1- شاید هنگامی که " روحانی " رو به " قالیباف " دیگر نامزد انتخابات ریاست جمهوری ، وی را سردار و به نوعی غیرمستقیم دارای اندیشه و برنامه ی امنیتی و نظامی برای اداره ی کشور خواند و خود را متصف به " حقوق دانی " کرد، مشاورانش که کمی آن سوتر نظاره گر مناظره بودند، بعد از مناظره، خود چنان به ذکاوت و نکته دانی و موقع شناسی دکتر حسن روحانی آفرین گفتند، که دکتر حقوقدان اعتدال گرا در همان لحظه دانست که مهره هایی که او بر صفحه ی شطرنج انتخابات چیده است، کار را تقریبا به پایان برده اند و آنگاه که خبر رسید که دکتر عارف " سرباز " شرکت در انتخابات را به وزیر تبدل نموده و با پا در میانی سید خندان، وزیرش را دو دستی تقدیم تیم اعتدالیون نموده است، دیگر حتی بدبین ترین تحلیل گران به کیش همزمان اعتدالیون و اصلاح طلبان بر علیه طرف مقابل و مات تندرویان ایمان آوردند، اما هنوز اندک زمانی لازم بود که این نظریه شکل عملیاتی به خود گیرد.
2-اصلاح طلبان و باورمندان به تغییر در چند روز مانده به جمعه ی سرنوشت ساز، چنان به سوی ستادهای روحانی شتافتند و چنان از روحانی و برنامه هایش دفاع نمودند که بسیاری این پیوند شیرین و لذت بخش را به مثابه گذار از دکترین " سیاست به مثابه دیانت و متافیزیک " و " سیاست به مثابه پوپولیسم "، به دکترین " سیاست به مثابه امر واقع و زمینی و گذار از مشکلات فیزیکی " دانستند و بر آن باور شدند که زمان رجوع محدد به عقلانیت و آرامش و برنامه و اصلاحات همراه با اعتدال فرا رسیده است.
3-به همراه تعدادی از دوستان، ساعت 7 عصر جمعه 24 خرداد و در یکی از مناطق حاشیه نشین سنندج -- که خیلی ها عنوان می کردند، پایگاه احمدی نژاد و دار و دسته اش است –وارد صف رای دادن شدم، از هر کسی که می پرسیدم، پیر و جوان و نوجوان و میانسال که به چه کسی رای می دهند، عده ی صراحتاً و بعضی با نوعی محافظه کاری خاص ایرانیان عنوان می کردند رای آنها " روحانی " است و دلیلش را که می پرسیدم، هر کسی از ظن خود یار اعتدال شده بود.
4-ساعت یک دقیقه ی بامداد و شروع اولین لحظات روز شنبه 25 خرداد 92، بعدها در کتب تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران به سان زمان مهمی ثبت خواهد شد، زمانی که گزارش ها از سراسر کشور دیگر بر همگان عارض کرد، کار تمام است و اصلاح طلبان و اعتدالیون دست در دست همدیگر، گوی سبقت را از طرفداران و کاندیدای باورمند به معجزه ی هزاره ی سوم و برنامه هایش ربوده اند و دیگر زمان دروغگویی و افتخار به دروغگویی به سر آمده است، زمان " نان پنیر خوردن " ! بر روی صحنه و اختلاس های باورنکردنی – که رقم صفرهایشان به زحمت خوانده می شود -- در پشت صحنه به سر آمده است، دوران " بگم، بگم " های ناروا، سرک کشیدن به حوزه های شخصی مردمان، دست اندازی در ثروت مردم، پخش سیب زمینی های گندیده به مثابه گسترش عدالت ! و خیلی چیزهای بد دیگر گذشته است.
5-اکنون یکسال از آن لحظه ی تاریخی گذشته است، لحظه ای که همگان فهمیدند " سونامی احمدی نژاد " کنترل و مهار شده و دیگر وی به مهره ای سوخته برای نظام تبدیل شده است، لحظه ای که بسیاری به سیاست ورزی هاشمی، تدبیر خاتمی، ایثارگری عارف و بازی ماهرانه ی روحانی و علاوه بر تمامی این ها به حضور گسترده ی مردمان خسته از 8 سال گذشته آفرین ها گفتند و صف های دیدار مردمی در جلو مرکز تحقیقات مجمع تشخیص مصلحت به مناسبت آغازی دوران جدید را همگان دیدند.
6- گمان می کنم زمانی که گزارش های دولت قبلی برای روحانی برده و خوانده می شد در دل " ای کاش " ها می کرد که برای انتخابات و بازساری این همه ویرانی دوران احمدی نژادیسم، پا پیش نگذاشته بود و در همان مرکز سابق به رتق و فتق امور پژوهشی و تحلیلی و تئوریک مشغول... اما به هر حال چرخش روزگار این مسئولیت بسیار سنگین را بدو سپرده بود و بایستی مشغول انجام امور می شد، شاید خود او هم می دانست که دادن وعده ی صد روزه برای باز کردن بعضی گره ها از کار فروبسته ی مملکت، ناممکن می نمایاند، اما بایستی امید را به مردمان این دیار باز می گرداند و آنها را نوید دوران تازه ای می داد و اندکی خستگی ها را می زدود.
7-دولت امیدورزان و تدبیرگران در یکسال گذشته فرازها و فرودهای بسیاری داشته و تصمیمات درست و نادرست بسیاری روانه ی خروجی های تصمیم گیری شده است و بسیاری به واکنش – از طیف های مختلف – وا داشته است، اما بر آن باورم که دولت روحانی تاکنون به نسبت خوب پیش آمده است و بسیاری از مسایل من جمله تورم و لجام گسیختگی قیمت ها و ناشایسته سالاری ها و رانت بازی ها و... را تا حدودی کنترل کرده است، بنابراین حمایت از دولت ضروری به نظر می آید، حمایتی دلسوزانه همراه با نقدی مشفقانه، تا دولت از این " پساسونامی " سربلند بیرون آید. بر آن باورم که دولت روحانی در 4 سال دور بعدی ریاست جمهوری نیز بایستی بر سر کار باشد تا آنگاه نوبت به اصلاحگری اصلاح گران رسد.
دریافت لینک صفحه با کد QR