تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۹/۲۸ ساعت ۱۱:۰۳
کد مطلب : ۱۲۲۰۱۵
انجام وظیفه یا بزرگ منشی؟
دکتر بابک خطی *
اگر به نابرابری ناشی از بی عدالتی دقیق‌تر نگاه کنیم، قربانیان آن را باید به نوعی محصول عملکرد کل جامعه-همه مان- بدانیم که به نسبت آسیبی که با عدم صداقت و دوری از درست کاری به اجتماع و روابط آن وارد کرده‌ایم در ایجاد آن مسوولیم. این ساز وکار نامناسب البته در سطح کلان به اشکالات ساختاری تولید و تقسیم ثروت حاصل از آن در دنیا و حکومت‌ها باز می‌گردد، اما سوال این است که اگر در کنج خانه‌ها و پشت صفحات کلید گوشی‌های هوشمند یا نهایتا همایش‌ها صرفا از دولت‌ها انتقاد کنیم و برابری اجتماعی را به صورت یک کادوی شیک بسته‌بندی شده ببینیم که باید به جایی برای ساخت سفارش دهیم چقدر کارگشاست، اصلا فرض کنیم که از امروز روش‌های تقسیم و تولید ثروت در سطح حکومت‌ها اصلاح و عادلانه گردیده است، آیا مشکل حل می‌شود، قطعا خیر. تا وقتی روابط غیر انسانی در بدنه جامعه و در سطح ملت‌ها برقرار باشد هیچ اتفاقی در جهت بهسازی نخواهد افتاد، در ضمن اصلاح روابط اجتماعی بین آدم‌ها و ایجاد آگاهی خود می‌تواند به عنوان یک عامل موثر در تغییر سیاستگزاری جهانی دولت‌ها عمل کند.
پس راه حل برون رفت تنها این می‌تواند باشد که این روند نامبارک فریبکاری و اهمال را از جایی قطع نماییم و به روشی راهگشاتر تر از اندرز گویی صرف برای یکدیگر و خاص دانستن خود، تخطئه تئوریک کسانی که باعث تغییرات عملی هرچند اندک هستند و. . . بهره ببریم. از این منظر می‌بایست شرایطی که برای اصلاح این حلقه معیوب برایمان فراهم می‌شود را یک فرصت برای انجام حداقل‌ها بدانیم که به انجام آن موظیم و در حین انجام آن‌ها از توهم خود خیرخواه پنداری قویا اجتناب کنیم.
از سویی دست زدن به هر اقدام نادرست و کثیف برای کسب هر چه بیشتر ثروت و اختصاص قسمتی از آن برای کار خیر! ! فقط یک فریبکاری بزرگ اول به جناب مستطاب خودمان و بعد به همه دنیاست. مواظب باشیم که مبادا روش کبک در ایام برفی امر را برما مشتبه نماید. حساب بعضی از موسسات به اصطلاح خیریه که به قصد شستشوی پول‌های کثیف و بر اساس خیانت به اعتماد جامعه تاسیس می‌شود و از معضلات دنیای امروز ماست نیز روشن است.
این مساله هم بسیار مهم است که انجام درست صادقانه کارهای محوله روزمره در محل‌های کار و حرفه مان و پایبندی به اصل درست کرداری در آن عملی عادی و موظف برای ما است نه محملی برای منت گذاشتن و احساس کاذب خود بزرگوار پنداری. به شرایطی هم که برای کمک به همنوعان پیش می‌آید باید به چشم فرصت هایی بسیار ارزشمند نگریست که برای تغییر شرایط لایق انجام آن شده‌ایم شرایطی که باید به نیکی پاس بداریم. فرصت هایی که به ما اعطا شده‌اند تا در حد توان و مسولیت برای رفع ننگ نابرابری اجتماعی که با عملکردمان به جان اجتماع انداخته‌ایم بکوشیم. وقتی در جامعه‌ای عمل به وظیفه کار ویژه تلقی گردد یعنی اشکالی بزرگ وجود دارد و اگر به ساختن آینده‌ای بهتر امید بسته‌ایم بهتر است این مساله را فراموش نکنیم.
* پزشک کودکان
اگر به نابرابری ناشی از بی عدالتی دقیق‌تر نگاه کنیم، قربانیان آن را باید به نوعی محصول عملکرد کل جامعه-همه مان- بدانیم که به نسبت آسیبی که با عدم صداقت و دوری از درست کاری به اجتماع و روابط آن وارد کرده‌ایم در ایجاد آن مسوولیم. این ساز وکار نامناسب البته در سطح کلان به اشکالات ساختاری تولید و تقسیم ثروت حاصل از آن در دنیا و حکومت‌ها باز می‌گردد، اما سوال این است که اگر در کنج خانه‌ها و پشت صفحات کلید گوشی‌های هوشمند یا نهایتا همایش‌ها صرفا از دولت‌ها انتقاد کنیم و برابری اجتماعی را به صورت یک کادوی شیک بسته‌بندی شده ببینیم که باید به جایی برای ساخت سفارش دهیم چقدر کارگشاست، اصلا فرض کنیم که از امروز روش‌های تقسیم و تولید ثروت در سطح حکومت‌ها اصلاح و عادلانه گردیده است، آیا مشکل حل می‌شود، قطعا خیر. تا وقتی روابط غیر انسانی در بدنه جامعه و در سطح ملت‌ها برقرار باشد هیچ اتفاقی در جهت بهسازی نخواهد افتاد، در ضمن اصلاح روابط اجتماعی بین آدم‌ها و ایجاد آگاهی خود می‌تواند به عنوان یک عامل موثر در تغییر سیاستگزاری جهانی دولت‌ها عمل کند.
پس راه حل برون رفت تنها این می‌تواند باشد که این روند نامبارک فریبکاری و اهمال را از جایی قطع نماییم و به روشی راهگشاتر تر از اندرز گویی صرف برای یکدیگر و خاص دانستن خود، تخطئه تئوریک کسانی که باعث تغییرات عملی هرچند اندک هستند و. . . بهره ببریم. از این منظر می‌بایست شرایطی که برای اصلاح این حلقه معیوب برایمان فراهم می‌شود را یک فرصت برای انجام حداقل‌ها بدانیم که به انجام آن موظیم و در حین انجام آن‌ها از توهم خود خیرخواه پنداری قویا اجتناب کنیم.
از سویی دست زدن به هر اقدام نادرست و کثیف برای کسب هر چه بیشتر ثروت و اختصاص قسمتی از آن برای کار خیر! ! فقط یک فریبکاری بزرگ اول به جناب مستطاب خودمان و بعد به همه دنیاست. مواظب باشیم که مبادا روش کبک در ایام برفی امر را برما مشتبه نماید. حساب بعضی از موسسات به اصطلاح خیریه که به قصد شستشوی پول‌های کثیف و بر اساس خیانت به اعتماد جامعه تاسیس می‌شود و از معضلات دنیای امروز ماست نیز روشن است.
این مساله هم بسیار مهم است که انجام درست صادقانه کارهای محوله روزمره در محل‌های کار و حرفه مان و پایبندی به اصل درست کرداری در آن عملی عادی و موظف برای ما است نه محملی برای منت گذاشتن و احساس کاذب خود بزرگوار پنداری. به شرایطی هم که برای کمک به همنوعان پیش می‌آید باید به چشم فرصت هایی بسیار ارزشمند نگریست که برای تغییر شرایط لایق انجام آن شده‌ایم شرایطی که باید به نیکی پاس بداریم. فرصت هایی که به ما اعطا شده‌اند تا در حد توان و مسولیت برای رفع ننگ نابرابری اجتماعی که با عملکردمان به جان اجتماع انداخته‌ایم بکوشیم. وقتی در جامعه‌ای عمل به وظیفه کار ویژه تلقی گردد یعنی اشکالی بزرگ وجود دارد و اگر به ساختن آینده‌ای بهتر امید بسته‌ایم بهتر است این مساله را فراموش نکنیم.
* پزشک کودکان
