قابلیت مغز در کنترل آب‌سیاه و آلزایمر

این نتایج دارای مضامین مهمی برای ارائه درمان‌های حفاظت از اعصاب به شمار می‌آید. آب سیاه یا گلوکوما یک بیماری ناتوان‌کننده عصبی است که در آن بیمار، بینایی خود را از دست  می‌دهد.
دانشمندان مدت‌ها تصور می‌کردند پیشرفت آب‌سیاه مستقل از مغز است و توسط آن کنترل نمی‌شود. با این حال، یافته‌های مطالعه جدید نشان می‌دهد پیشرفت آب‌سیاه تصادفی نبوده و این که مغز در این قضیه دخیل است. در این تحقیق، بیماران مبتلا به آب‌سیاه ملایم یا شدید، بینایی‌شان را در یکی از چشمانشان حفظ کردند در حالی که بینایی چشم دیگرشان را از دست دادند (اثر اره).

این الگوی زوال بینایی در تضاد با زوال آن به دلیل تومور مغزی یا سکته است زیرا تومور یا سکته موجب می‌شوند هر دو چشم نقاط کوری را در یک مکان ایجاد کنند. تحقیق جدید نشان می‌دهد در آب‌ سیاه ارتباط بین چشم‌ها ادامه دارد و این موضوع فقط می‌تواند از طریق مغز رخ دهد. دانشمندان دریافتند اثر اره در ابتدایی‌ترین مراحل آب‌سیاه شروع می‌شود و آن‌ها سرنخ‌هایی درباره این که چه بخشی از مغز مسئول بهینه‌کردن بینایی در مقابل نابودی تدریجی بینایی در آب‌سیاه است، را شناسایی کردند.

پیشرفت آلزایمر و پارکینسون نیز که مانند آب‌سیاه دارای زیست‌شناسی ناتوان‌کننده عصبی هستند، ممکن است توسط مغز میانجی‌گری و کنترل شود و به نظر می‌رسد مکانیسمی از این دست در اختلالات ناتوان‌کننده عصبی دیگر نیز در کار باشد. دانشمندان معتقدند چنانچه مغز ناتوانی عصبی را کنترل کند، آن‌ها قادر خواهند بود به دنبال فرصت‌هایی برای کندکردن یا متوقف‌کردن پیشرفت این بیماری‌ها بگردند.جزئیات این تحقیق در مجله (Translational Vision Science & Technology (TVST ارائه شد.