آقای رییس‌جمهور؛ بس نیست؟

گروه سیاسی
حسن روحانی، رییس‌جمهور در جمع استانداران و فرمانداران دولت که مجریان انتخابات محسوب می‌شوند سخنرانی نسبتا صریحی را در خصوص انتخابات پیش رو داشته است. سخنانی که البته برای نخستین بار از صداوسیما به شکل زنده پخش نشد تا سانسور رییس‌جمهور نیز به کارنامه «رسانه ملی» افزوده شود. اما این اظهارات صریح یک پرسش جدی را در اذهان عمومی ایجاد کرده و آن سوال این است که «آقای روحانی این سخنان را خطاب به چه کسی مطرح می‌کند؟!»

او از تشریفاتی شدن انتخابات گلایه دارد، همه‌پرسی را راه‌حل مشکلات می‌داند، نسبت به رعایت سلامت انتخابات تذکر جدی می‌دهد، به حذف شایستگان در فرآیند بررسی صلاحیت‌ها اعتراض دارد، نسبت به تک‌حزبی شدن اداره کشور هشدار می‌دهد و... اما همه این اظهارات که در جای خود صحیح و قابل تامل است خطاب به چه کسی است؟!

در شرایطی که دولت مجری انتخابات است و رییس‌جمهور هم مردم را به حضور در همین انتخاباتی که خود آن را «تشریفاتی» می‌نامد دعوت می‌کند چنین اظهاراتی چه معنایی دارد و اساسا در چه چارچوب منطقی می‌گنجد؟! اگر حسن روحانی و معتدلین همراه او در دولت خارج از ساختار قدرت حضور داشتند و به عنوان یک فعال سیاسی اظهارنظر می‌کردند می‌شد آنچه می‌گویند را تا حدودی درک کرد اما امروز که خود سکاندار اجرای انتخابات هستند و و مسئولیت اجرای قانون اساسی را نیز عهده‌دار هستند این چنین سخن گفتنی به چه معناست و هدف از آن چیست؟!

برخی در پاسخ به این پرسش و ابهام معتقدند آنچه روحانی می‌گوید تنها در حد سخنی از پشت تریبون‌ها است و در عمل و هنگام تصمیم‌گیری در اتاق‌های دربسته خبری از این صراحت لهجه در گفتار او نیست. شاید این نگاه به اظهارات روحانی تا مدتی پیش نگاهی بدبینانه خوانده می‌شد اما به نظر می‌آید با توجه به آنچه از کارنامه دولت اعتدال در حوزه‌های مختلف باقی مانده است بتوان گفت که شوربختانه این تحلیل چندان هم دور از واقعیت نیست.

به نظر می‌آید که آقای رییس‌جمهور و رسانه‌های دولتی به روشنی به این نتیجه قطعی رسیده‌اند که امکان و توان اجرای برخی وظایف خود را ندارند و یا به تعبیر برخی تمایلی به اجرای بخش‌هایی از وظایف قانونی دولت در میان مسئولان دولتی نیست. اما از طرف دیگر میلی هم به اعلام عمومی و رسمی این وضعیت ندارند. در نتیجه مدتی است که شاهد یک بازی دوگانه از سوی دولتمردان هستیم.

بازی که از یک سو در مقام سخن ژست اپوزیسیون گرفته می‌شود و بی توجه به اختیارات و وظایف دولت در نقش معترض به تصمیمات و عملکردهای حاکم بر کشور ظاهر می‌شوند و از سوی دیگر در هنگام عمل به یکباره میدان را خالی می‌کنند و بدون توجه به شعارهایی که پشت تریبون‌ها داده بودند مجری همان تصمیماتی می‌شوند که خودشان نقش معترض به آن را ایفا می‌کردند!