بنای آرامگاه حافظ در شیراز یکی از معروف‌ترین معماری‌های ایران است که سال‌هاست میزبان علاقه‌مندان و مشتاقان غزلسرای نامی این سرزمین است. آرامگاه این شاعر بزرگ با ویژگی‌های خاص و زیبایی که از معماری دوران درخشان زندیه دارد، بسیاری از گردشگران خارجی را نیز به سمت خود جذب می‌کند. نخستین بنایی که برای آرامگاه حافظ ساخته شد، پس از گذشت بیش از 50 سال از مرگ او توسط وزیر میرزا ابوالقاسم گورکانی (حاکم فارس) شکل گرفت. این بنا بعدها در دوره حکومت‌های صفویان، افشاریان، زندیه، قاجاریه و پهلوی مورد مرمت و بازسازی قرار گرفت تا به شکل کنونی‌اش درآمد. پادشاه‌هایی مانند شاه‌عباس صفوی، نادرشاه افشار و کریم‌خان زند در دوران حکومت خود این آرامگاه را مرمت کردند.

یکی از نکات جالب توجه در این آرامگاه این است که بنای کنونی حاصل فکر یک طراح و معمار فرانسوی است. «آندره گدار» ایران‌شناس و معمار فرانسوی در زمان پهلوی اول به‌دستور علی‌اصغر حکمت، وزیر فرهنگ وقت با همکاری علی ریاضی، رییس فرهنگ استان فارس و با نظارت علی سامی، محقق، باستان‌شناس و استاد دانشگاه، طرحی را برای آرامگاه حافظ ارائه کرد. آنچه امروز به‌عنوان بنای آرامگاه حافظ شناخته می‌شود براساس همان طرح گدار است که در طول سال‌ها گاهی مورد مرمت‌های جزیی قرار گرفته است.

گدار که فارغ‌التحصیل دانشکده‌ی هنرهای زیبای پاریس در رشته‌ی معماری و باستان‌شناسی بود، به ایران علاقه‌مند شد و درباره‌ی معماری این سرزمین تحقیقاتی کرد. او علاوه بر طراحی آرامگاه حافظ، طراحی و سرپرستی موزه‌ی ایران باستان را نیز برعهده داشت. روی سنگ قبر حافظ، ابیاتی از این شاعر بزرگ نگاشته شده است. خوشنویسی و حکاکی‌هایی که روی سنگ مزار حافظ انجام شده به زیبایی آن افزوده است. سنگ مزار حافظ تلفیقی از چند هنر تجسمی است. در این بنا معماری، خوشنویسی، کاشی‌کاری و حکاکی به‌شکل زیبایی در کنار هم قرار گرفته‌اند. کاشی‌کاری‌های معرق در زیر گنبد آرامگاه حافظ و استفاده از رنگ‌های گوناگون از جمله سرخ ارغوانی، قهوه‌ای سوخته و آبی فیروزه‌ای که هر کدام نماد یک چیزی هستند به این بنا حالتی خاص و عرفانی داده است. گره‌های هندسی اسلامی نیز که در زیر گنبد آرامگاه به کار رفته از ویژگی‌های زیبا و دیدنی معماری این بناست.

بهار نیوز