نماینده سراوان؛ قاعده یا استثنا؟

 به بیان دیگر آیا ما شاهد اتفاقی استثنایی بوده‌ایم که باید علت و ریشه به وقوع پیوستن آن را در این فرد خاص جست‌وجو کرد و یا این رخداد ناموجه مسئله‌ای فراگیر بوده و به یک معنا اتفاق تازه‌ و عجیبی رخ نداده است؟ برای پاسخ به این پرسش خوب است به نوع مواجهه مجلس با اتفاقی که از سوی نماینده سراوان رقم خورد با دقت بیشتری توجه نشان دهیم. اکثریت قریب به اتفاق نمایندگان مجلس، جدا از آن که ذیل کدام جناح سیاسی تقسیم‌بندی شوند در ابتدای امر یک صدا از همکار خود حمایت کردند؛ این حمایت تا آن جا پیش رفت که حتی طرح استیضاح وزیر امور اقتصاد و دارایی نیز به شکل جدی مطرح شد.

رییس مجلس که یکی از نیروهای سیاسی مدعی عقلانیت و اعتدال در کشور است نیز به جای بررسی دقیق موضوع از همان ابتدا بر برخورد با افشاگر این رفتار زشت و نه مرتکب این عمل ناپسند تاکید داشت تا نشان دهد در بزنگاه‌هایی این چنین به ورطه بی سیاستی و فقدان تدبیر می‌افتد.نکته جالب توجه در رفتار نمایندگان در مواجهه با این پرونده هم هم‌زمانی آن با از دست رفتن کودکانی در همان استانی بود که نماینده مورد اشاره می‌باید نماینده مردم آن باشد. نمایندگان مجلس بی توجه به آن آتش‌سوزی هولناک در مدرسه‌ای در سیستان و بلوچستان و از دست رفتن دخترکانی معصوم تمام تلاش خود را به کار بستند که تنها از همکار خود دفاع کنند و بعید نیست به دلیل آن که آنقدر درگیر همراهی با نماینده سراوان بودند آن خبر مهم در آن روز اصلا به گوش‌شان هم نخورده باشد.

با کنار هم قرار دادن چنین رفتاری از کلیت مجلس و چنان رفتاری از یک نماینده می‌توان به این نتیجه رسید که آنچه شاهدش بودیم نه یک اتفاق استثنایی بلکه رویه‌ای همیشگی در میان مسئولانی است که هنگام انتخابات خود را «نوکر مردم» می‌نامند و هنگامی که سوار بر اسب مراد می‌شوند و بر کرسی قدرت تکیه می‌زنند دیگر نه مردم را می‌شناسند و نه وعده‌هایشان را به خاطر می‌آورند. گواه این ادعا نیز چند نمونه از ویدئوهایی است که در همین روزهای اخیر در فضای مجازی منتشر شده است. ویدئوهایی از رفتار زننده مسئولان با مردم که نشان‌گر آن است که چنین مسئله‌ای که می‌توان آن را «بحران اخلاقی حکمرانان» نام نهاد تنها متعلق به یک جناح و یک قوه و یک شخص نیست بلکه تبدیل به موضوعی فراگیر شده است.

اگر به دنبال ریشه بداخلاقی‌ها در جامعه هستیم بیش و پیش از هر اقدامی می‌باید در رفتار و گفتار مسئولان دقت کنیم که چگونه با بداخلاقی‌ها و بی‌ادبی‌هایی که ظاهرا در میان آنان تبدیل به سکه رایج شده است فضا را به سمت و سوی ترویج بداخلاقی در جامعه می‌برند که سعدی شیرین سخن گفت:
«اگـر ز بـاغ رعـیت ملـک خـورد سـیبـی   / بـرآورند غـلامان او درخـت از بـیخ»