تاریخ انتشار : ۱۳۹۸/۰۲/۲۸ ساعت ۱۲:۰۳
کد مطلب : ۱۷۷۸۱۴
لزوم توجه به جشن‌ها و افسانه‌های ایرانی
زریر عباسی
کارشناس ارشد ایرانشناسی
به جز طیفی خاص در بین مسئولان كشور، بعید است در جامعه امروز ما کسی باشد که در ضرورت شاد داشتن جامعه و مردم تردید داشته باشد. افزایش فشارهای خارجی که موجب افزایش زحمت و مشکلات روزمره مردم شده سبب شده جامعه بیش از هر زمانی نیازمند شادی، نشاط و امید به آینده باشد. یکی از راههای ترویج نشاط و امید، احیای جشن‌ها و مراسم شادمانی عمومی است که در سنت ایرانی ما وجود دارد. چه اشکالی دارد که جشن‌های ایرانی مانند: تیرگان یا جشن آبریزان (که یادبود پرتاب تیر توسط آرش کمانگیر است)، مهرگان یا جشن آغاز فصل مهر (که این جشن مصادف با ولادت امیر المومنین به سال شمسی نیز هست)، جشن سده، جشن اسپندگان (که جشن عشق به زن و زمین و زندگی است)ترویج شود و نهادینه شود و در تقویم رسمی کشور جای گیرد؟ ! چرا مسئولین فرهنگی در برابر اشاعه جشن‌های غربی مثل کریسمس، هالووین، ولنتاین و. . . سکوت کرده و کاری نمی‌کنند؟ !
آیا ترویج جشن‌های غربی که نشان از غربزدگی و خودباختگی جامعه و جوانان است بهتر از ترویج جشن‌های ایرانی است؟ ! باید دانست که فرهنگ ایرانی و فرهنگ اسلامی یک نوع از تفسیر از هستی هستند فرهنگ ایرانی تفسیرش از هستی ثنویت آسمانی است و اسلام تفسیرش توحید الهی است. در واقع توحید صورت تکامل یافته همان ثنویت است و این هر دو تفسیر، به دنبال ایجاد نمایی در اقلیم درون ذات هستند و لذا در برابر تفسیر از هستی غربی قرار می‌گیرند که تفسیرش غیر آسمانی است، محور تفسیر تمدن غرب از هستی در عصر یونان و روم باستان، کاسموس و در دوره مدرنیته اومانیسم است، و هر دوی اینها در پی ایجاد نمایی در اقلیم برون ذات می‌باشند. به هر روی‌ترویج جشن‌های ایرانی بسیار بهتر و لااقل کم خطرتر و کم ضررتر از جشن‌های غربی است.
دومین مساله مهم ضرورت توجه به اساطیر و افسانه‌های ایرانی است. متاسفانه در خصوص افسانه‌ها و اساطیر ایرانی، اندیشمندان ما به شدت کم کار کرده‌اند. و در سینما و تلوزیون ما هم بسیار بسیار کم کار شده است. همه ما شاهدیم که حجم انبوهی از سریال‌های کره‌ای که برخاسته از افسانه‌های آن کشور است از رسانه ملی ما پخش می‌شود و هواخواهان بسیاری هم دارد؛ ولی دریغ از یک سریال ایرانی که برخاسته از اساطیر و افسانه‌ها و حماسه‌های ایرانی باشد!
آیا واقعا اگر ما بر اساس اساطیر خود و البته با همنوا کردن آنان با دین و اسلاممان و شرایط فعلی جامعه، فیلم و سریالی بسازیم ضررش بیشتر است یا نمایش دادن فیلم و سریال‌های کره‌ای که بر اساس افسانه‌های بیگانه با دین و ایمان شکل گرفته است؟! (متاسفانه ساخت فیلم و سریال بر اساس اساطیر ایرانی که جای خود دارد ما حتی یک سریال راجع به کوروش ذوالقرنین به عنوان یک شخصیت ایرانی مورد احترام در قرآن کریم و کتاب مقدس یهویان و مسیحیان هم نساخته‌ایم!). البته جا دارد پیشنهاد دهیم که نهادهای فرهنگی نظیر بنیاد ایرانشناسی و یا بنیاد دائره المعارف بزرگ اسلامی شایسته است دست به تدوین دانشنامه اساطیر و افسانه‌های ایرانی بزنند که بسیار ضروری و مورد نیاز فرهنگ ایران است.
سومین مساله که به اختصار بگوییم این است که در مجلس فوریت طرحی تصویب شد که هر کس به ادیان و اقوام ایرانی توهین کند باید مجازات شود. این طرح خوبی است. اما آیا نباید با توهین کنندگان به زبان فارسی و بزرگان آن برخورد کرد؟! متاسفانه فضای مجازی پر است از وبلاگها و وبسایت هایی که متعلق به برخی پان‌های قومیتی است که بدترین توهین‌ها را به زبان فارسی و بزرگان آن و به ویژه به فردوسی می‌کنند. آیا نباید برای این توهین‌ها چاره‌ای اندیشید؟ ! آیا این توهین‌ها رواست؟ ! امیدواریم نمایندگان محترم مجلس علاوه بر تعیین مجازات برای توهین کنندگان به ادیان و اقوام ایرانی به توهین کنندگان به زبان فارسی و بزرگان آن نیز مجازات تعیین کنند چرا که احترام باید متقابل و دوسویه باشد که اگر اینگونه نباشد می‌شود توهین و بی احترامی متقابل.
در پایان امیدواریم که مسئولین کشور جشن نوروز سال 1400 را که آغاز قرن جدید شمسی است با حضور سران کشورهای حوزه فرهنگ ایرانی در ایران عزیزمان برگزار کنند که ان شاء الله این جشن مقدمه‌ای باشد برای تاسیس کنفدراسیون کشورهای حوزه تمدنی نوروز. و نیز حال که سخن از حذف چهار صفر از پول ملی است بهتر است که بجای تومان که نامی مغولی است و ریال که نامی اسپانیولی است، نامی ایرانی، مثلا دریک که یکی از قدیمی‌ترین واحدهای پولی جهان است، برای پول ملی خود انتخاب کنیم.
کارشناس ارشد ایرانشناسی
به جز طیفی خاص در بین مسئولان كشور، بعید است در جامعه امروز ما کسی باشد که در ضرورت شاد داشتن جامعه و مردم تردید داشته باشد. افزایش فشارهای خارجی که موجب افزایش زحمت و مشکلات روزمره مردم شده سبب شده جامعه بیش از هر زمانی نیازمند شادی، نشاط و امید به آینده باشد. یکی از راههای ترویج نشاط و امید، احیای جشن‌ها و مراسم شادمانی عمومی است که در سنت ایرانی ما وجود دارد. چه اشکالی دارد که جشن‌های ایرانی مانند: تیرگان یا جشن آبریزان (که یادبود پرتاب تیر توسط آرش کمانگیر است)، مهرگان یا جشن آغاز فصل مهر (که این جشن مصادف با ولادت امیر المومنین به سال شمسی نیز هست)، جشن سده، جشن اسپندگان (که جشن عشق به زن و زمین و زندگی است)ترویج شود و نهادینه شود و در تقویم رسمی کشور جای گیرد؟ ! چرا مسئولین فرهنگی در برابر اشاعه جشن‌های غربی مثل کریسمس، هالووین، ولنتاین و. . . سکوت کرده و کاری نمی‌کنند؟ !
آیا ترویج جشن‌های غربی که نشان از غربزدگی و خودباختگی جامعه و جوانان است بهتر از ترویج جشن‌های ایرانی است؟ ! باید دانست که فرهنگ ایرانی و فرهنگ اسلامی یک نوع از تفسیر از هستی هستند فرهنگ ایرانی تفسیرش از هستی ثنویت آسمانی است و اسلام تفسیرش توحید الهی است. در واقع توحید صورت تکامل یافته همان ثنویت است و این هر دو تفسیر، به دنبال ایجاد نمایی در اقلیم درون ذات هستند و لذا در برابر تفسیر از هستی غربی قرار می‌گیرند که تفسیرش غیر آسمانی است، محور تفسیر تمدن غرب از هستی در عصر یونان و روم باستان، کاسموس و در دوره مدرنیته اومانیسم است، و هر دوی اینها در پی ایجاد نمایی در اقلیم برون ذات می‌باشند. به هر روی‌ترویج جشن‌های ایرانی بسیار بهتر و لااقل کم خطرتر و کم ضررتر از جشن‌های غربی است.
دومین مساله مهم ضرورت توجه به اساطیر و افسانه‌های ایرانی است. متاسفانه در خصوص افسانه‌ها و اساطیر ایرانی، اندیشمندان ما به شدت کم کار کرده‌اند. و در سینما و تلوزیون ما هم بسیار بسیار کم کار شده است. همه ما شاهدیم که حجم انبوهی از سریال‌های کره‌ای که برخاسته از افسانه‌های آن کشور است از رسانه ملی ما پخش می‌شود و هواخواهان بسیاری هم دارد؛ ولی دریغ از یک سریال ایرانی که برخاسته از اساطیر و افسانه‌ها و حماسه‌های ایرانی باشد!
آیا واقعا اگر ما بر اساس اساطیر خود و البته با همنوا کردن آنان با دین و اسلاممان و شرایط فعلی جامعه، فیلم و سریالی بسازیم ضررش بیشتر است یا نمایش دادن فیلم و سریال‌های کره‌ای که بر اساس افسانه‌های بیگانه با دین و ایمان شکل گرفته است؟! (متاسفانه ساخت فیلم و سریال بر اساس اساطیر ایرانی که جای خود دارد ما حتی یک سریال راجع به کوروش ذوالقرنین به عنوان یک شخصیت ایرانی مورد احترام در قرآن کریم و کتاب مقدس یهویان و مسیحیان هم نساخته‌ایم!). البته جا دارد پیشنهاد دهیم که نهادهای فرهنگی نظیر بنیاد ایرانشناسی و یا بنیاد دائره المعارف بزرگ اسلامی شایسته است دست به تدوین دانشنامه اساطیر و افسانه‌های ایرانی بزنند که بسیار ضروری و مورد نیاز فرهنگ ایران است.
سومین مساله که به اختصار بگوییم این است که در مجلس فوریت طرحی تصویب شد که هر کس به ادیان و اقوام ایرانی توهین کند باید مجازات شود. این طرح خوبی است. اما آیا نباید با توهین کنندگان به زبان فارسی و بزرگان آن برخورد کرد؟! متاسفانه فضای مجازی پر است از وبلاگها و وبسایت هایی که متعلق به برخی پان‌های قومیتی است که بدترین توهین‌ها را به زبان فارسی و بزرگان آن و به ویژه به فردوسی می‌کنند. آیا نباید برای این توهین‌ها چاره‌ای اندیشید؟ ! آیا این توهین‌ها رواست؟ ! امیدواریم نمایندگان محترم مجلس علاوه بر تعیین مجازات برای توهین کنندگان به ادیان و اقوام ایرانی به توهین کنندگان به زبان فارسی و بزرگان آن نیز مجازات تعیین کنند چرا که احترام باید متقابل و دوسویه باشد که اگر اینگونه نباشد می‌شود توهین و بی احترامی متقابل.
در پایان امیدواریم که مسئولین کشور جشن نوروز سال 1400 را که آغاز قرن جدید شمسی است با حضور سران کشورهای حوزه فرهنگ ایرانی در ایران عزیزمان برگزار کنند که ان شاء الله این جشن مقدمه‌ای باشد برای تاسیس کنفدراسیون کشورهای حوزه تمدنی نوروز. و نیز حال که سخن از حذف چهار صفر از پول ملی است بهتر است که بجای تومان که نامی مغولی است و ریال که نامی اسپانیولی است، نامی ایرانی، مثلا دریک که یکی از قدیمی‌ترین واحدهای پولی جهان است، برای پول ملی خود انتخاب کنیم.
