بهار نیوز - از رادیکال شدن فضای انتخابات پرهیز کنیم

گروه مقالات: بالاخره انتظار به سر آمد و مهلت نام نویسی کاندیداهای ریاست جمهوری دوره یازدهم، به اتمام رسید. در یکی دو هفته اخیر و بویژه در دو روز پایانی مهلت ثبت نام و ساعات ِ انتهایی آن، هیجان و اضطراب زیادی بر دلسوزانِ آینده مملکت وارد شد. آمدن‌ها و نیامدن‌ها، بایدها و نبایدها، وعده‌ها و فشارها، تهدیدها و تحدیدها، هیجان را به اوج رساند و فضای رسانه‌اي و محاورات عمومی را آکنده کرد. هیجانی که پیشقراولِ یک دوره یکماهه پر فشار و اضطراب، توأم با حساسیت، و آبستنِ حوادث غیرقابل پیش بینی تا روز انتخابات خواهد بود. یکماهی که در انتهای آن، سرنوشت ۴ سال آینده این ملک و ملت رقم خواهد خورد.

تجربه دوره ۸ ساله اخیر، علاوه بر تلخیِ نتایج آن در مدیریت جمهور و حوزه‌هاي اقتصاد، سیاست (داخله و خارجه)، فرهنگ و جامعه؛ درسهای بزرگتری برای ملت و اهالی سیاست و مؤثرینِ جامعه و حکومت در پی داشت. اوضاعِ بسیار نابسامانِ کنونی که گریبانگیر کشورمان شده است، غیرقابل کتمان بوده و موجب ایجاد مسابقه برائت در میانِ مسببین و حامیانِ قبلیِ وضعِ موجود گردیده است. این تبرّی جویان اگرچه در ظاهر به خطای خود در ایجاد چنین وضعی اعتراف نمي‌کنند ولی تردیدی نیست که در خلوتِ خود به چنین امری معترفند.

حال؛ بزنگاه دیگری در راه است. فرصتی طلائی و استثنائی برای جبران مافات و جلوگیری از فرورفتن در باتلاقی ژرف و بی بازگشت. حالا زمانِ درس گرفتن از گذشته است. همه ما آزمودنی‌ها را آزمودیم و آنچه که "اولی الابصار" در خشت خام مي‌دیدند در آینه دیدیم.

روز شنبه؛ اصلاح‌طلبان، نه با محبوبترین گزینه خود، ولی با مطلوبترین گزینه‌اي که تواناییِ عملی و تجربه به سامان رساندنِ اوضاع وخیم کنونی را بیش از دیگران دارد، قدم به عرصه خیرخواهی برای ملک و ملت گذاشتند و در رقابتی ورود کردند که اجرایِ بی تنازلِ عدالت در سوتِ پایانش را تضمینی نیست. آبرو گرو گذاشتند تا از تنها مسیرِ مسالمت آمیزِ موجود، در معبر اصلاح گام بردارند.
و در آخرين دقايق، نماینده دولتِ مستقر نیز آمد و حضور قابل پیش بینی‌اش را در این عرصه، اعلام رسمی نمود. همان یارِ اسفند که خود را منادی بهار مینامد و دولت مهرورز، مدتها با تمام توان، تبلیغش نموده است... اینبار اما رئیس دولتِ مستقر با توانی مضاعف و در اقدامی نامتعارف با تکمیلِ برگه مرخصی(!) و در حضور اعضایی از کابینه مجریِ انتخابات(!!)، یار غارش را همراهی کرد تا با حرکتی نمادین و اجرایِ شویِ «من اویم و او من» نشان دهد که از هیچ تلاش و ترفندی برای نیل به مقصود، مضایقه نخواهد کرد. اقدامی در جهت افزایشِ این شائبه که: این "من" که امروز برای "او" چنین میکند، در عرصه انتخابِ ۸۸ برای "خود"، چه‌ها که نکرده است!

شاخه دیگر اصولگرایان که در این اواخر از جایگاه "حامی" به ایستگاهِ "منتقد" نقل مکان کرده اند و دوست دارند که اصولگرایانِ منتقد دولت خوانده شوند، همانهایی که در اعلام برائت از وضع موجود گوی سبقت را از همه رقبا ربوده اند(!)، با این آرایش و این ظرفیتها؛ چاره‌اي جز اجماع بر روی یک چهره جدید و نسبتاً مقبول نخواهند داشت تا فضای انتخابات، حداکثر ۳ قطبی شود.

حال سؤال اینجاست که در این میان وظیفه ما چیست؟ ما و آن طیف از ملت که تنها راهِ مسالمت آمیزِ خروج از بحرانِ فعلیِ مملکت را در مشارکت در انتخابات و انجامِ "اصلاحات" (در حد ممکن و در چارچوبِ قانون [ به مصداق آیه مبارکه «وَ ما نُرید الّا الاصلاح مَاستطعت»]) مي‌دانیم، در این مدتِ باقیمانده تا روز انتخاب چه باید بکنیم؟... در چنین شرایطی که نه مجریِ انتخابات ما را میخواهد و نه ناظرش ما را بر مي‌تابد، و نه حتی اطمینانِ واثقی به رعایتِ کامل حق و انصاف است، چه وظیفه‌اي بر عهده ماست؟ به نظر مي‌آید باید چنین کنیم:

به آینده امیدوار باشیم، گامهایمان را استوار برداریم و به فضل الهی تکیه کنیم. امیدوار باشیم که خدای بزرگ، بذر انصاف و معرفت را در دلِ دست اندرکاران بنشاند تا امانت دار آرای مردم باشند.
با توجه به محدودیتهای رسانه‌اي و تبلیغیِ موجود، از هر فرصت و امکانی هرچند ناچیز در ترغیب به مشارکتِ قهرکردگان با صندوقها بکوشیم و در روشنگری و بیانِ واقعیِ اوضاع برای دوستان و اطرافیانمان اهتمامی ویژه و مسئولانه داشته باشیم. از تندروی و افراط بپرهیزیم.

از رادیکال شدن فضای انتخابات پرهیز کنیم چرا که رادیکالیزه شدن جوّ انتخابات، خواسته مخالفانِ ماست تا در فضایی آکنده از تحدید، ادعای معاندتِ اصلاح‌طلبان را بر کرسی نشانند و حذف آنها به هر قیمت(!) را توجیه پذیر نمایند. با طمأنینه و وقار رفتار کنیم. ایجاد "شعور انتخاباتی" را بر "شور انتخاباتی" ارجح بدانیم. از کسانیکه به مستمسکِ شور انتخاباتی، با رفتارهای خلاف عرفِ اخلاقِ جامعه، بهانه به دست مخالفین می‌دهند احتراز کنیم. و خلاصه کلام: عامل تکرار حماسه ۷۶ باشیم، نه حوادث ۸۸ ! (کورش شفیعی ایران‌نژاد)