کسی‌باخواندن هدایت خودکشی‌کرده‌است؟

محبوبه میرقدیری درباره‌ی وضعیت معرفی نویسندگان و شاعران معاصر در کتاب‌های درسی ادبیات گفت: نام نبردن از آثار برخی از نویسندگان و شاعران در این کتاب‌ها اگر به خاطر اولویت‌بندی باشد و مثلا بگویند شاخص‌ها را انتخاب کرده‌ایم، منطقی است؛ ولی اگر براساس سلیقه‌ی شخصی و به منظور حذف باشد، هیچ توجیه منطقی ندارد، چون بچه‌ها خیلی راحت از طریق اینترنت به هر آن‌چه از آن منع شده‌اند، دسترسی پیدا می‌کنند. او در ادامه با اشاره به تجربیاتش در دوره‌ی معلمی، عنوان کرد: به تجربه دیده‌ام زمانی که بچه‌ها از چیزی منع می‌شوند، نسبت به آن حریص‌تر می‌شوند و سعی می‌کنند خودشان آن را پیدا کنند، بخوانند و معانی آن را دریابند که در این حین ممکن است به برداشت‌های نادرستی هم برسند؛ در حالی‌که اگر این اتفاق در کلاس رخ دهد، معلم می‌تواند توضیحات لازم را به آن‌ها بدهد و شخصیت‌ها را درست معرفی کند.

این معلم بازنشسته‌ آموزش و پرورش با بیان این‌که منع کردن دانش‌آموزان از خواندن آثار شاخص در شرایط فعلی کار بیهوده‌ای است، ادامه داد: سال‌هاست که آثار شاملو، فروغ، نیما و سهراب به صورت کارت‌پستال درآمده و مردم به مناسبت‌های مختلف آن‌ها را به همدیگر هدیه می‌دهند. این عمل می‌تواند نهایت خواسته و آرزوی هر شاعری باشد. بنابراین وقتی جامعه این شاعران را پذیرفته و آن‌ها را شناخته، اصرار بر حذف آن‌ها حتما نتیجه‌ی معکوس خواهد داشت. میرقدیری سپس به جزییاتی از تجربیاتش در کلاس‌های درس اشاره کرد و گفت: من در مدرسه تاریخ و جغرافیا درس می‌دادم که شاید تا حدودی خشک بودند، به همین خاطر برای دانش‌آموزان شرط می‌کردم که اگر آن‌ها را خوب بخوانند، برای‌شان شعر و داستان می‌خوانم و سپس داستان‌های کوتاهی از محمود دولت‌آبادی، صمد بهرنگی، علی‌اشرف درویشیان، سیمین دانشور و جلال آل‌احمد می‌خواندم که باعث نشاط کلاس و در ادامه باعث رفاقت من و دانش‌آموزان می‌شد. زمانی هم که آثار این نویسندگان را می‌خواندم، حتما به میزان تحصیلات و ویژگی‌های‌شان اشاره می‌کردم.

او همچنین با بیان این که در نهایت نمی‌توان شاعران و نویسندگان را حذف کرد و احتمالا در سال‌های آینده نام‌های بیش‌تری را در کتاب‌های درسی خواهیم دید، اضافه کرد: در حال حاضر در حوزه‌ی‌ داستان در کتاب‌های درسی، آن‌چنان نام داستان‌نویسان را نمی‌بینیم، چون ‌ داستان هنوز به عنوان یک مبحث جدی پذیرفته نشده است. محبوبه میرقدیری در همین رابطه توضیح داد: فکر می‌کنم دلیل کم‌توجهی به آثار داستانی در کتاب‌های درسی دانش‌آموزان این است که داستان‌های مدرن امروزی ما عمر طولانی ندارند. همچنین از قدیم‌الایام ایرانی‌ها بیش‌تر به شعر گرایش داشته‌اند، تا جایی که حتا گاهی می‌بینیم استادان دانشگاه‌ هم نسبت به داستان توجه ندارند. البته داستان‌هایی هم که برای نوجوانان مناسب باشند، خیلی نوشته نشده‌اند.