بهار نیوز - بارقه‌های امیدوتدبیر در دلهای مردمِ و جامعه‌ايران

بارقه‌های امیدوتدبیر در دلهای مردمِ و جامعه‌ايران

گروه سياسي: انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم، در شرایطی بسیار حساس و آینده‌ساز، و در بیم و امیدهای ناشی از گمانه‌هایی مبنی بر وقوع سناریوهایی کاملاً متفاوت، در فضایی آکنده از تردید و امید به انجام رسید و آنکه بعنوان پیروز واقعیِ این صحنه پر از شور و شعور، انتخاب شد؛ "ملت ایران" بود.

ملت ایران نشان داد که راه واقعیِ برون رفت از مشکلات را بخوبی شناخته است، نشان داد که در مسیر گذار به سمت دموکراسی، مجرب و آبدیده شده و شعور بالای خود را در فرآیند مطالبه حقوق اساسیِ خویش، به حد کافی اعتلا بخشیده است.
طرفداران "تغییر " و "اصلاح "، خواستار پایان دادن به بخش عمده ای از روشهایی بودند که ماحصل آن؛ وضع نابسامان موجود را رقم زده است. اوضاعی نامطلوب در حوزه های اقتصاد و سیاست (داخلی و خارجی) که هیچ ناظر منصفی را توان کتمان آن نیست. شرایط سخت و لابیرنت گونه ای که حاصل سوء مدیریت ۸ ساله اخیر است. اوضاعی که حتی دادِ طرفداران و حامیان سابق دولت اصولگرا را نیز در آورد تا به هر نحوی از انحاء از این اوضاع آشفته غیرقابل دفاع، تبرّی جویند. آنچه در ایام تبلیغات انتخاباتی به روشنی قابل ملاحظه بود این است که: تقریباً تمام کاندیداهایی که در زیر پرچم اصولگرایی گام در عرصه انتخاب یازدهم گذاشتند، همصدا با اصلاح طلبان؛ فریاد تغییر وضع موجود را سر دادند و حتی گاه در انتقاد به شرایط کنونی، گوی سبقت از نمایندگان گفتمانِ "اصلاح و اعتدال " ربودند!

و اما در این انتخابات؛ در اردوگاه "اصلاح طلبان - اعتدال گرایان " چه گذشت؟
گام اول غلبه بر شک و تردیدهای حضور بود. این اولین گام، شاید به نوعی سخت ترین و سنگین ترین گام به شمار می رفت. اینکه تمام طرفدارن اصلاحات و در رأس آنها بزرگان اصلاح طلبی به این نتیجه برسند که هیچ آلترناتیو دیگری برای تغییر وضع موجود، جز مشارکت در انتخابات و تبیین دوباره افکار و راهبردهای اصلاح طلبی وجود ندارد. و البته در پیمودن این گام؛ بسیار مدبرانه، از رؤیاپردازی پرهیز شد و هدفهای حضور با تکیه بر حصولِ حداقلها، پایه ریزی گردید.

بیم و تردید، هنوز وجهه غالب در بدنه جریان اصلاحات بود و دعوتهای مصرّانه فرهیختگان از "بزرگان " برای اعلام حضور، هنوز پاسخ مثبتی را در بر نداشت. شرایط واقعاً ویژه بود و بنظر میرسید در این دوره، تنها باید به کفِ نتیجه، یعنی "اعلام برنامه ها و بازتولیدِ گفتمان اصلاح طلبی " بسنده کرد.

در آخرین لحظاتِ مهلت ثبت نام کاندیدها، شور و امید به اردوگاه ما بازگشت. مردی بزرگ، آبرو گرو گذاشت تا موجی بزرگتر -که واژه "سونامی " شایسته آن است-، بر صخره های عظیمِ ناامیدی و سکون، تفوّق یابد. بارقه های امید و تدبیر در دلهای مردمِ تحوّل خواه زنده شد. اما این شور و شعف و امید، ده روز بیشتر دوام نداشت و با اعلام نتایج ناباورانه صلاحیتها، این سونامی به جذر و مدّی عادی و کم رمق تنزل یافت... این پایان ماجرا نبود:

بموقع از شوک خارج شدیم. حساسیت اوضاع و شرایط را بخوبی درک کردیم. بزرگان، با درایت و برنامه عمل کردند، فعالان سیاسی و رسانه ای وظیفه روشنگری و جذب آرای خاموش و قهر کردگان را بخوبی انجام دادند. فعل خواستن صرف شد و حماسه سیاسی تحقق پیدا کرد تا پیروزی شیرین حاصل شود و دولت تدبیر و امید رنگ واقعیت بگیرد...

ولی این، پایان ماجرا نیست. تازه اول راه است:
حال که با لطف الهی، واقع بینی مسئولان ارشد نظام و اقامه حق و انصاف و عدالت توسط متولیان برگزاری انتخابات، حماسه سیاسی و خواست ملت، بمنصه ظهور رسیده است، به نظر میرسد بایستی مابقی راه نیز جهت پاسخگویی مناسب به مطالبات واقعیِ این ملتِ بزرگ، با درایت و هوشمندی پیموده شود. باید بنحوی عمل شود که شایسته این حماسه بی نظیر حضور و رأی قاطع مردم باشد. باید از عملکردی که منجر به قطع امید مجددِ ملت شود اجتناب کرد...

و البته قطعاً این موضوع، یک فرآیند دو طرفه در تعامل ملّت و دولتمردان خواهد بود. باید با واقع بینی اذعان کرد که: ایجاد تغییر سریع در نابسامانیهای وضع موجود کشور و جبران خسارتهای ناشی از سوء مدیریتها؛ کار سختی است و زمانبر خواهد بود. باید تحمل و همراهی کرد. باید صبور بود و صبوری را توصیه کرد. باید از وقایع بعد از خرداد ۷۶ تا خرداد ۸۴ درس گرفت. باید از افراط و تفریط ها ممانعت کرد. باید گامها را سنجیده و اصولی برداشت. گامهای بزرگ و انتظاراتِ رویایی، در کوتاه مدت قابل دست یابی نخواهد بود. باید از تحمیل فشارهای روانی و قراردادنِ دولتمردان در محذورات پرهیز کرد.

نباید تحت تأثیر جوّی احساسی، از بزرگانِ جبهه اصلاح و اعتدال - که شرایط را بهتر از ما رصد میکنند- عبور کرد و جلو زد. نباید با رفتارهای نپخته و نسنجیده، حلاوت این پیروزیِ توأم با شکوه و وقار را کم کرد. تداوم این مشی اصلاح طلبانه، فقط با چاشنیِ اعتدال و عقلانیت میسر خواهد بود. مبادا بگذاریم که این مسیرِ درست با القای شائبه های متوهّمانه ، ملوّث گردد ...این کامیابی شیرین، گوارایتان باد.