تبعات خطرناك قرار دادن مردم در مقابل هم

گروه سیاسی: در دو دهه اخیر یکی از پر تکرارترین هشدار مطرح شده از سوی فعالان سیاسی و جامعه‌شناسان مربوط به مسئله و بحران تعمیق شکاف‌های اجتماعی بوده است.

شکاف‌هایی که مصداق‌های روشنی از آن را می‌توان در این سال‌ها در تقابل‌های میان جریان رسمی و گروه‌هایی از مردم در حوزه سبک زندگی، حجاب، موسیقی و... مشاهده کرد. از سویی دیگر و در چند سال اخیر موضوعی دیگر نیز به فهرست هشدارها خطاب به ساختار حکمرانی کشور افزوده شده و آن نگرانی از سوریه‌سازی مناسبات اجتماعی و سیاسی در ایران است.

هشداردهندگان در این ارتباط بر این باور هستند که عدم توجه به مطالبات اکثریت و قرار گرفتن تصمیمات بر مبنای خواسته‌های اقلیت در میان مدت سبب انسداد سیاسی و پس از آن به رو در رو قرار گرفتن مردم در برابر هم منتهی خواهد شد و این همان نقطه‌ای است که ریشه بحران فراگیر و جنگ داخلی در سوریه نیز بوده است. در کنار این دو مورد در یک سال گذشته با موضوع تحریم‌ها و افزایش تهدیدات خارجی نیز مواجه بوده‌ایم. مسئله‌ای که می‌بایست در یک شرایط طبیعی سبب تصمیماتی می‌شد که انسجام ملی را گسترش می‌داد اما آنچه در عمل شاهد بوده‌ایم تلاش برای ایجاد وحدت دستوری و اتحاد نمایشی بوده است که در عمل هم نتوانسته کمکی به فراگیر شدن اتحاد ملی کند.

حال با کنار هم قرار دادن این سه مورد که شرح مختصری از آن گفته آمد می‌توان به این نتیجه رسید که وضعیتی که در آن مردم علیه مردم شوند فاصله چندانی با ما ندارد و بی توجهی به مطالبات حداقلی که در متن جامعه مشاهده می‌شود می‌تواند سبب نزدیک‌تر شدن بیشتر از پیش به چنین بحران فراگیر اجتماعی شود. آنچه در روزهای اخیر در موضوعاتی همچون درگیری یک راننده اسنپ با دختری در موضوع حجاب یا ماجرای سد لفور و یا از این دو نگران‌کننده‌تر اعلام شماره‌هایی برای گزارش بد حجابی از سوی شهروندان شاهد بودیم، همه و همه نشانگر آن است که جمعی از مسئولان هنوز و هم‌چنان خطر بسیار بزرگ قرار گرفتن مردم در برابر یکدیگر را به درستی درک نکرده‌اند و به همین دلیل به جای استفاده از ابزارهایی برای ایجاد همدلی اجتماعی و گشایش‌هایی در جامعه و سیاست در پی اجرای برنامه‌هایی هستند که نتیجه آن خواسته یا ناخواسته پیچیده‌تر شدن روابط متقابل مردم و قدرت رسمی خواهد شد و در نهایت وضعیت مردم علیه مردم را ایجاد خواهد کرد.