کولبران گرفتار در تضاد قانون و فقر

گروه جامعه: متاسفانه کولبری به صورت یک شغل غیر رسمی در مناطق مرزی درآمده است حتی در برخی مواقع عده‌ای از مسئولان از کولبری به عنوان اشتغال نام می‌برند. این در حالی است که در قانون کشور، هیچ تعریفی از شغلی به نام «کولبری» وجود ندارد و در حقیقت زیستن در مناطق مرزی زندگی با مرگ است به نحوی که اکثر استان‌های مرزی در چهارچوب استان‌های توسعه‌نیافته قرار می‌گیرند پس انتخاب کولبری برای ساکنان این مناطق یک اجبار است نه اختیار؛ در ایامی که تداوم نان خالی در سفره هیچ کسی تضمینی ندارد و با نبود هیچ کارخانه، کارگاه و تولیدی قابل توجه چگونه می‌توان انتظار داشت که کولبری در مناطق مرزی در حالا توسعه نباشد.

این روز‌ها فقر مهمان همیشگی اکثر شهروندان است چگونه می‌توان انتظار داشت که مردم جان به خطر نسپارده و دل به کوه و کمر نداده و برای فرار از مرگ تدریجی به کولبری روی نیاورند.مسئولان امر برای رفع عدم توسعه‌یافتگی مناطق مرزی فقط نسخه‌پیچی می‌کنند و خبری از احداث کارخانه و... نیست با ذکر اینکه در اکثر مناطق مرزی بستر احداث کارخانه‌های تولیدی وجود دارد.

انتخاب کولبری بدون شک آخرین انتخاب شخص کولبر و تنها راه تداوم زندگی است. فقر مهمان همیشگی سفره ساکنان مناطق مرزی است پس چگونه می‌توان بدون فراهم کردن شرایط اقتصادی در فکر رفع کولبری بود. قانونی که کولبری را محکوم کرده خود را ملزم به رفاه شهروندانش دانسته است، اما وقتی که قانون خود اجراء نمی‌شود یا خوانش متفاوتی در مناطق مختلفی وجود دارد، چگونه می‌توان کولبری را حذف کرد.

شایسته است مسئولان امر به‌جای محکوم کردن کولبری در فکر حل مشکلات اقتصادی شهروندان ساکن در مناطق مرزی باشند. این یعنی قانونی که خود را ملزم به رفاه می‌داند باید به فکر فراهم کردن بستر اقتصادی در همین مناطق باشد.شهروندان ساکن در مناطق مرزی گرفتار تعاریف قانونی و ناچار به تداوم حیات رو به کولبری می‌آورند و کولبری سفری است در برخی مواقع بدون برگشت به این معنی که کولبری گرفتار در دو لبه تیغ قانون و بلا‌های طبیعی برای تدوام حیات خود و خانواده‌اش به مسیر پر خطر کولبری روی می‌آورد.