افزایش سرخوردگی‌ها از سیاست خارجی ايالات متحده

منبع:  cnn.com

ترجمه: احسان اسيوند

«هر رئیس‌جمهوری فکر می‌کند می‌تواند دنیا را تغییر دهد» در اين ميان دونالد ترامپ حس قدرت مطلق شخصیِ بیشتری نسبت به روسای جمهور اخیر خود دارد؛ اما اوضاع برای چهل و هفتمین رئیس‌جمهور آمريكا خیلی خوب پیش نمی‌رود. ترامپ ممکن است بتواند غول‌های فناوری را بترساند تا از خطوط قرمز عبور نکنند و از قدرت دولت برای تلاش در جهت تغییر نهادهایی مانند دانشگاه هاروارد و قضات استفاده کند، اما زورگویی به برخی از رهبران جهان به اين آساني نيست.

او همچنان توسط ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، نادیده گرفته می‌شود و تحقیر می‌شود؛ کسی که تلاش ایالات متحده برای پایان دادن به جنگ در اوکراین را نادیده می‌گیرد. رسانه‌های روسی هم، ترامپ را به عنوان کسی به تصویر می‌کشند که حرف‌های سخت می‌زند اما همیشه کوتاه می‌آید و هیچ پیامدی را اعمال نمی‌کند. رئیس‌جمهور همچنین فکر می‌کرد که می‌تواند با رویارویی با شی جین پینگ، رهبر چین، در یک جنگ تجاری، چین را به میل خود شکل دهد. اما او سیاست چین را اشتباه درک کرد. تنها کاری که یک اقتدارگرا در پکن هرگز نمی‌تواند انجام دهد، تعظیم در برابر یک رئیس‌جمهور ایالات متحده است.
نتيجه آنكه مقامات آمریکایی با نااميدي اعتراف مي كنند که چین به تعهداتی که برای کاهش تنش در درگیری تجاری در نظر گرفته شده بود، عمل نکرده است. همانند چین، ترامپ در جنگ تعرفه‌ای خود با اتحادیه اروپا نیز عقب‌نشینی کرد. سپس رابرت آرمسترانگ، مفسر فایننشال تایمز، با ابداع اصطلاح «ترامپ همیشه عقب‌نشینی می‌کند»، رئیس‌جمهور را خشمگین کرد. از سويي ديگر،همه فکر می‌کردند که ترامپ و بنیامین نتانیاهو هم‌نظر خواهند بود. به هر حال، او در دوره اول خود تقریباً هر چیزی را که نخست‌وزیر اسرائیل می‌خواست به او پیشنهاد داد. اما اکنون که او در تلاش برای میانجیگری صلح در خاورمیانه است، ترامپ متوجه می‌شود که طولانی شدن درگیری غزه برای جايگاه سیاسی نتانیاهو حیاتی است، درست مانند اوکراین برای پوتین؛ اينگونه است كه جاه‌طلبی ترامپ برای یک توافق هسته‌ای با ایران در تعارض با برنامه‌های اسرائیل و تلاش برای از بین بردن راکتورهای هسته اي ايران از طریق حمله نظامی‌، در تعارض با هم به نظر مي رسند.

به هر حال، رهبران قدرتمند در حال دنبال کردن نسخه‌های خود از منافع ملی هستند که در یک واقعیت موازی و در جدول زمانی تاریخی و واقعیِ متفاوت با آرزوهای  روسای جمهور آمریکا هستند. بیشتر آنها در برابر درخواست‌های شخصی يك سويه ترامپ آسیب‌پذیر نیستند، و پس از تلاش‌های ترامپ برای تحقیر ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین و سیریل رامافوسا، رئیس‌جمهور آفریقای جنوبی در دفتر ترامپ، جذابیت کاخ سفید رو به کاهش است. جالب اينكه ترامپ ماه‌ها در کارزار انتخاباتی سال گذشته لاف می‌زد که «رابطه بسیار خوب» او با پوتین یا شی به ‌طور جادویی مشکلات عمیق ژئوپلیتیک و اقتصادی بین قدرت‌های جهانی را «که ممکن است غیرقابل حل باشند»، حل خواهد کرد.

البته او اولین رهبر آمریکایی نیست که از چنین توهماتی رنج می‌برد. رئیس‌جمهور جورج دبلیو بوش هم اينگونه بود، باراک اوباما هم، روسیه را به عنوان یک قدرت منطقه‌ای رو به زوال تحقیر کرد و یک بار پوتین را «بچه بی‌حوصله در انتهای کلاس» نامید. البته وقتی آن «بچه بی‌حوصله» کریمه را ضمیمه کرد، اوضاع براي اوباما خیلی خوب پیش نرفت...به طور کلی، روسای جمهور قرن بیست و یکم همگی طوری رفتار کرده‌اند که انگار مردان سرنوشت هستند. بوش به دفتر ریاست جمهوری آمد در حالی که مصمم بود به عنوان پلیس جهانی عمل نکند. اما حملات ۱۱ سپتامبر در سال ۲۰۰۱ دقیقاً او را به همین شکل درآورد.

او جنگ‌هایی را در افغانستان و عراق آغاز کرد - که ایالات متحده در آنها پیروز شد، اما سپس صلح را از دست داد. علاوه بر آن هدف ناموفق او در دوره دوم ریاست جمهوری برای دموکراتیزه کردن جهان عرب هرگز به جایی نرسید. اوباما نيز تلاش کرد تا جنگ طلبي روئساي جمهور پيشين را جبران کند؛ پس به مصر سفر کرد تا به مسلمانان بگوید که زمان «آغاز جدید» فرا رسیده است. دوران اولیه ریاست جمهوری او با این حس همراه بود که کاریزما و پیشینه منحصر به فرد او به خودی خود یک اکسیر جهانی خواهد بود...جو بایدن هم پس از بیرون کردن ترامپ از کاخ سفید، به سراسر جهان سفر کرد و به همه گفت که «آمریکا بازگشته است»؛ اما چهار سال بعد، تا حدی به دلیل تصمیم فاجعه‌بار خودش برای نامزدی مجدد، باعث بازگشت ترامپ شد.

به عبارت بهتر، شعار پوپولیستي «اول آمریکا»ي ترامپ بر این فرضیه استوار است که ایالات متحده برای دهه‌ها غارت شده است، بدون توجه به اين نكته كه قدرت ايالت متحده از رابطه با متحدين دور و نزديك و روابط تجاري اش حاصل شده است. پس ترامپ، اکنون نقش یک مرد قدرتمند را بازی می‌کند که همه باید از او اطاعت کنند؛ و اين رفتار، به سرعت در حال از بین بردن میراث ديروز و درهم شکستن قدرت نرم ایالات متحده - یعنی قدرت اقناع -  و جايگزيني اش با ستیزه‌جویی است؛ و چهار ماه اول ریاست جمهوری ترامپ، با تهدیدهای تعرفه‌ای، هشدارهای مربوط به گسترش ارضی ایالات متحده در کانادا و گرینلند، و نابودی برنامه‌های جهانی کمک‌های بشردوستانه نشان می‌دهد که بقیه جهان نیز در آنچه اتفاق می‌افتد سهمی دارند. تا کنون، به نظر می‌رسد رهبران چین، روسیه، اسرائیل، اروپا و کانادا محاسبه کرده‌اند که ترامپ آن قدرها هم که فکر می‌کند قدرتمند نیست و هیچ هزینه‌ای برای سرپیچی از او وجود ندارد.