تاریخ انتشار : ۱۳۹۳/۰۷/۱۵ ساعت ۱۲:۳۸
کد مطلب : ۵۷۰۵۵
مقاله وارده
سقوط «کوبانی» برای برخی‌ها اهميت ندارد!
اسماعیل حسین‌پور
گروه مقالات: در برابر چشمان بسته و خسته ی جهان شهر استراتژیک و کردنشین «کوبانی» دارد قربانی می شود، بیش از 60 روستای منطقه توسط داعش تصرف شده است و قریب به 160 هزار نفر آواره شده اند. درست مثل شنگال، مردمی دارند اسیر پلیدی ها می شوند. بیش از دو هفته است این شهر مورد هجوم داعش قرار گرفته است و مردمش همچنان با دست های تهی شهرشان را تنها نگذاشته اند، تا آخرین گلوله رزمیده اند، ایستاده اند، جان داده اند، گردن زده شده اند اما تسلیم نشده اند.
مردم کوبانی در چند صد متری مرز ترکیه و در مقابل چشمان فرزندان آرام گرفته ی «آتاترک» دارند از سرزمین شان ، از ناموس و هویت شان دفاع می کنند. نه تنها مردان که زنان آزاده ی کوبانی با مقاومت و ایثار جان شان دارند به نماد مقاومت در منطقه تبدیل می شوند. مردم مظلوم کوبانی مرگ را به سخره گرفته اند و هیچ امیدی به ائتلاف ضد داعش و میگ های در پرواز بر فراز سرشان ندارند و خوب می دانند پهپادها آنها را ازیاد برده اند. آنها آموخته اند که تنها منجی شان خداست و در راه خدا دست بر ماشه دارند و گاه چون دختر 19 ساله «بریوان» با آخرین گلوله خویش را رهانده اند تا اسیر پلیدان داعش نشوند یا چون «آرین میرکان» با عملیات انتحاری از شرف شان دفاع کرده اند و از داعشی ها نعش ها برجای گذاشته اند.
این زنان و دختران ناهراسیده از توپ و تانک و پیشرفته ترین سلاح های این خونریزها نخواسته اند و نتوانسته اند مثل زنان شنگال غافلگیر شده و به بردگی و کنیزی برده شوند. این زنان آزاده در برابر چشمان مدعیان دموکراسی و حقوق بشر، با داشتن عشق به زندگی همه شعله شده اند تا شرف شان خاکستر نشود. درست مثل ققنوس زندگی را از پس شعله ها عزیز داشته اند. آنها در جغرافیای بی کسی سند سرخ مظلومیت مردمی بی پناه هستند که مورد هجوم خونریزان دست پرورده موساد و سازمان سیا قرار گرفته اند و رهایی شان را در انتحار می بینند.
کشورهای عضو ائتلاف و به ویژه دولت ترکیه باید خوب بدانند کوبانی دروازه ی ورود داعش به ضیافت جنایت های رنگین و سنگین در منطقه است. باید بدانند تصرف کوبانی یعنی دست یابی به مرز ترکیه، یعنی جان بخشی به داعش، یعنی پایان صلح در ترکیه، کوبانی یعنی آرزو و بهار و بهشت تروریست ها، یعنی جذب نیرو، پول و سلاح بیشتر و اینها همه یعنی فردا نوبت سرزمین دیگری است تا فدا شود و آرام گرفتگان امروز که این همه جور و ستم را به تماشا نشسته اند بیش از همه، از این همه خونریزی و ویرانگری و غارت گری آسیب می بینند.
هر چند مدتی است عده ای از کوبانی آواره شده اند، پشت به سرزمین و خاطرات دیروز شان کرده اند ولی هنوز عده ای در کوبانی دارند مقاومت می کنند، ایستاده اند و امیدی به دیگران ندارند. کوبانی دارد اسیر می شود ولی تسلیم نمی شود و تاوان این برپای ایستادگی و ذلت ناپذیری مردم کوبانی، باز باروت و خون و جنایت است. هر چند نیک می دانیم در غرب سالهاست غیرت غروب کرده است و در شورای امنیت قحطی قطعنامه به نفع ملت های مظلوم است ولی کشورهای منطقه باید به یاری این ستم دیدگان و پناه جویان بشتابند.
بزرگترین خطر و خطا این است که امروز کشورهای منطقه، کوبانی را فقط متعلق به سوریه و کردها تلقی کنند و از عمق بروز فاجعه در این شهر و منطقه و جان بخشی به داعش غافل شوند. اگر ترکیه و کشورهای منطقه امنیت و اقتدارشان را می خواهند باید به یاری مردم بی پناه کوبانی بشتابند و بیش از این درنگ جایز نیست چون تصرف کوبانی برای داعش به منزله حیات دوباره است. دفاع از کوبانی می تواند یک آزمون و فرصت طلایی برای افزایش همراهی و همگرایی بین کشورهای منطقه باشد تا ثابت کنند فراتر از زبان و مذهب و نژاد مدافع مظلومان هستند.
گروه مقالات: در برابر چشمان بسته و خسته ی جهان شهر استراتژیک و کردنشین «کوبانی» دارد قربانی می شود، بیش از 60 روستای منطقه توسط داعش تصرف شده است و قریب به 160 هزار نفر آواره شده اند. درست مثل شنگال، مردمی دارند اسیر پلیدی ها می شوند. بیش از دو هفته است این شهر مورد هجوم داعش قرار گرفته است و مردمش همچنان با دست های تهی شهرشان را تنها نگذاشته اند، تا آخرین گلوله رزمیده اند، ایستاده اند، جان داده اند، گردن زده شده اند اما تسلیم نشده اند.
مردم کوبانی در چند صد متری مرز ترکیه و در مقابل چشمان فرزندان آرام گرفته ی «آتاترک» دارند از سرزمین شان ، از ناموس و هویت شان دفاع می کنند. نه تنها مردان که زنان آزاده ی کوبانی با مقاومت و ایثار جان شان دارند به نماد مقاومت در منطقه تبدیل می شوند. مردم مظلوم کوبانی مرگ را به سخره گرفته اند و هیچ امیدی به ائتلاف ضد داعش و میگ های در پرواز بر فراز سرشان ندارند و خوب می دانند پهپادها آنها را ازیاد برده اند. آنها آموخته اند که تنها منجی شان خداست و در راه خدا دست بر ماشه دارند و گاه چون دختر 19 ساله «بریوان» با آخرین گلوله خویش را رهانده اند تا اسیر پلیدان داعش نشوند یا چون «آرین میرکان» با عملیات انتحاری از شرف شان دفاع کرده اند و از داعشی ها نعش ها برجای گذاشته اند.
این زنان و دختران ناهراسیده از توپ و تانک و پیشرفته ترین سلاح های این خونریزها نخواسته اند و نتوانسته اند مثل زنان شنگال غافلگیر شده و به بردگی و کنیزی برده شوند. این زنان آزاده در برابر چشمان مدعیان دموکراسی و حقوق بشر، با داشتن عشق به زندگی همه شعله شده اند تا شرف شان خاکستر نشود. درست مثل ققنوس زندگی را از پس شعله ها عزیز داشته اند. آنها در جغرافیای بی کسی سند سرخ مظلومیت مردمی بی پناه هستند که مورد هجوم خونریزان دست پرورده موساد و سازمان سیا قرار گرفته اند و رهایی شان را در انتحار می بینند.
کشورهای عضو ائتلاف و به ویژه دولت ترکیه باید خوب بدانند کوبانی دروازه ی ورود داعش به ضیافت جنایت های رنگین و سنگین در منطقه است. باید بدانند تصرف کوبانی یعنی دست یابی به مرز ترکیه، یعنی جان بخشی به داعش، یعنی پایان صلح در ترکیه، کوبانی یعنی آرزو و بهار و بهشت تروریست ها، یعنی جذب نیرو، پول و سلاح بیشتر و اینها همه یعنی فردا نوبت سرزمین دیگری است تا فدا شود و آرام گرفتگان امروز که این همه جور و ستم را به تماشا نشسته اند بیش از همه، از این همه خونریزی و ویرانگری و غارت گری آسیب می بینند.
هر چند مدتی است عده ای از کوبانی آواره شده اند، پشت به سرزمین و خاطرات دیروز شان کرده اند ولی هنوز عده ای در کوبانی دارند مقاومت می کنند، ایستاده اند و امیدی به دیگران ندارند. کوبانی دارد اسیر می شود ولی تسلیم نمی شود و تاوان این برپای ایستادگی و ذلت ناپذیری مردم کوبانی، باز باروت و خون و جنایت است. هر چند نیک می دانیم در غرب سالهاست غیرت غروب کرده است و در شورای امنیت قحطی قطعنامه به نفع ملت های مظلوم است ولی کشورهای منطقه باید به یاری این ستم دیدگان و پناه جویان بشتابند.
بزرگترین خطر و خطا این است که امروز کشورهای منطقه، کوبانی را فقط متعلق به سوریه و کردها تلقی کنند و از عمق بروز فاجعه در این شهر و منطقه و جان بخشی به داعش غافل شوند. اگر ترکیه و کشورهای منطقه امنیت و اقتدارشان را می خواهند باید به یاری مردم بی پناه کوبانی بشتابند و بیش از این درنگ جایز نیست چون تصرف کوبانی برای داعش به منزله حیات دوباره است. دفاع از کوبانی می تواند یک آزمون و فرصت طلایی برای افزایش همراهی و همگرایی بین کشورهای منطقه باشد تا ثابت کنند فراتر از زبان و مذهب و نژاد مدافع مظلومان هستند.
