در این مطلب قصد داریم تا تمامی جزئیات مربوط به این جراحی را بررسی کنیم، بنابراین اگر شما یا یکی از نزدیکانتان در شرف انجام این جراحی هستید و میخواهید اطلاعات بیشتری در خصوص آن به دست آورید توصیه میکنیم حتما تا انتها این مطلب همراه ما باشید.
دلایل تخلیه چشم
یکی از رایج ترین دلایل جراحی برداشتن چشم، کاهش درد در چشمی است که دیگر کار نمی کند یا جلوگیری از تأثیر چشمی سمپاتیک در یک چشم بر چشم دیگر، چشم سمپاتیک التهابی در چشم است که در صورت عدم درمان باعث کوری میشود.
انوکلاسیون همچنین گزینه جراحی برای درمان تومورهای یکی از چندین سرطان چشم، از جمله رتینوبلاستوما و ملانوم یووئال است.
پزشکان این روش را در موارد صدمات شدید چشمی (تصادفات اتومبیل، آسیب، ضربه به چشم و غیره) انتخاب میکنند. اگر چشمی قابل نجات نباشد یا تلاشهای نجات ناموفق باشد، جراحی برداشتن چشم ممکن است ضروری باشد، پارگی کره نمونهای است که در آن انوکلئولاسیون چشم ممکن است گزینه مناسبی باشد.
جراحان ممکن است برداشتن چشم را برای گلوکوم مرحله پایانی توصیه کنند، که میتواند باعث ایجاد شرایطی به نام phthisis bulbi شود، که مشخصه این وضعیت یک چشم منقبض و غیرعملکردی است، در نهایت با
ساخت چشم مصنوعی مشکل خالی بودن حفره چشم نیز حل میشود.
تخلیه چشم نیز یک گزینه درمانی مشخص برای چشم کیستیک مادرزادی است، یک ناهنجاری چشمی نادر که در آن چشم به درستی در رحم رشد نمی کند، انوکلاسیون انجام میشود و به دنبال آن ایمپلنت چشم و پروتز قرار میگیرد.
انواع جراحی برداشتن چشم
دو نوع روش اصلی جراحی برداشتن چشم وجود دارد: تخلیه چشم و خارج کردن چشم.
در انوکلئولاسیون چشم، کره چشم با جراحی برداشته میشود، پلکها و ساختارهای مجاور چشم دست نخورده باقی میمانند. در بیرون زدگی قرنیه، عنبیه و محتویات داخلی چشم با جراحی برداشته میشود. ماهیچههای خارج چشمی متصل و پوسته صلبیه (سفید چشم) دست نخورده باقی میمانند.
هر دو انوکلئولاسیون و بیرون زدگی میتوانند برای کاهش درد یا کاهش عفونت در چشم دارای مشکل انجام شوند. پس از جراحی انوکلاسیون و بیرون زدگی، از ایمپلنتهای چشمی و کنفورمرها برای اشغال حفره خالی چشم و انطباق بافت اطراف برای آماده سازی پروتز استفاده میشود.
تخلیه یک روش تهاجمی تر است و در مقایسه با بیرون زدگی زمان بیشتری میبرد، با این حال، برخی از بیماران، از جمله آنهایی که تحت تاثیر ضربه چشم، سرطان یا عفونت قرار گرفتهاند، ممکن است کاندیدای مناسبی برای جراحی بیرونزدگی نباشند.
بنابراین به صورت کلی این که کدام یک از این دو روش برای شما انجام شود، چیزی نیست که شما بتوانید آن را مشخص کنید و وابسته به نظر پزشک میباشد و وضعیتی که در آن قرار دارید میباشد. که البته هر دو روش کاملا موثر میباشند و برای شما نتیجه بخش خواهند بود و تنها در برخی قسمتهای جزئی با یکدیگر تفاوت دارند.
قبل از عمل تخلیه چشم
قبل از عمل جراحی در مورد تمام داروهایی که مصرف میکنید به چشم پزشک خود بگویید، جراح شما به شما خواهد گفت که آیا میتوانید قبل از جراحی به مصرف آنها ادامه دهید یا خیر. معمولا تمام داروها به جز رقیق کنندههای خون باید ادامه یابد، همچنین زمان قطع مصرف رقیق کننده خون به نوع رقیق کننده خون و نیمه عمر آن (متابولیسم دارو در سیستم شما) و همچنین دلایل سلامتی که روی دارو گذاشته اید بستگی دارد.
هنگام انتخاب تاریخ جراحی، به خاطر داشته باشید که فعالیت بدنی شدید و شنا تا دو هفته پس از جراحی توصیه نمی شود، همچنین ممکن است تا دو ماه بهبودی کامل شما طول بکشد تا بتوانید در نهایت پروتز چشم را نصب کنید.
این پروتز مانند یک لنز تماسی بزرگ است که توسط چشم پزشک طراحی شده است تا شبیه چشم دیگر شما باشد، روی ایمپلنت قرار داده شده در داخل چشم در حین جراحی قرار میگیرد، شما باید یک متخصص چشم را انتخاب کنید و قبل از جراحی با او قرار ملاقات بگذارید تا با تمامی جزئیات قبل از عمل و
مراقبتهای بعد از تخلیه چشم آشنا شوید.
روز جراحی تخلیه چشم
در زمانی که عمل تخلیه چشم انجام میشود، آنچه که در انتظار شما میباشد عبارت است از:
هر دو روش در اتاق عمل انجام میشود و به شما بیهوشی عمومی (داروهای بیحس کننده و دارویی که شما را به خواب میبرد) یا بی حسی موضعی همراه با آرامبخش (داروهای بیحسکننده و دارویی که به شما کمک میکند تا آرام شوید) داده میشود.
به عنوان بخشی از جراحی چشم، یک ایمپلنت شبیه سنگ مرمر در داخل چشم قرار میگیرد تا حفره خالی را پر کند.
با تخلیه هسته، شش عضله خارج چشمی به ایمپلنت دوخته میشود، با تخلیه، ماهیچهها ارتباط خود را با عنیبه حفظ میکنند بنابراین نیازی به جراحی روی آنها نیست.
یک پروتز پلاستیکی موقت به نام conformer روی ایمپلنت قرار میگیرد، کانفورمر به بهبودی کمک میکند و به عنوان یک مکان نگهدارنده بین پلکها و ایمپلنت اربیتال عمل میکند، جایی که پروتز نهایی رنگ شده به صورت سفارشی شش تا هشت هفته بعد مینشیند.
گاهی اوقات، برای کمک به بهبود زخم و نگه داشتن کانفورمر، پلک را بسته نگه میدارند.
برای محافظت از زخم و جلوگیری از خونریزی، یک باند یا پانسمان فشاری بزرگ روی چشم میبندند که به کاهش التهاب (تورم، درد و کبودی)کمک میکند.
به طور کلی، هر دو جراحی حدود یک ساعت طول میکشد و در بیشتر موارد، جراحی سرپایی است، یعنی میتوانید همان روز به خانه بروید.
روند بهبودی پس از برداشتن چشم
اگر تحت عمل جراحی انوکلئولاسیون قرار میگیرید، یک روز پس از جراحی با کمک همراه میتوانید به منزل بروید، در این خصوص پزشکان اکیداً توصیه میکنند که به دلیل بیهوشی انجام شده، پس از انجام این عمل رانندگی نکنید.
هنگام برنامه ریزی برای جراحی، باید برنامه و سبک زندگی خود را در نظر بگیرید، فعالیت بدنی شدید برای دو تا چهار هفته پس از عمل توصیه نمی شود. به محض اینکه احساس خوبی داشتید، میتوانید رانندگی کنید و فعالیتهای روزانه خود را از سر بگیرید.
با باندی که حدقه چشم شما را میپوشاند به خانه میروید؛ بانداژ را همیشه خشک نگه دارید.
ممکن است پزشک آنتی بیوتیک و داروهای مسکن تجویز کند؛ مسکنهای بدون نسخه معمولا برای اکثر افراد کافی است.
روز بعد از جراحی، ممکن است بانداژی را که چشم شما را پوشانده است بردارید، در این خصوص جراح به شما توصیه میکند که چه مدت باید آن را نگه دارید.
حدود یک هفته پس از جراحی انوکلیشن، شما تحت معاینه بعدی قرار خواهید گرفت، اگر قبلاً این کار را نکرده اید، جراح بانداژ را برمی دارد و روند بهبودی را ارزیابی میکند.
خطرات و عوارض بالقوه
در حالی که پزشکان برای کاهش درد، درمان بیماری و بهبود کیفیت زندگی شما انوکولاسیون را انجام میدهند، باید در نظر داشته باشید که این روش خطراتی نیز به همراه دارد. از جمله خطرات و عوارض عبارت است از:
خونریزی و کبودی: مقابله با خونریزی و کبودی اطراف حفره چشم به دلیل ساختارهای استخوانی اطراف غیر معمول نیست، معمولاً درد یا ناراحتی زیادی وجود ندارد و این مشکلات معمولاً پس از چند روز برطرف میشوند.
پتوز: با گذشت زمان، افتادگی پلک ممکن است پس از جراحی انوکلیشن ایجاد شود، یک روش ساده تحت بیهوشی میتواند این عارضه جانبی را اصلاح کند.
جای زخم: جای زخم در حفره چشم ممکن است بر توانایی حفره در نگه داشتن چشم مصنوعی تأثیر بگذارد. معمولاً زمانی اتفاق میافتد که جراح ایمپلنت را در طول عمل انوکلیشن وارد نمی کند که جای زخم حفره چشم با جراحی دوم قابل اصلاح است.
بدشکلی شیار برتر: این یک ظاهر فرورفته است که زمانی اتفاق میافتد که حجم مدار با برداشتن چشم کاهش مییابد که باز هم، معمولاً میتوان با روش دیگری اصلاح کرد.
قرار گرفتن در معرض ایمپلنت و اکستروژن: قرار گرفتن در معرض قسمت جلوی ایمپلنت اربیتال میتواند منجر به عفونت یا پارگی بافت شود، همچنین ممکن است ایمپلنت از بافت بشکند و از سوکت بیفتد که اگر این اتفاق بیفتد، میتوان ایمپلنت را با جراحی جایگزین کرد.
کلام آخر
در این مقاله تلاش کردیم تا شما را با انواع عمل تخلیه چشم و جزئیات مربوط به آن آشنا کنیم، در آخر اگر بخواهیم یک جمع بندی داشته باشیم در طول عمل انکلئولاسیون، جراحان تلاش میکنند تا ماهیچههای خارج چشمی و محتویات مداری باقی مانده را دست نخورده باقی بگذارند، این ساختارها به کاشت چشم مصنوعی شش تا هشت هفته پس از عمل اولیه کمک میکنند.
اگرچه انوکلیشن منجر به از دست دادن عملکرد بینایی میشود، اما قطعا لازم میباشد و این روش برای بهبود کیفیت زندگی بیمار انجام میشود. امیدواریم که این مطلب برای شما مفید بوده باشد.