مراسم بزرگداشت سیمین بهبهانی در اهواز

این نشست با پخش ترانه «دوباره می‌سازمت وطن» (از سروده‌های سیمین بهبهانی) و سخنان «هدی رشیدی» آغاز به کار کرد و با خوانش شعری از سیمین توسط «رضوان اسکینی» ادامه یافت. پس از آن، «حسین علیخانی» به ذکر خاطره ای از خود در دیدار با خانم سیمین بهبهانی و لحظات پر بار از بحث و گفتگو و سرشار از احساس با ایشان، پرداخت.

در ادامه برنامه، «حسین سخاوت» طی سخنرانی خود به بیان بیوگرافی این بانو و ذکر کتابهای چاپ شده ایشان پرداخت. سخاوت در خلال سخنانش، اشاره به تحول ایجاد کردن این بانو در غزل داشت و آنرا پیامد استفاده ایشان از واژه های نو و بکر دانست. به زعم و نظر وی، سیمین زنی بود که از درد و رنجهای زن ایرانی سخن می گفت؛ وزن در اشعار ایشان به عنوان یک مبارز و هنرمند به جامعه شناسانده می شود و شهامتی که در شعر ایشان موج می زند به صورتی است که اگر شاعرش نامشخص باشد انسان فکر می کند که این شعر نوشته یک مرد است. در عین حال تمامی آثار سیمین برخاسته از آلام و رنجهای دنیای زنانه خودش است با همان نگاه عاطفی زنانه اش گاه راکد گاه خروشان گاه سکوت گاه فریاد.

سخاوت افزود: «سیمین هم شاعر بود، هم هنرمند، هم مادر، هم نویسنده، هم مبارز.» پس از آن «دکتر مهرداد بهراد» با بیان اینکه مرگ یک هنرمند متفاوت است، چون سود رسانیش متفاوت است، به اهمیت تاثیر گذاری انسان در طول عمر خود پرداخت و اشاره به نوشتار زنانه سیمین که ناشی از دنیای زنانه او ست ونه جنسیت او داشت. وی همچنین در مورد تفاوت یک کنشگر سیاسی با هنرمندی که کنش اجتماعی و سیاسی دارند سخن به میان آورد. دکتر بهراد، پایان یافتن عصر غولها یعنی هنرمندان بزرگ را زنگ خطری برای جامعه می داند. چرا که به زعم وی، افراد جامعه ما بیشتر مصرف کننده هستند تا تولید کننده.

بهراد، شعر سیمین را ملغمه ای از تکنیک و شیدایی می دانست و اظهار عقیده کرد: هر هنرمندی صرف داشتن روحیه شیدایی و هنرمندی نباید خودش را بی نیاز از تمرین بداند. بلکه باید به جایی برسد که بتواند تعادلی بین تکنیک و شیدایی ایجاد کند. در خاتمه، «ایرج بندری» به بیان تحولات اجتماعی ای که از کودتای 28 مرداد سال 1332 در جامعه فرهیخته ایران و خصوصا تهران رخ داد پرداخت وبه دگرگونی‌هایی که موجب یادگیری شد اشاراتی نمود. از دید وی در آن زمان که کمتر کسی جرأت می کرد تنه به تنه کسانی همچون فریدون مشیری بزند سیمین در دهه سوم عمر خود به خلق اشعاری نو و بکر دست زد و در بین شاعران زمان خود به افتخار سربلند نمود.