تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۱۱/۲۰ ساعت ۱۳:۲۰
کد مطلب : ۱۲۵۱۶۵
امان از مصلحت!
روزنامه بهار
شاید بتوان مهمترین و نمایان‌ترین اثر «تغییر اجباری» در وزارت ارشاد را در همین دوره از جشنواره فیلم فجر به وضوح مشاهده کرد. از آن هیات انتخابی که اهل سینما در آن در اقلیت قرار گرفته بودند و گویا در انتخاب فیلم‌ها به هر چه - به خصوص به خنثی و بی سر و صدا بودنشان - توجه کرده‌اند و «به فرموده» آثاری را نادیده گرفتند تا هیات داورانی که پس از اعلام اسامی شان می‌شد چنین فاجعه‌ای را حدس زد. این که از فاجعه می‌گویم نه به این خاطر است که مثلا فیلمی یا کسی دیده نشده است.
علت استفاده از واژه «فاجعه» این است که در عجیب و غریب دانستن نامزدها تقریبا یک اجماع اساسی بین مخاطبان جدی سینما با دیدگاه‌های مختلف به وجود آمده است. این بار دیگر حتی ماجرا راضی کردن همه هم نیست و گویا مسئله اساسی نه حتی این رسم متداول و غلط راضی کردن شرکت کنندگان در جشنواره باشد بلکه هدفشان راضی کردن افراد اثرگذار، فشارآور و پرسروصدای خارج از حوزه سینماست. به واقع مشخص نیست که حوزه فرهنگ و هنر در دولت اعتدال تا کی و کجا قرار است چوب مصلحت‌سنجی‌های نابجا را بخورد و عده از تصمیم سازان به نام اعتدال روز به روز بیش از گذشته خواسته‌های حداقلی اکثریت را فدای رضایت اقلیتی پر سر و صدا کند.
نقش رئیس سازمان سینمایی در این میان کجاست؟ ایوبی که تا پیش از این همواره در سمت سینماگران ایستاده و با گشودن خانه سینما، امید را و با اعتمادش آرامش را به سینمای ایران هدیه داده بود قرار است در برابر این مصلحت سنجی‌های نابجا چه کند؟ آیا می‌توان با شعر و شعار در برابر مصلحت‌های توهمی ایستاد؟ زمانی که‌ترسوها دخالت‌های بلاوجه را برای خوشامد سیاسیونی به دور از حوزه فرهنگ در دستور کار خود قرار داده‌اند بهتر آن است که حجت الله ایوبی خود را از این بازی بی سر و ته کنار بکشد و قربانی بازی‌های سیاسی مصلحت گرایان نشود.
شاید بتوان مهمترین و نمایان‌ترین اثر «تغییر اجباری» در وزارت ارشاد را در همین دوره از جشنواره فیلم فجر به وضوح مشاهده کرد. از آن هیات انتخابی که اهل سینما در آن در اقلیت قرار گرفته بودند و گویا در انتخاب فیلم‌ها به هر چه - به خصوص به خنثی و بی سر و صدا بودنشان - توجه کرده‌اند و «به فرموده» آثاری را نادیده گرفتند تا هیات داورانی که پس از اعلام اسامی شان می‌شد چنین فاجعه‌ای را حدس زد. این که از فاجعه می‌گویم نه به این خاطر است که مثلا فیلمی یا کسی دیده نشده است.
علت استفاده از واژه «فاجعه» این است که در عجیب و غریب دانستن نامزدها تقریبا یک اجماع اساسی بین مخاطبان جدی سینما با دیدگاه‌های مختلف به وجود آمده است. این بار دیگر حتی ماجرا راضی کردن همه هم نیست و گویا مسئله اساسی نه حتی این رسم متداول و غلط راضی کردن شرکت کنندگان در جشنواره باشد بلکه هدفشان راضی کردن افراد اثرگذار، فشارآور و پرسروصدای خارج از حوزه سینماست. به واقع مشخص نیست که حوزه فرهنگ و هنر در دولت اعتدال تا کی و کجا قرار است چوب مصلحت‌سنجی‌های نابجا را بخورد و عده از تصمیم سازان به نام اعتدال روز به روز بیش از گذشته خواسته‌های حداقلی اکثریت را فدای رضایت اقلیتی پر سر و صدا کند.
نقش رئیس سازمان سینمایی در این میان کجاست؟ ایوبی که تا پیش از این همواره در سمت سینماگران ایستاده و با گشودن خانه سینما، امید را و با اعتمادش آرامش را به سینمای ایران هدیه داده بود قرار است در برابر این مصلحت سنجی‌های نابجا چه کند؟ آیا می‌توان با شعر و شعار در برابر مصلحت‌های توهمی ایستاد؟ زمانی که‌ترسوها دخالت‌های بلاوجه را برای خوشامد سیاسیونی به دور از حوزه فرهنگ در دستور کار خود قرار داده‌اند بهتر آن است که حجت الله ایوبی خود را از این بازی بی سر و ته کنار بکشد و قربانی بازی‌های سیاسی مصلحت گرایان نشود.
