در اهمیت «صداقت»

محمد توکلی
در مخالفت و موافقت با تصمیم نظام درباره افزایش قیمت بنزین اظهارنظرهای مختلفی مطرح شده و می‌شود. برخی بر لزوم تدریجی بودن این اقدام تاکید دارند، گروهی نسبت به تاثیر مستقیم این تصمیم بر افزایش قیمت‌ها نگران هستند، بعضی نسبت به چگونگی هزینه منابع حاصل از افزایش قیمت بنزین پرسش و ابهام‌هایی جدی را مطرح کرده‌اند و گروهی نیز با رویکردی حقوقی به بررسی این تصمیم اقتصادی پرداخته‌اند. در خصوص جایگاه شورای عالی هماهنگی اقتصادی در قانون اساسی و قوانین موضوعه پرسش‌هایی را مطرح کرده‌اند.

اما شاید بتوان در کنار این موارد از زاویه‌ای دیگر نیز به آنچه گذشت نگریست. بنا بر آنچه دولتمردان مطرح کرده‌اند علت «اصلاح قیمت سوخت» به دست آوردن منابع لازم برای پرداخت کمک هزینه معیشتی به هیجده میلیون خانوار (حدود شصت میلیون نفر) بوده است و مطابق آنچه رییس‌جمهور می‌گوید ریالی از این منابع به خزانه دولت نخواهد رفت. پرسش اساسی این است که آیا جامعه چنین توجیهی را می‌پذیرد؟ 

به راستی چند درصد مردم باور می‌کنند که تمامی منابع مالی حاصل از افزایش قیمت بنزین به خانوارهای مورد نظر در اقشار ضعیف و متوسط جامعه اختصاص داده خواهد شد؟ آنچه از سوی برخی دیگر شنیده می‌شود اما با روایت رسمی متفاوت است. آنان می‌گویند که دولت به دلیل تحریم‌ها و بی‌تدبیری‌ها منابع مالی کافی برای اداره کشور را ندارد.

از سویی دیگر دولتمردان نسبت به مقابله با مفاسد و رانت‌هایی که سبب حیف و میل منابع مالی کشور می‌شود نیز ناتوان مانده‌اند، در نتیجه دولت ساده‌ترین راه که همان دست کردن در جیب مردم است را از طریق افزایش قیمت بنزین انتخاب کرده است. این‌که کدام یک از این دو گزاره و یا ترکیبی از این دو واقعیت دارد در این‌جا محل بحث نیست، بلکه پرسشی که باید به آن اندیشید آن است که علت قابل پذیرش‌تر بودن روایت دوم نسبت به روایت رسمی در ميان مردم چیست؟!

شاید برای پاسخ به این پرسش لازم است که تصمیم‌گیران کشور کمی بی‌تعارف‌تر با خود روبرو شوند و خودشان قضاوت کنند که در همه این سال‌ها چه کرده‌اند که آنچه در هر موضوعی روایت مي‌‌کنند کمتر از روایت‌های غیر رسمی و درِ گوشی در جامعه خریدار دارد؟! اهمیت «صداقت» در حکمرانی در چنین بزنگاه‌هایی خود را نشان مي‌‌دهد.