تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۵/۳۰ ساعت ۱۵:۴۶
کد مطلب : ۱۳۵۴۵۳
بِرَندهای روحانی
محمد توکلی
رییس‌جمهور روحانی در نطق پایانی‌اش در دفاع از کابینه دوازدهم گفت: «برخی از وزیران دولت در سطح جهان برند هستند» اشاره روحانی به ظریف و زنگنه بود که یکی در حوزه سیاست خارجی و دیگر در بخش نفت و انرژی در چهار سال گذشته بیشترین کمک و یاری را به دولت اعتدال رسانده‌اند. فقط کافی‌ست که برای چند لحظه تصور کنیم که اگر دولت روحانی ظریف نداشت و یا زنگنه را به عنوان وزیر نفت در کنار خود نمی‌دید. آن گاه چه می‌شد؟ آیا دیگر خبری از برجام و قراردادهای نفتی بود؟
آیا اگر بازوی استوار دیپلماسی نظام به واسطه حضور دیپلمات برجسته‌ای چون محمد جواد ظریف تقویت نشده بود امروز باز هم شاهد آن بودیم که قدرت‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای برای سامان یافتن بحران‌های منطقه‌ای دست نیاز به سوی ایران دراز کنند؟ برخی در مواجهه با این نقاط قوت حضور ظریف در رأس دستگاه سیاست خارجی سریعاً می‌گویند که مذاکرات هسته‌ای و به تبع آن برجام تصمیم نظام بود و نقش آفرینی منطقه‌ای ایران نیز حاصل توانمندی‌های نظامی کشورمان است.
این پاسخ‌ها به نوعی درست است اما تنها بیان بخشی از واقعیات است. آری، مذاکرات هسته‌ای از پیش از آغاز به کار این دولت و با اذن رهبری نظام شروع شده بود اما سوال: آیا دیگرانی که قبل از ظریف بودند توانستند از این فرصتی که مقامات ارشد نظام در عرصه دیپلماسی فراهم آورده بودند استفاده کنند و قدم از قدم برداشتند؟
قطعا توانمندی‌های دفاعی و حضور سرداران نظامی ایران در تحولات منطقه‌ای نقشی اساسی در تقویت جایگاه کشورمان در خاورمیانه دارد اما آیا این نقش آفرینی به بال دیپلماسی نیازی ندارد؟ به واقع اگر برجام نبود و کشورمان همچنان کشوری منزوی و تهدیدی برای صلح و امنیت جهانی شناخته می‌شد باز هم شاهد تمایل قدرت‌های جهانی برای همکاری‌های سیاسی و نظامی با ایران برای فرو نشاندن بحران‌های به وجود آمده در منطقه بودیم؟
یا در حوزه انرژی اگر نام بیژن زنگنه که در سطح جهان برندی شناخته شده در این بخش است در وزارت نفت ایران دیده نمی‌شد امیدی به استفاده حداکثری از گشایش‌های برجامی در بخش نفت و گاز وجود داشت؟ مگر جذب سرمایه و فناوری که مهم‌ترین نیاز اقتصاد امروز ایران است شوخی است که تصور کنیم هر فردی توان چنین کاری را دارد؟!
این برند زنگنه بود که در اوپک ایران را در طرح کاهش تولید نفت استثنا کرد، در فرصتی اندک و حیرت آور جایگاه کشورمان در بازار نفت را به جایگاه گذشته بازگرداند و سیل سرمایه‌های خارجی به علاوه فناوری‌های نو را به حوزه انرژی ایران سرازیر کرد. اگر به واقع به دنبال توانمندی‌های داخلی هستیم قدر برندهای انسانی کشورمان را باید بیشتر از گذشته بدانیم.
رییس‌جمهور روحانی در نطق پایانی‌اش در دفاع از کابینه دوازدهم گفت: «برخی از وزیران دولت در سطح جهان برند هستند» اشاره روحانی به ظریف و زنگنه بود که یکی در حوزه سیاست خارجی و دیگر در بخش نفت و انرژی در چهار سال گذشته بیشترین کمک و یاری را به دولت اعتدال رسانده‌اند. فقط کافی‌ست که برای چند لحظه تصور کنیم که اگر دولت روحانی ظریف نداشت و یا زنگنه را به عنوان وزیر نفت در کنار خود نمی‌دید. آن گاه چه می‌شد؟ آیا دیگر خبری از برجام و قراردادهای نفتی بود؟
آیا اگر بازوی استوار دیپلماسی نظام به واسطه حضور دیپلمات برجسته‌ای چون محمد جواد ظریف تقویت نشده بود امروز باز هم شاهد آن بودیم که قدرت‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای برای سامان یافتن بحران‌های منطقه‌ای دست نیاز به سوی ایران دراز کنند؟ برخی در مواجهه با این نقاط قوت حضور ظریف در رأس دستگاه سیاست خارجی سریعاً می‌گویند که مذاکرات هسته‌ای و به تبع آن برجام تصمیم نظام بود و نقش آفرینی منطقه‌ای ایران نیز حاصل توانمندی‌های نظامی کشورمان است.
این پاسخ‌ها به نوعی درست است اما تنها بیان بخشی از واقعیات است. آری، مذاکرات هسته‌ای از پیش از آغاز به کار این دولت و با اذن رهبری نظام شروع شده بود اما سوال: آیا دیگرانی که قبل از ظریف بودند توانستند از این فرصتی که مقامات ارشد نظام در عرصه دیپلماسی فراهم آورده بودند استفاده کنند و قدم از قدم برداشتند؟
قطعا توانمندی‌های دفاعی و حضور سرداران نظامی ایران در تحولات منطقه‌ای نقشی اساسی در تقویت جایگاه کشورمان در خاورمیانه دارد اما آیا این نقش آفرینی به بال دیپلماسی نیازی ندارد؟ به واقع اگر برجام نبود و کشورمان همچنان کشوری منزوی و تهدیدی برای صلح و امنیت جهانی شناخته می‌شد باز هم شاهد تمایل قدرت‌های جهانی برای همکاری‌های سیاسی و نظامی با ایران برای فرو نشاندن بحران‌های به وجود آمده در منطقه بودیم؟
یا در حوزه انرژی اگر نام بیژن زنگنه که در سطح جهان برندی شناخته شده در این بخش است در وزارت نفت ایران دیده نمی‌شد امیدی به استفاده حداکثری از گشایش‌های برجامی در بخش نفت و گاز وجود داشت؟ مگر جذب سرمایه و فناوری که مهم‌ترین نیاز اقتصاد امروز ایران است شوخی است که تصور کنیم هر فردی توان چنین کاری را دارد؟!
این برند زنگنه بود که در اوپک ایران را در طرح کاهش تولید نفت استثنا کرد، در فرصتی اندک و حیرت آور جایگاه کشورمان در بازار نفت را به جایگاه گذشته بازگرداند و سیل سرمایه‌های خارجی به علاوه فناوری‌های نو را به حوزه انرژی ایران سرازیر کرد. اگر به واقع به دنبال توانمندی‌های داخلی هستیم قدر برندهای انسانی کشورمان را باید بیشتر از گذشته بدانیم.
