تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۲/۲۳ ساعت ۲۱:۵۴
کد مطلب : ۱۵۰۰۲۶
ناامیدی بِه زِ امید واهی
داریوش احمدیان
اسحاق جهانگیری، معاون اول دولت اعتدال می‌گوید: گروهی می‌خواهند شرایط امروز و آینده کشور را بحرانی جلوه دهند. او می‌گوید کشور بیشتر از آنکه با مشکلات روبرو باشد با بزرگنمایی مشکلات روبرو است. پیش از جهانگیری نیز رئیس‌جمهور و برخی دیگر از مقامات دولتی در سخنان مشابهی در مذمت ناامیدی سخن‌ها گفتند و همگان را به فردای پرامید بشارت دادند. بخشی از اظهارات این چنینی مسئولان دولت اعتدال به رقبای آنان بازمی‌گردد که به طور طبیعی در تلاشند با برجسته‌سازی مشکلات موجود در کشور دولت مستقر را ناکارآمد جلوه دهند. همان رفتار و گفتاری که وقتی مسئولان دولت فعلی بیرون از دولت بودند نسبت به دولت وقت روا می‌داشتند.
بخشی از چنین اقداماتی کاملاً طبیعی است و می‌توان آن را ذیل رقابت‌های جناح‌های مختلف برای کسب قدرت سیاسی درک کرد. اما مشکل از آنجا شروع می‌شود که مسئولان دولت اعتدال در حال تعمیم این موضوع به هر انتقاد و بیان مشکلی هستند. تاکید غیرمتعارف بر کلیدواژه «امید» که در سخنان مقامات ارشد دولتی به وضوح قابل مشاهده است وضعیتی را رقم زده است که برخی به این تصور نادرست دامن می‌زنند که هر چه اشکالات و بحران‌ها کمتر بیان شود بهتر است و در این صورت میزان امیدواری به آینده بیشتر و بیشتر می‌شود. این در حالی است که اتفاقا امید واهی هنگامی که پس از چندی با عیان شدن واقعیت همراه می‌شود می‌تواند بسیار بسیار بیشتر از ناامیدی و پذیرش بحران‌ها سبب شکست روحی و روانی در جامعه شود. واقعیت آن است که گام اول برای حل هر بحران کوچک یا بزرگی پذیرش وجود داشتن آن است. هنگامی که همواره دولت تاکید بر کتمان واقعیات تلخ دارد و راه‌حل‌های مُسکّن را به پذیرش راه حل‌های کارشناسی شده‌ترجیح می‌دهد چگونه می‌توان امیدی به بهبود شرایط داشت؟!
نکته جالب توجه دیگر در این گونه سخنان روحانی، جهانگیری و دیگر مسئولان ارشد این است که اتفاقا همین افراد تا همین چند ماه پیش و به عنوان مثال در برنامه ششم توسعه از چند اَبَرچالش موجود در کشور سخن گفتند و راه حل عبور از این بحران‌ها را اجماع در سطوح عالی نظام و گفتگوی ملی با اقشار مختلف جامعه می‌دانستند؛ حال چه شده است که به یکباره گفتن از مشکلات و چالش‌ها کاشتن بذر ناامیدی نام گرفته است؟ ! به طور خلاصه می‌توان گفت که ظاهراً با به بن‌بست رسیدن پروژه گفتگوی ملی برای یافتن راه حل عبور از مشکلات مقامات دولتی نیز‌ترجیح داده‌اند همان راه قدیمی را بروند و با پنهان‌سازی مشکلات به خیال خود به جامعه امید تزریق کنند؛ یک امید واهی
بخشی از چنین اقداماتی کاملاً طبیعی است و می‌توان آن را ذیل رقابت‌های جناح‌های مختلف برای کسب قدرت سیاسی درک کرد. اما مشکل از آنجا شروع می‌شود که مسئولان دولت اعتدال در حال تعمیم این موضوع به هر انتقاد و بیان مشکلی هستند. تاکید غیرمتعارف بر کلیدواژه «امید» که در سخنان مقامات ارشد دولتی به وضوح قابل مشاهده است وضعیتی را رقم زده است که برخی به این تصور نادرست دامن می‌زنند که هر چه اشکالات و بحران‌ها کمتر بیان شود بهتر است و در این صورت میزان امیدواری به آینده بیشتر و بیشتر می‌شود. این در حالی است که اتفاقا امید واهی هنگامی که پس از چندی با عیان شدن واقعیت همراه می‌شود می‌تواند بسیار بسیار بیشتر از ناامیدی و پذیرش بحران‌ها سبب شکست روحی و روانی در جامعه شود. واقعیت آن است که گام اول برای حل هر بحران کوچک یا بزرگی پذیرش وجود داشتن آن است. هنگامی که همواره دولت تاکید بر کتمان واقعیات تلخ دارد و راه‌حل‌های مُسکّن را به پذیرش راه حل‌های کارشناسی شده‌ترجیح می‌دهد چگونه می‌توان امیدی به بهبود شرایط داشت؟!
نکته جالب توجه دیگر در این گونه سخنان روحانی، جهانگیری و دیگر مسئولان ارشد این است که اتفاقا همین افراد تا همین چند ماه پیش و به عنوان مثال در برنامه ششم توسعه از چند اَبَرچالش موجود در کشور سخن گفتند و راه حل عبور از این بحران‌ها را اجماع در سطوح عالی نظام و گفتگوی ملی با اقشار مختلف جامعه می‌دانستند؛ حال چه شده است که به یکباره گفتن از مشکلات و چالش‌ها کاشتن بذر ناامیدی نام گرفته است؟ ! به طور خلاصه می‌توان گفت که ظاهراً با به بن‌بست رسیدن پروژه گفتگوی ملی برای یافتن راه حل عبور از مشکلات مقامات دولتی نیز‌ترجیح داده‌اند همان راه قدیمی را بروند و با پنهان‌سازی مشکلات به خیال خود به جامعه امید تزریق کنند؛ یک امید واهی
