چرا باید استاد حسین علیزاده را ستود؟

صیام گنجه ای- تبریز

---

گروه مقالات: چند روز پیش خبری فضای رسانه ای کشور را در هم نوردید.متن خبر کوتاه اما پر معنا بود: " استاد حسین علیزاده از دریافت نشان شوالیه (نشان ملی لیاقت) فرانسه امتناع ورزید."

موضوعی که شب قبل از انتشار این خبر، يك نماینده مجلس نیز در برنامه هفت شبکه 3 سیما بدون اینکه نامی از حسین علیزاده بر زبان آورد، از تلاش دولتهای غربی در جهت تصاحب نام و آوازه ی هنرمندی که مجموعه ی "نینوا" را ساخته است، سخن گفت. نشانی که خیلی ها برای به دست آوردنش سر و دست می شکنند حسین علیزاده دریافت این نشان را رد کرده است.

نگارنده تا جایی که به شخصیت هنری حسین علیزاده بر می گردد، یکی از پر و با قرص ترین طرفداران ایشان می باشد. با آهنگ ها و مضراب هایش زندگی کرده ام. آمال ها و حسرت هایم را در آثار این هنرمند یافته و به آنها دلباخته شده ام. دروغ چرا از شخصیت اجتماعی – سیاسی او شناخت کافی نداشتم تا اینکه کنش سیاسی اخیر وی را دیده و مجذوب این بعد از شخصیتش نیز شدم. حسین علیزاده اما در کمال ادب و احترام ضمن تشکر از مردم و سفارت فرانسه، از گرفتن این نشان امتناع می ورزد.

جایزه نشان شوالیه ملی لیاقت درجه نظامی فرانسوی است که برای اولین بار در سال 1963 توسط ژنرال دوگل نام گذاری شده است. این نشان به تمام نظامیان و شهروندان غیر نظامی که لیاقت آن را بدست آورند اهدا می شود. امروزه بر کسی پوشیده نیست که انتخاب افراد و یا اثرهای هنری-علمی از کشورهای پیرامونی برای دریافت نشانهایی از این دست (اسکار، شوالیه، کن و...) فرآیند های سیاسی را در پس شعارهای پر طمطراق طی می کند.

نشان شوالیه از نظر نگارنده نمی تواند موضوع فی نفسه بدی باشد.چرا که هر کشوری در جهت توسعه روابط خود و تبلیغ و ترویج فرهنگ اش از این دست برنامه ها را در دستور کار قرار می دهد اما رفتاری که گردانندگان این مجموعه ها در زمانهای خاص از آنها بروز می کند، شائبه ی سیاسی بودن این عملکرد ها را به ذهن متبادر می سازد.

در بحبوحه ی مذاکرات هسته ای ایران با 6 قدرت برتر جهان که بحث ها علی الظاهر از مسائل هسته ای فراتر رفته و دیگر حوزه ها نیز از جمله حقوق بشر بر روی میز آورده شده است، تصمیم به اعطای این نشان به حسین علیزاده گرفته می شود ولی این هنرمند با درک شرایط زمان دست رد بر سینه بیگانه زده،در عین حال در نامه اش خطاب به مسئولین متعهدانه می گوید: "شاید اگر در دیار ما توجه و درک از هنر والای موسیقی همان طور که در نزد مردم است- نزد مسئولان – که باید خدمتگزاران تاریخ و فرهنگ وهنر باشند- می بود، یک هدیه و عنوان غیر خودی این همه انعکاس نداشت. وقتی در فضای هنر ی نور کافی نباشد، چراغی کوچک خورشید می شود."

حسین علیزاده را به این دلیل بسیار ساده و پیچیده باید ستایش کرد که، در عین حالی که خود را بی نیاز از دریافت این نشان دانسته و می گوید، به نام حسین علیزاده قناعت کرده و تا آخر عمرش به آن پیشوند و پسوندی نخواهد افزود، از طرفی دیگر مسئولان را متوجه امری خطیر می سازد و آن اینکه در این کشور هنرمندان متعهد به بوته ی فراموشی سپرده شده‌اند. این نوع برخورد با مسائل، در این کشور یک خط با سابقه ی سیاسی است، که ناشی از فرهنگ عمومی مردمی است که در این کشور زیست می کنند، از طرفی مرزش را با بیگانه نگه می دارد و از طرفی دیگر خواهان اصلاح وضع موجود در داخل کشور می‌باشد.

هنرمندان این کشور تنها چند "سوپر استار تابلوی سینما" نیستند، هنرمندان این کشور را بایستی در اسماعیل بقال و ایده لو هم یافت که با دستمزد شرافتمندانه کارگری‌اش سازی را تهیه کرده و رنج زندگی خود و هموطنانش را می‌نوازد. اینان را نیز باید دریافت. مخلص کلام، از نظر نگارنده کسانیکه در گذشته این نشان و نشان هایی از این دست را از ایران دریافت کرده اند، شاید سزاوار سرزنش و تقبیح نباشند، اما کسی که از دریافت آن امتناع می‌ورزد حتما شایسته ی تقدیر خواهد بود. از این نظر حسین علیزاده را باید ستوده و به احترامش کلاه از سر برداشت.