صلح و آرامش چگونه به خاورميانه بر مي‌گردد؟

عليرضا رئيس‌زاده
مدرس دانشگاه

---

گروه مقالات: سالهاست كه گروهي در آن سوي آبها، ايران فحاشي مي‌كنند و گروهي ديگر در اين سو به ناسزاگويي مشغولند. در آنجا ايرانيان را مجوس و كافر مي‌خوانند و كشتنشان را واجب و گروهي در اين سو رقيب را وهابي هاي كافر و فاسدي مي‌دانند كه باعث تباهي و نابودي دين اسلام گشته اند، مرگ پادشاه عربستان را با خوشحالي تمام تيتر اول روزنامه هاي خود مي‌كنند و از تريبون نماز جمعه آن را تبريك مي‌گويند و نهايتاً افراط گرايان بد طينت موفق شدند تا جايي صداي خود را بالا ببرند كه افسار و عنان را از عقلا و خردمندان بگيرند و آنها را به گوشه اي برانند، امروزه اين آتش خشم و تنفر بيشتر از هر زماني شعله ورشده تا جايي كه عربستان آشكارا به تبليغ ايران هراسي مشغول شد و دست در دست اسرائيل نهاد تا به هر شكلي منافع ايران را در معرض خطر قرار دهد.

نتيجه اين اختلافات به همراه عوامل ديگر سبب شد تا سوريه بي سابقه ترين جنگ هاي داخلي را به خود ببيند و تمامي زير ساخت هايش را از دست بدهد، ملتش آواره شوند و خون بارترين فجايع خشونت بار تاريخ دوران خود را رقم بزند . و اين هديه اي بس سخاوتمندانه بود كه اسرائيل تاكنون دريافت كرده است، سوريه كه روزگاري براي پس گيري سرزمين هاي جولان به اين كشور غاصب فشار مي‌آورد اكنون به زانو در آمده و اقتصادش در ورطه نابودي افتاده، اسراييل حتي دوست ندارد و نمي خواهد دشمنان اسد بر او غالب شوند چرا كه جنگ و درگيري هر چه بيشتر طول بكشد پازل تخريب سوريه زودتر تكميل مي‌گردد و در كشاكش اختلافات و جنگ ميان كشور هاي مسلمان با فراغ بال بيشتري به شهرك سازي و يهودي سازي قدس اقدام مي‌كند.

عربستان در عراق به اختلاف افكني پرداخت و به يك پارچه سازي عراق توجهي نكرد و از طرفي هم توجه بي حد و حصر ايران به دولت نوري مالكي و راندن سني ها توسط وي از حكومت، در اشغال بخش هايي از عراق توسط داعش بي تاثير نبود. متاسفانه عراق بدترين لحظات تاريخي خود را سپري مي‌كند چرا كه برخي در منطقه خوابهاي شومي را برايش تدارك ديدند هم اكنون ما چه باور كنيم و چه باور نكنيم عده اي با تمام توان در پي تجزيه عراق هستند، پروژه ي بسيار خطرناكي كه اسراييل و هم پيمانانش در آمريكا و انگليس اگر موفق به اجراي آن شوند علاوه بر خونريزي هاي بيشتر، آسيب هاي جبران ناپذير را براي ايران بهمراه خواهد داشت.

دامنه اين اختلافات پاي كشور هاي فرا منطقه اي را در خاورميانه باز كرد تا هر كس به دنبال منافع خودش باشد، يكي به يارگيري مشغول است و ديگري سلاح هاي مرگبار خود را مي‌آزمايد و مي‌فروشد!! و رژيم صهيونيستي با ايران هراسي بيشتر در ميان اعراب عربستان را هم آغوش و هم پيمان خود كرد و اين همان چيزي بود كه ساليان مديدي اسرائيل انتظارش را مي‌كشيد، اما افسوس عده اي كه خود را مسلمان تر مي‌دانند چنان خشك مغز و متعصبند كه فقط خود را مي‌بينند، اين ها را نمي فهمند و يا نمي خواهند بفهمند! آوارگي دربدري، دريدگي، كشتار و جنايت و خونريزي نتيجه تفكرات شوم افراطگرايانه اي است كه هم اكنون در حال درنورديدن خاورميانه است و نسخه اش هم تجويز خشم و خشونت، قتل و كشتار، تخريب و تقابل به جاي تعامل و برادري است و با هزار تاسف و درد بايد گفت اين حكايت تلخ و وارونه روزگار امروزي خاورميانه ي ماست.

حقيقتا شرم آور است كه خود را مسلمان بدانيم در حاليكه هم كيشان ما براي فرار از اين جهنم و رسيدن به سرزمين اروپاييان هر روزه در دريا غرق مي‌شوند و جانشان را از دست مي‌دهند و ما هنوز هم حاضر نيستيم بخاطر نجات جان كودكان و زنان بي پناه از برخي خواسته هاي خود بگذريم و يا كوتاه بياييم و اين در حالي است كه ما هر دو داعيه رهبري جهان اسلام را داريم. و چه سخت و تلخ و سنگين بود سخن خانم مركل كه گفت: به كودكانمان ياد آوري خواهيم كرد كه پناهندگان مسلمان سوري به ما پناه آوردند در حالي كه به مكه نزديكتر بودند! راستي ما مسلمانيم؟؟

اما سئوالي كه بايد طرح كرد و پرسيد آيا كمر بستن به دشمني بيشتر با عربستان (بر فرض مثال تمامي تقصيرات را هم متوجه عربستان بدانيم) راه حل مناسبي است؟ متهم كردن عربستان و دشمني بيشتر با او و ديگر هم پيمانانش باعث مي‌شود آنها از راه خود بر گردند؟ و آن راهي كه ما مي‌خواهيم بروند؟ قطعا چنين نيست و نخواهد بود كه برعكس آنها هم دشمني و انتقام بيشتر را در دستور كار خود قرار مي‌دهند و باعث نزديكي بيشتر به اسراييل مي‌شوند. بايد اقرار كرد كه هر چند ايران قدرت بلامنازع منطقه است اما عربستان هم حذف شدني نيست، قدرت و نفوذ منطقه ايي خود را دارد كه نبايد آن را دست كم گرفت، بدون شك اختلاف و نزاع بين دو كشور برنده اي نخواهد داشت.

پس چه بايد كرد تا خاورميانه از اين جهنم بي انتها نجات يابد؟راه حل چيست؟
حقيقتاً تنها راه نجات خاور ميانه از اين جهنم مهلك و خود ساخته آن است كه ديگر اجازه ندهيم عده اي با سخنان تند و فحاشانه خود روابط بين دو كشورها را تخريب كنند اينها تنها به افراط گري و راديكاليسم بيشتر در خاورميانه دامن مي‌زنند ما بايد دست افراط گرايان جنگ طلب و خشونت پيشه را كوتاه كنيم و در برابر آنها قاطعانه بايستيم، شور بختانه آنها در هر سويي كه باشند و به هر شكلي كه بخواهند رفتار بيمارگونه و كژ خود را توجيه كنند، خواسته يا ناخوانسته، دانسته يا نادانسته آب به آسياب دشمن مي‌ريزند و باعث آبروريزي ما مسلمانان در نزد جهانيان مي‌شوند. باور كنيم خطرناكترين دشمنان ما مسلمان در ميان خود ما هستند، همان تندروهاي خود خواه و خودسر.

البته بايد گفت سالهاست كه مردم عربستان هم از افكار شوم راديكالها و افراطگرايان خسته شده اند و خوشبختانه هم در عربستان و هم در ايران كم نيستند تعداد سياستمداران و فرهيختگاني كه از گفتگو و مذاكره بين دو كشور حمايت و پشتيباني مي‌كنند و آنها به اين درك مشترك رسيده اند كه حمله و تهاجم به همديگر راه حل نيست و شايد اين تنها كور سويي از اميد است كه در انتهاي تونل سياه و وحشت خاورميانه مي‌توان ديد.

اگر عربستان و ايران بتوانند اختلافات خود را با هم حل و فصل كنند به طبع ديگر كشور هاي منطقه از انها پيروي مي‌كنند و بسياري از مناقشات منطقه ايي فرو مي‌نشيند و يا از شدت آنها كاسته مي‌شودو صلح و آرامش به منطقه برمي گردد. ما بايد به اين باور برسيم تا مادامي كه عربستان و ايران نتوانند مناقشات و منازعات خود را حل كنند منطقه و شايد كل خاورميانه روي آرامش و سعادت بخود نخواهد ديد و در اين ميان تنها كسي كه سود مي‌برد اسرائيل است و هم قطارانش.

ما بايد تدابيري بيانديشيم تا عقلا و بزرگان دور هم بنشينند مسائل را با گفتگو و احترام متقابل حل و فصل كنند و فصلي نو و تازه در روابط دو كشور رقم بزنند ما بايد مصرانه از رسانه ها و مطبوعات خود بخواهيم به بجاي ناسزاگويي رويه دوستي و برادري را در پيش بگيرند و وزارتخانه هاي خارجه را مامور گفتگو و حل مسايل كنيم، قطعاً مذاكره با كشور مسلمان و عرب همسايه نبايد سخت تر از مذاكره با آمريكا باشد. وقتي با هم به گفتگو بنشينم قطعاً به راه حل ها و برون رفت هايي از مخمصه ها و گرفتاريها دست خواهيم يافت كه هرگز در جنگ و دشمني بدست نمي آيد.

قبل از هر چيزي بايد بر روي اشتراكات بزرگ و بي شمار خود تمركز كنيم و بجاي عرب ستيزي و يا فارس‌ستيزي به خود و كودكانمان ياد آوري كنيم كه ما همسايه ي مسلمانيم و برادر. ما بايد گذشته هاي تلخ را بدست فراموشي بسپاريم و به آينده بنگريم، كينه و تنفر را دور بريزيم و از خود بپرسيم دشمني و كين ورزي از هم، تا كنون چه دست آوردي براي ملت هاي ما داشته و تجربه متهم سازي همديگر، فحاشي، تخريب و ناسزا گويي چه كمكي به مسايل و حل آنها كرد؟ مقصر كردن و دشمن پنداري يكديگر كدام يك از منافع ما را تامين كرده است؟

كدام آدم عاقل و فهيم و با وجداني مي‌پذيرد سرمايه مسلمانان در جهت خشم و دشمن تراشي و برادر كشي صرف شود، جز كج فهمان وبدانديشاني كه راهي را كه سالها طي طريق كردند با شكست مواجه شده است. آنها جز نابودي سرمايه، جان و ناموس و آوارگي مسلمانان و بدبختي بيشتر آنان و شادي اسرائيل كدام دستاورد مثبت ديگري را داشتند؟ و از خودمان بپرسيم چرا باز هم اجازه دهيم عده اي جاهل و عاتل و باطل همچنان بر كوس جنگ بكوبند؟ تا كي بايد اجازه دهيم چنين ديوانگي و وندالسيمي به تخريب سزمين و هويت مسلمانان دست يازد؟ كي و كي بايد جلوي اين همه آتش افروزي و خانمانسوزي را بگيرد؟

اين همه سرمايه و پولي كه ما عليه همديگر بكار مي‌گيريم بايد در راه سعادت و رفاه مردمان خاورميانه صرف شود و اگر ما واقعاً مسلمان هستيم و بر ادعايمان هم اصرار داريم بايد جلوي ترويج خشم، دشمني و تنفر از هم را بگيريم، رفعت و مهرباني و گذشت را به همديگر نشان دهيم و باور كنيم كه راه سعادت و آرامش و صلح خاورميانه تنها از دالان دوستي ايران و ديگر همسايگان بويژه عربستان مي‌گذرد. ما فقط و فقط در سايه همدلي، دوستي و برادري مي‌توانيم دوباره لبخند و اميد را بر لب كودكان اين سرزمين هاي نا اميد بنشانيم آنگاه است كه ما ايرانيان و ديگر همسايگانمان مي‌توانيم در صلح و آرامش زندگي كنيم و هزاران بي پناه بيگناه را از درد و رنج بي پايان برهانيم و اين به نفع تمام همه است. به اميد آسمان آبي و روز هاي بي جنگ در خاورميانه.