تاریخ انتشار : ۱۴۰۲/۰۲/۲۷ ساعت ۲۲:۵۲
کد مطلب : ۴۰۴۲۱۶
حسین زمان؛ در میانه هنر و سیاست
رضا صادقیان
حسین زمان به دوستان شهیدیش پیوست. در تنهایی و گوشه‌نشینی با ما خداحافظی نکرد. اما محدودیت‌ها، اعمال سلیقه‌ها و کج رفتاری‌ها او را سخت آزرده ساخت.
او با سرطان می‌جنگید، اما برای لحظه‌ای خاطرش از شرایط اجتماعی آرام نمی‌گرفت. تا هنگامه‌ای که بود از جامعه، مردم، سیاست و وضعیت امروز ایران‌مان خواند. از محدودیت‌ها و تذکرات بی‌مورد گلایه‌مند بود، اما نگذاشت صدایش به خلوت برود و خاموش بماند. سال‌ها قبل‌تر او آمریکا را رها و برای حضور در جبهه‌های جنگ به ایران آمده بود، چرا که دغدغه دفاع از خاک وطن را داشت، کشوری که بی‌نهایت دوستش می‌داشت و حاضر نبود از آن برود. او برای این ماندن، خواندن و ماندگار شدن سختی‌هایی را متحمل شد.
زمان خواننده‌ای با دغدغه‌های اجتماعی و سیاسی بود، موسیقی را صرفا برای خلق یک اثر هنری، تفریحی و کسب جایگاه در بازار نمی‌پذیرفت، از همین‌رو در تمام آثارش رد دغدغه‌هایش مشخص بود. دغدغه‌هایی که برای زندگی روزمره او هزینه داشت. اما او همان باورها را می‌خواند. باوری که ریشه‌هایش از اندیشه‌اش آمده بود، بی‌دلیل نیست که او را خواننده‌ای اندیشه‌ورز و صاحب فکر می‌دانند.
خواننده‌ای با نگرش بود، نگاهی که برآمده از زیست اجتماعی، دغدغه‌ها و فهم شرایط سیاسی شکل گرفته بود. خنثی نبودن حسین زمان در برابر حوادث و رویدادهای اجتماعی به دلیل داشتن همین نگاه بود. او می‌توانست مانند صدها خواننده و هنرمند صرفا برای بازار و کسب درآمد بخواند، آهسته و آرام از کنار مسائل سیاسی و اجتماعی عبور کند و مانند هنرمندان جویای نام دامن خود را به سیاست و مباحث جامعه آلوده نسازد و با برگزاری کنسرت‌های بسیار برای یک عمر طولانی کسب درآمد کند، اما او چنین نکرد. چیزی را خواند که باور داشت و صدایی را مانا کرد که نماد تمام عیار باورهایش بود.
آقای خواننده هنر را برای هنر نمی‌خواست. اگر کلاس‌های آواز شرکت کرده بود، اگر با آهنگسازان و ترانه‌سرایان به نام همکاری کرده بود و اگر از خیر درس دادن در دانشگاه گذشته بود، صرفا برای پاس‌داشت و اهمیت دادن به دغدغه‌هایش بود. اندیشه‌ای که او را خواننده اما سفارشی خوان نکرده بود، ماندگاری او را برای مخاطب دغدغه‌مند تضمین می‌کرد. او می‌توانست از نردبان شهرت، بودن در برنامه‌های صدا و سیما و رادیو و دعوت به گردهمایی صاحبان قدرت بهره‌ها ببرد، سابقه جبهه و جنگ او برای این همه کفایت می‌کرد. اما چنین نکرد و صعود از پله‌های رانت را فرو گذاشت و همان چیزی را خواند که باور داشت. یاد و صدای گرمش همیشه ماندگار باد.
حسین زمان به دوستان شهیدیش پیوست. در تنهایی و گوشه‌نشینی با ما خداحافظی نکرد. اما محدودیت‌ها، اعمال سلیقه‌ها و کج رفتاری‌ها او را سخت آزرده ساخت.
او با سرطان می‌جنگید، اما برای لحظه‌ای خاطرش از شرایط اجتماعی آرام نمی‌گرفت. تا هنگامه‌ای که بود از جامعه، مردم، سیاست و وضعیت امروز ایران‌مان خواند. از محدودیت‌ها و تذکرات بی‌مورد گلایه‌مند بود، اما نگذاشت صدایش به خلوت برود و خاموش بماند. سال‌ها قبل‌تر او آمریکا را رها و برای حضور در جبهه‌های جنگ به ایران آمده بود، چرا که دغدغه دفاع از خاک وطن را داشت، کشوری که بی‌نهایت دوستش می‌داشت و حاضر نبود از آن برود. او برای این ماندن، خواندن و ماندگار شدن سختی‌هایی را متحمل شد.
زمان خواننده‌ای با دغدغه‌های اجتماعی و سیاسی بود، موسیقی را صرفا برای خلق یک اثر هنری، تفریحی و کسب جایگاه در بازار نمی‌پذیرفت، از همین‌رو در تمام آثارش رد دغدغه‌هایش مشخص بود. دغدغه‌هایی که برای زندگی روزمره او هزینه داشت. اما او همان باورها را می‌خواند. باوری که ریشه‌هایش از اندیشه‌اش آمده بود، بی‌دلیل نیست که او را خواننده‌ای اندیشه‌ورز و صاحب فکر می‌دانند.
خواننده‌ای با نگرش بود، نگاهی که برآمده از زیست اجتماعی، دغدغه‌ها و فهم شرایط سیاسی شکل گرفته بود. خنثی نبودن حسین زمان در برابر حوادث و رویدادهای اجتماعی به دلیل داشتن همین نگاه بود. او می‌توانست مانند صدها خواننده و هنرمند صرفا برای بازار و کسب درآمد بخواند، آهسته و آرام از کنار مسائل سیاسی و اجتماعی عبور کند و مانند هنرمندان جویای نام دامن خود را به سیاست و مباحث جامعه آلوده نسازد و با برگزاری کنسرت‌های بسیار برای یک عمر طولانی کسب درآمد کند، اما او چنین نکرد. چیزی را خواند که باور داشت و صدایی را مانا کرد که نماد تمام عیار باورهایش بود.
آقای خواننده هنر را برای هنر نمی‌خواست. اگر کلاس‌های آواز شرکت کرده بود، اگر با آهنگسازان و ترانه‌سرایان به نام همکاری کرده بود و اگر از خیر درس دادن در دانشگاه گذشته بود، صرفا برای پاس‌داشت و اهمیت دادن به دغدغه‌هایش بود. اندیشه‌ای که او را خواننده اما سفارشی خوان نکرده بود، ماندگاری او را برای مخاطب دغدغه‌مند تضمین می‌کرد. او می‌توانست از نردبان شهرت، بودن در برنامه‌های صدا و سیما و رادیو و دعوت به گردهمایی صاحبان قدرت بهره‌ها ببرد، سابقه جبهه و جنگ او برای این همه کفایت می‌کرد. اما چنین نکرد و صعود از پله‌های رانت را فرو گذاشت و همان چیزی را خواند که باور داشت. یاد و صدای گرمش همیشه ماندگار باد.
پربينندهترين مطالب و خبرها
