احسان مجیدی

اولین بار که نمایشنامه رویای ماه را مطالعه کردم، به پهنای صورت اشک ریختم. نه اینکه متن غم انگیز باشد، نه. اتفاقا متن سرشار از تخیل و فانتزی و کمدی‌های موقعیت بود، به حال دنیا، به حال ساکنینش و به حال کودکان جنگ زده گریه کردم. به حال کودکان سوری، عراقی، یمنی، فلسطینی، افغان و تمام کودکان جنگ زده و آواره اشک ریختم. کودکانی که ندانسته و بی‌گناه در آتش جنگی می‌سوزند که خودخواهی‌های بزرگانشان برپا کرده است.

هزاران تصویر از بی‌پناهی‌های کودکان در رسانه‌های جهان کار شده، تصاویری که داغ دل همه نوع بشر شده‌اند، از «آیلان» کردی سه ساله بر لب دریای مدیترانه تا «عمران» سوری که بهت و حیرتش در نگاه به دوربین‌ها، دنیای را در بهت و حیرت فرو برد. شاید مفهوم کریه جنگ برای کودکان چندان ملموس نباشد و نهایت تلقی آن‌ها از جنگ همان درگیری‌های کودکانه با هم‌سالان خود باشد اما با مفهوم صلح با توجه به فطرت پاک‌ و صلح‌طلبشان بیشتر آشنا هستند.  

باید کودکان را برای صلح پرورش داد و با عواقب جنگ آشنا کرد و امیدوار بود از رهگذر این آشنایی، مردمان این کره خاکی آینده بهتری تجربه کنند، آینده ای بدون جنگ و خونریزی و آوارگی. یا حداقل آینده‌ای که کودکانش را با هر حیلت و ترفندی از جنگ و خونریزی دور نگه دارد. همه باید در صلح‌آموزی کودکان سهیم باشیم و هنرمندان البته سهیم‌تر. من تلاشم در نمایش «رویای ماه» این است که با کودکان به ستیز جنگ بروم و البته با سلاح فرهنگ. رویای ماه نمایشی است برای همه ی کودکان در هر سرزمینی که سکونت دارند. نمایشی شاد و ساده که آنها را می‌خنداند اما به آنها می‌آموزد که جنگ نفرت انگیز است. نمایشی است سرشار از لحظات کمدی، اما کودکان را به تفکر وا می‌دارد و افکارشان را به سمت صلح و نوع دوستی سوق می‌دهد. نمایشی است در رد طمع و زیاده خواهی و انحصارطلبی، اما برای کودکان و با زبان کودکان.

این آموزش را نه به عنوان کارگردان این نمایش بلکه در مقام یک انسان مسوول و نگران به همه توصیه می‌کنم و علاقه مندم که کودکان بیشتری در دوره کوتاه اجرای نمایش در تهران (تا مرداد ماه، تالار هنر ساعت ۲۰) از این نمایش دیدن کنند. این نمایش پيشكش ايست از جانب من به کودکان سرزمین نازنینم ایران. سرزمینی که طعم تلخ جنگ را ما کودکان دهه‌های 60 با همه وجود به یاد و خاطر داریم. موشک‌‌هایی که هنوز در گوش بسیاری از ما صدا هنوز با صدای بسیار به نقطه‌ای از جغرافیای ایران برخورد می‌کنند و دل‌های بسیاری را عزادار. نمی‌دانم اما شاید اگر صدام هم در کودکی با مفهوم سفید صلح آشنا می‌شد شاید در بزرگسالی‌ مفهوم آتشین جنگ را تجربه نمی‌کرد. نباید از یاد برد که آموزش و انتقال مفهوم نوع دوستی  اگر از دوران کودکی و البته به درستی صورت گیرد، جهان تاوان کمتری برای خودخواهی ها خواهد داد. هنر این میان همان ابزاری است که برای این انتقال بهترین نوع است و آنچه در سالن نمایش برای کودک و در افکار او بنیان نهاده می‌شود قطعا عمیق‌ترین گزاره‌های ذهنش را در بزرگسالی تشکیل خواهد داد. امیدم این است که در رویای ماه حتی یک کودک را از میان خیل کودکان تماشاگر با صلح آشنا کنم تا شاید به اندازه همان یک کودک جهان جای بهتری برای آیندگان باشد.

بهار نیوز