت به مدال برنز برسد.

عراق نیز تنها یونس محمود را به عنوان بازیکن باتجربه در کنار خود داشت و با ترکیبی از بازیکنان جوان و تیمی که تنها 40 روز قبل از سفر به استرالیا سرمربی اش منصوب شده بود توانست به عنوان چهارمی برسد.
ازبکستان وچین هم که خود را به مرحله یک چهارم نهایی رساندند پس از چند سال رکود، دوباره به جمع تیم های مطرح قاره کهن رسیدند.این دو کشور پس ازافت نسبی در سالهای گذشته با سرمایه گذاری عظیم و برنامه ریزی مناسب در لیگ های خود به پیشرفت رسیدند.

بااین اوصاف تیم های مدعی از جمله ایران برای رسیدن به جام جهانی 2018 باید به خوبی حواس خود را معطوف به این تیم های کنند وبدانند که بدون زیرساخت، جوانگرایی و برگزاری لیگ منظم نمی توان در آسیا حرفی برای گفتن داشت.
شاید کمترین انتظار از تیم ملی راهیابی به چهارتیم نهایی این دوره از مسابقات بود اما شکست مقابل عراق موجب شد تا از قرار گرفتن در این جمع باز بماند.اگرمی خواهیم درآینده حرفی برای گفتن داشته باشیم وبعد از 43سال به جام قهرمانی برسیم و یا در جام جهانی 2018 حضور داشته باشیم، باید از هم اکنون به فکر آماده کردن برنامه های تیم ملی و باشگاهی خود باشیم.

تنظیم یک برنامه بلند مدت برای حضور درجام جهانی 2018 و جام ملت های اسیا 2019، تقویت سیستم و نظام باشگاهداری در کشور و سرمایه گذاری روی جوانان و نوجوانان با مجاب کردن باشگاهها می تواند امید را در دل علاقمندان به فوتبال افزایش دهد که ما در آینده می توانیم در قاره جایگاهی داشته باشیم و گرنه هر دوره از جام ملت ها برای علاقمندان به فوتبال کشور جای حسرت خوردن خواهد بود.